بعد از میهمانی

ماه مبارک رمضان آرام‌آرام به پایان می‎‌رسد و مؤمنان و روزه‌داران مسرور از وصال با معبود و محبوب خویش با توشه ارزشمندی از معنویت و تقوا زندگی خود را ادامه خواهند داد. هرچند میزان توفیق انسان‌ها در بهره‌گیری از فیوض معنوی این ماه به یک اندازه نیست و افراد براساس توانایی و استعدادی که دارند، بهره متفاوتی از نعمات و کرامات این ماه برده‌اند، به‌هرحال همگان بسیار فراتر از آنچه در طول سال خود را با امور اخلاقی و معنوی همراه کرده‌اند، در این ایام، جان خویش را در رودخانه زلال تقوا و معرفت از پلیدی‌ها زدوده‌اند.

اکنون که در روز‌های آغازین بهار و سال جدید نیز قرار گرفته‌ایم، چه زیباست که با خود عهد ببندیم هرآنچه از مکارم اخلاقی و سجایای رفتاری و توشه معنویت کسب کرده‌ایم و هر قول‌وقراری بین ما و خداوند مهربان برقرار شده است، بدان وفادار بمانیم و با تمام وجود تلاش کنیم این ذخیره ارزشمند را تا حلول ماه رمضان سال آینده حفظ کنیم و بر اخلاق و کردار حسنه خویش پایدار بمانیم و بر آن بیفزاییم.

بدون شک ذات اقدس الهی، این ماه را به‌عنوان نعمتی بزرگ به انسان‌ها بخشیده است تا در هرسال، زنگار از آیینه وجود خود بزدایند و ضمن آمرزش گناهان، در مسیر توسعه اخلاق و انسانیت گام بردارند و به‌راستی چه توفیقی بالاتر از اینکه آدمی ‎‌یک ماه بر سر سفره پرمهر و سرشار از مغفرت الهی میهمان شود و بعد از آن، سرمایه جدیدی از معنویت برای بهبود و اصلاح رفتار خویش به‌همراه داشته باشد؟

 شاید مهم‌ترین تصمیمی ‎‌که با اتمام ماه رمضان باید گرفت، تلاش برای حفظ خویشتن در چارچوب ارزش‌های اخلاقی و انسانی باشد و به‌راستی چه زیباست که بنده گنهکار خداوند بعد از یک ماه روزه‌داری، اکنون شادمان و امیدوار به رحمت الهی است و تمام همت خویش را به‌کار می‎‌گیرد تا از دایره رفتار خالصانه و صالحانه خارج نشود و همواره وفادار به رعایت چارچوب‌هایی باشد که خداوند متعال، آدمی ‎‌را به آنها توصیه کرده است.

در صحیفه‌سجادیه به نقل از وجود شریف امام‌سجاد (ع) در وداع با ماه میهمانی حضرت دوست آمده است: «خدایا! تو آن توفیق را دادی که ما اهل این ماه باشیم، درحالی‌که عده‌ای از فضیلت این ماه به‌خاطر شقاوتشان محروم هستند. پروردگارا! تو مولای مایی در آنچه ما را به شناخت آن برگزیده‌ای و ما را راهنمایی کردی که از آن پیروی کنیم و در پرتو توفیق تو، به روزه و نماز آن با اعتراف به تقصیر نائل آمدیم و اندکی از وظایف بسیار را ادا کردیم». 

در تعابیر بزرگان درباره ارج و قدر این ماه آمده است: «ماه رمضان در هرسال، قطعه‌ای از بهشت است که خدا در جهنم سوزان دنیای مادی ما، آن را وارد می‎‌کند و به ما فرصت می‎‌دهد که خودمان را بر سر این سفره الهی در این ماه، وارد بهشت کنیم. بعضی همان سی روز را وارد بهشت می‎‌شوند. بعضی به برکت آن سی روز، همه سال را و بعضی همه عمر را.

بعضی هم از کنار آن، غافلانه عبور می‎‌کنند که مایه تأسف و خسران است». محصول ماه رمضان، تقواست و تقوا وسیله‌ای برای رسیدن به منازل عالی‌تر است. علم و هدایت و رحمت الهی را بر اثر تقوا، خداوند به انسان عطا می‎‌کند. از همه بالاتر، فلاح و رستگاری بر اثر تقوا به‌دست می‎‌آید.

در ادامه حتما بخوانید آموزه‌های بهار

پس همگی باید کوشش کنیم این محصول و آذوقه بسیار ارزشمند را حفظ کنیم. در پایان، همه خاضعانه و خالصانه از خداوند مهربان درخواست می‌کنیم ما را مشمول رحمت بی‌پایان خویش قرار دهد، گناهان ما را هرچند سنگین و فراوان، به کرم و بزرگی خویش ببخشاید و این وداع با ماه رمضان را آخرین وداع عمر ما قرار ندهد تا همچنان بتوانیم در مسیر عبودیت و خدمت، همه آنچه در توان داریم، در طبق اخلاص بگذاریم و خویش را در مسیر رحمت بی‌پایان او قرار دهیم.