انسان از بدو تولد تا هنگام مرگ، همواره غرق نیاز است. اصولا خلقت آدمی به‌گونه‌ای است که نیاز و محدودیت، جزئی جدایی‌ناپذیر از وجود اوست. در این میان نکته درخورتوجه، تشخیص صحیح نیازها و توانایی رفع آنهاست. از همان هنگامی که آدمی چشم به جهان باز می‌کند، سراسر وجودش را نیاز‌های مختلف فراگرفته است. در هنگام نوزادی، طفل شیرخوار نه توانایی تشخیص نیاز‌های خویش را دارد نه قدرت ابراز آن را. این وظیفه و تکلیف والدین و اطرافیان است که براساس علم و تجربه‌ای که دارند، خواسته فرزند خود را کشف کنند و در دادن پاسخ مناسب به آن اقدام کنند.
مادر‌ها در این راستا، بسیار هنرمندانه و هوشمندانه حتی گاهی‌اوقات براساس نوع گریه و حالتهای طفل خود، می‌توانند حدس بزنند او چه نیازی دارد و برای آرامش بخشیدن و رفع خواسته دلبند خود اقدام کنند؛ چیزی که همه ما آن را درک کرده‌ایم و از این موهبت، بهرههای فراوان برده‌ایم.
کاش آن را فراموش نکنیم و همواره و درهرحال قدردان والدین خویش باشیم و هرگز کاری که سبب آزردن آنها می‌شود، انجام ندهیم و، اما بعد! به‌مرور زمان و با تکامل رشد انسان، توانایی تشخیص نیازها، ابراز آنها و قدرت پاسخ‌دهی مناسب به آنها افزایش می‌یابد، به‌گونه‌ای‌که شاید آدمی به‌غلط فکر کند درباره خود شناخت کامل دارد و در درک نیازها و خواستههای جسمانی و روحانی خویش، مرشد کامل و بی‌نیاز از دیگران است، ولی باور کنید این همه ماجرا نیست. انسان با وجود همه ادعا‌هایی که دارد، در هر سن و جایگاهی هم که باشد، گاهی در تشخیص بهنگام و صحیح نیاز خود دچار مشکل می‌شود یا به‌صورت خودآگاه یا ناخودآگاه از آن غفلت می‌ورزد.
یکی از این نیازها که جامعه مادی و رفاه‌طلب امروز به‌شدت سعی در انکار آن دارد و بسیار تلاش می‌کند آن را نادیده انگارد، نیاز به معنویت و ارتباط با مراتب کمال و اخلاق است. به‌راستی چه می‌شود که انسان فقط به جسم مادی و فناپذیر خود می‌پردازد و از روح متعالی و ارزشمند خویش غفلت می‌کند؟ پاسخ مناسب به این پرسش، می‌تواند بسیاری از ناآرامی‌های ذهنی انسان را رفع کند و حس خوب زندگی و آرامش را در او افزایش دهد.
در همین راستا یک منبع فیاض و نورانی برای ما مسلمانها وجود دارد که متأسفانه بسیار از آن غافل شده‌ایم و گاهی گویی فراموش می‌کنیم این معجزه الهی و کلام وحی چگونه می‌تواند یاد خدا را در دل، زنده نگاه دارد و ارتباط و حس‌وحال معنوی را در وجود ما تعالی بخشد.
در کتاب آسمانی مسلمانها این‌چنین آمده است: «و از قرآن، آنچه شفا و رحمت است، برای مؤمنان نازل می‌کنیم و ستمگران را جز خسران (و زیان) نمی‌افزاید».
ماه مبارک رمضان فرصت بسیار مناسبی است که جان را در اقیانوس بی‌نهایت و پربرکت کلام وحی جلا دهیم و روح معنویت را دوباره در وجود خود زنده کنیم. کتاب خدا را که دربرابر چشمان خود بگشایید، درواقع نور را به زندگی خود وارد ساخته‌اید و عرشیان را میهمان محافل خود کرده‌اید و چه زیباتر از اینکه آدمی فراموش نکند به کجا تعلق دارد و ریشه‌اش کجاست و سرانجام به‌سوی چه کسی بازخواهد گشت؟
تلاوت قرآن کریم، کفاره گناهان است، سبب بارور شدن ایمان می‌شود، ابزار گفتگو با خداوند و منور شدن منازل است، زنگار را از قلب انسان می‌زداید. این کتاب آسمانی، سنگر و پناهگاه انسان در بیقراریهای ذهن و ضمیر است، پس هرگز از آن غافل نشوید که سخت زیانکار خواهید بود.