در روزگاران قدیم، در یکی از شهر‌های صنعتی شخص ثروتمندی زندگی می‌کرد که از سرمایه گذاران کلان و بازرگانان برجسته و شاخان بازار و همه چیزتمام‌های زمان خود بود. روزی شخص ثروتمند به همراه جمعی از دوستان و هواداران و کاسه لیسان برای گردش و تفریح به یکی از مناطق ییلاقی خارج از شهر رفت و در حین گردش و تفریح مورچه‌ای را دید که در پای تپه‌ای مشغول جابه جا کردن شن ریزه‌ها بود.
از آنجا که شخص ثروتمند مورچه‌ها را در حال جمع کردن غذا دیده بود، اما در حال جمع کردن شن ریزه ندیده بود، از وی پرسید:ای مور، چه می‌کنی؟ مورچه نیز از آنجا که ندیده بود آدمیزاد با مورچه گفت و شنود داشته باشد، اما یک چیز‌هایی شنیده بود، پاسخ داد: دارم این کوه را جابه جا می‌کنم. شخص ثروتمند گفت: واقعا؟ مورچه گفت: بلی، معلوم نیست؟ شخص ثروتمند گفت: آن وقت می‌خواهی این کوه را از اینجا برداری و کجا بگذاری؟ مورچه گفت: حالا هرجا؛ و افزود: در موقعیت من نفس جابه جا کردن است که ارزش دارد.
شخص ثروتمند گفت: حالا این کار چه فایده‌ای برای تو دارد و چرا به چنین اقدامی همت گماشته ای؟ مورچه شن ریزه‌ای را که به دندان گرفته بود روی زمین گذاشت و گفت: من عاشق یکی از مورچه‌های قبیله مان شده ام. به خواستگاری او رفتم و پدرش به من جواب رد داد، اما وقتی عزم و اراده و همت و اصرار مرا دید گفت اگر بتوانم این کوه را جابه جا کنم، دخترش را به من خواهد داد؛ و من مدتی است که مشغول این کار هستم.
شخص ثروتمند که از یک طرف از عزم و اراده و حماقت و سفاهت هم زمان مورچه خوشش آمده بود و از طرف دیگر مدتی بود نمی‌دانست با آن همه پول که دارد چه کند، به مورچه گفت: نگران نباش، من کمکت می‌کنم. سپس به شهر بازگشت و با دوستان و همکاران سرمایه گذار و پیمانکار و نقشه بردار و مهندس معمار و مهندس عمران و بنا و سیمان کار و آرماتوربند و جوشکار و برق کار و لوله کش و شیشه بر و گچ کار و نقاش و نماکار و موزاییک کار و و سفیدکار و حسابدار و کوفت و زهرمار خود تماس گرفت و پروژه جابه جایی کوه را برای آن‌ها تعریف کرد.
آن‌ها نیز طی برنامه ریزی فشرده و با شش ماه کار، کوه را به بهترین شکل جابه جا کردند، اما شوربختانه در جریان اجرای این ابرپروژه عمرانی، تفننی، لانه مورچه‌ها نابود شد و مورچه عاشق و معشوق وی و پدر بی معرفت معشوق وی نیز به دیار باقی شتافتند. یادشان گرامی و راهشان پررهرو باد.