چنان نماند، چنین نیز هم نخواهد ماند

سخت یا آسان، بالا یا پایین، سیاه یا سفید، کم یا زیاد و به هر صورتی که برای شما مطلوب یا نامطلوب باشد، زمانه همچون برق و باد می‌گذرد و احدی یارای نگه داشتن آن را ندارد. هیچ‌چیزی دوام ندارد و به‌قول معروف «تغییر تنها چیزی است که همواره ثابت است» و همگان را دربرمی‌گیرد.

زمانه بین آدم‌ها دست‌به‌دست می‌شود؛ روزی یکی امیر است و دیگری فقیر و روزی دیگر زمانه جای آن‌ها را عوض می‌کند و همه ذهن نظم‌گرا و عادت‌گرای آدمی را تغییر می‌دهد. روزگار برای خود نظم و حکمتی دارد که ما خیلی وقت‌ها از آن بی‌خبریم یا توان درک آن را نداریم. بنا به فرموده امیرالمؤمنین (ع) «دنیا دو روز است!

یک روز با تو و روز دیگر علیه توست. روزی که با توست، مغرور نشو و روزی که علیه توست، نومید مگرد، زیرا هر دو پایان‌پذیرند.» حال در این عمر کوتاه و در دنیای فانی چه خوب است نام نیکی از خود به‌جای گذاشتن و تلاش در جهت اینکه من هم دِین خویش را برای بهترشدن دنیا ادا کنم. گاهی در وانفسای زندگی دنیا و کش‌وقوس‌هایی که انسان با سرنوشت خویش دارد، چنان دچار روزمرگی و تلاش برای تأمین معاش و رفاه بیشتر می‌شود که از برخی امور که سبب سلامت نفس و ارتقای روح است، غفلت می‌کند.

یکی از این موارد اساسی که تقریبا همه مکاتب و ادیان به آن اعتقاد دارند و بر اهمیت و تعالی‌بخشی آن تأکید ورزیده‌اند، موضوع کمک، انفاق، صدقه‌دادن و یاری‌رساندن به انسان‌های محروم و ضعیف است. محرومیت و ضعف خصلت همه آدم‌هاست و فقط نسبت، موضوع و شکل آن متفاوت است.

در این میان چه سعادتی است دل دریایی داشتن و دست بخشنده که می‌تواند دنیا و آخرت انسان را رونق ببخشد و حال جسم و روح را بهتر و بهتر کند. البته در اوضاع فعلی اقتصاد کشور مشکلات معیشتی بسیار فراگیر شده است و افرادی که برای تأمین نیاز‌ها و خواسته‌هایشان گرفتار مشکل هستند، افزایش یافته‌اند.

به بیان دیگر، همه ما کمابیش گرفتار این موضوع یا موارد مشابه آن هستیم، اما دل مهربان و دست بخشنده در هر وضعی مانند درختی پرثمر به اطرافیانش مهر و عاطفه می‌بخشد. شاید باتوجه‌به اوضاع و اقتضائات، میزان آن کم و زیاد شود، اما در اصل آن خللی ایجاد نمی‌شود تا بدین‌گونه رودخانه پرشور و پرتلاطم انسانیت و مهرورزی همواره جوشان و خروشان باشد.

اکنون به‌سرعت به روز‌های پایانی سال نزدیک می‌شویم؛ سالی که مقارن با ماه مبارک رمضان است. همه خانواده‌های ایرانی خودشان را برای استقبال از بهار قرآن و همچنین بهار طبیعت آماده می‌کنند و چه نیک است در کنار این حس و شوری که قرار است زندگی همه ما را فرابگیرد، به‌شکرانه سلامتی و شکرانه درک سال جدید، هوای یکدیگر را داشته باشیم.

بهتر است از اقوام و اطرافیان، دوستان و همسایگانمان شروع کنیم و بدون اینکه آن‌ها از ما کمک بخواهند یا مطالبه‌ای داشته باشند، بنا به شناختی که از آن‌ها داریم، هرجایی که حدس می‌زنیم کمکی از ما ساخته است، دریغ نکنیم و به‌سوی آن‌ها شتابان و با رغبت حرکت کنیم تا هم دردی از دردهایشان را دوا باشیم و هم دلی را هرچند اندک شاد کنیم.

اصلا نپندارید از ما کاری ساخته نیست یا اینکه خودم هشتی دارم که گرو نه است! باور کنید خدای مهربان هست، می‌بیند، پاداش می‌دهد و شما و خانواده‌تان را در این راه یاری می‌رساند. برای شادکردن همدیگر شتاب کنید و به یکدیگر یاری برسانید که به‌قول خواجه شیراز:

رسـیـد مـژده که ایـام غـــم نـخـواهـد مـانـد
چنان نماند، چنین نیز هم نخواهد ماند