همه رسانه‌ها با همه ژانرهایشان حالا باید قدم در بزرگراهی تازه‌گشوده بگذارند که معلوم نیست چه پیچ‌ها و دره‌ها و ایستگاه‌هایی دارد؛ کووید ۱۹.
روزنامه‌نگاران ایرانی در رسانه‌های چاپی در این مسیر نقطه‌ضعف‌های آشکاری دارند؛ رنجورند به‌خاطر ضربه‌هایی که از دولت‌ها خورده‌اند، از دولت‌هایی که ذره‌ای تاب انتقاد و پرسشگری و رفتار مستند و تحقیقی رسانه‌ها با خودشان را نداشتند، دولت‌هایی که اصرار بر برخورد با رسانه‌ها دا‌شتند، اصرار بر تحمیل سیاست‌های ارتباطی نوشته و نانوشته خود به سیاست‌های رسانه‌های مستقل و حتی به رسانه‌های خودشان که بودجه‌هایشان را تأمین می‌کردند. رسانه‌های چاپی ایرانی رنجورند به‌خاطر خودسانسوری، عدم درک تغییرات محیطی روزنامه‌نگاری و ازدست‌دادن تدریجی مخاطبان و ابتلا به‌درد مزمن لاغری تیراژ. رسانه‌های چاپی ایرانی رنجورند به‌خاطر سونامی رسانه‌های نو که آگهی‌هایشان را تا ساحل آنلاین‌ها برد؛ و هنوز رنجورتر می‌شوند به‌خاطر همین بزرگراه کووید۱۹ که برای پیشروی جهانی خود همه منابع اقتصادی را صاف و فلج کرد و به پستو‌های خانه‌ها راند. حالا رسانه‌های چاپی ایرانی با کپسول‌های کوچکی از اکسیژن در ابتدای این بزرگراه ایستاده‌اند.
استراتژی‌های کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت برای بازنگری در امکانات زیرساختی رسانه‌ای، تأمین محتوای مناسب برای این تغییرات بنیادین در زمینه پارادایم‌ها و گفتمان‌ها و چاره‌جویی برای بی‌اعتمادی مخاطبان، کجا و چگونه باید مدون شود؟ اگر قرار به‌داشتن یک طرح اقدام رسانه‌ای باشد، محور‌های اصلی چنین طرحی چه مواردی باید باشد؟ آیا زمامداران کماکان بر تحمیل بی‌فرجام سیاست‌های ارتباطی خود به سیاست‌های رسانه‌ای اصرار خواهند ورزید؟