میم مثل مادری که اگرچه حسرت در آغوش کشیدن مزار جگرگوشه‌اش بر دلش ماند، مهربانانه و زلال قاب عکس دلبندش را به بغل گرفت و آمد. آمد تا مراسم تشییع پسران شهید مشهد را از غربت در آورد، مبادا آن‌ها در تنهایی و بی کسی به خاک سپرده شوند.
شین مثل شهید، مثل شهیدی که مادر نداشت، اما روز مراسمش حجله‌ای به وسعت یک شهر برایش روشن شد و همه خواهران و مادران مشهدی به پیشوازش آمدند و او را عزیز و محترم بدرقه کردند. شاید قرار بود مادر و خواهر خودشان برایشان سوگواری کنند.
میم مثل معرفت، معرفت مردم شهیدپرور مشهد که با چشم‌های بارانی آمدند و تابوت‌ها را گلباران کردند و با سلام و صلوات بر گرد ضریح حضرت رضا (ع) طوافشان دادند.
در هفته‌ای که گذشت، روز متفاوت مشهدالرضا (ع)، روزی بود که میهمان ۸ شهید گمنام بودیم. ۳ جوان هفده‌ساله، نوزده‌ساله و بیست‌وهفت‌ساله هم در میانشان بود. آن‌ها از دل تاریخ آمده بودند تا اینجا در جوار امام غریب و در آرامستان ابدی‌شان در همسایگی او قرار بگیرند. آمدند تا زائر شوند، تا کبوتر شوند، تا مشهدی شوند و مشهدی بمانند. خوش آمدند، اما ما نگران دل مادرانشان بودیم.
روز شهادت بانوی ۲ عالم، مادران و دختران مشهدی پروانه‌وار گرد تابوت شهیدان طواف کردند تا قدری از غربت بی‌نامی این شهیدان بکاهند و شاید تسلای دل مادران بی‌قرارشان باشند و چه زیبا و عاشقانه و خواهرانه مزارشان را با گلاب آب دیده شستند.
مشهد روز‌های فراوانی را به یاد دارد از حضور بی‌نظیر زنان، از آن روز که تابوت علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع) را بر دوش کشیدند تا راهپیمایی‌های تاریخ‌ساز و انقلابی و تا روز‌های سراسر شور و حماسه دفاع مقدس. در همه این برهه‌های سرنوشت‌ساز، زنان این شهر بر مرامنامه خویش پایبند ماندند.
اکنون، در زمستان آخرین سال قرن، بار دیگر زنان مشهدالرضا (ع) با اهتزاز پرچم مقدس ایران و برگزاری شکوهمند تشییع لاله‌های تازه از سفر برگشته وطن، وظیفه ملی و اسلامی خود را انجام دادند و نشان دادند میدان مبارزه و جبهه مقدم حفظ ارزش‌ها هیچ‌گاه از حضورشان خالی نخواهد ماند.
روز شهادت حضرت مادر بود و یقین داریم این ۳ شهید جوان، آن روز که راهی جبهه حق علیه باطل شدند، آن روز که بند پوتین‌هایشان را محکم‌تر از همیشه بستند، درست همان روز که مادر پشت سرشان آب ریخت، بدون شک در همان روز، مادر بوسه خداحافظی را بر سربند «یا زهرا» زد.
تردید نکنید! بی‌دلیل نیست این پیوند تاریخی. بی‌دلیل نیست که حالا چنین عزتمند، زیارتگاهشان روبه‌روی بارگاه ملکوتی ثامن‌الحجج (ع) ساخته خواهد شد.
شاید روزی که این شهدا پر کشیدند، حسرت زیارت مشهد داشتند که حالا این‌طور آقا طلبیدشان و در جوار خود جایشان داد.
شاید لحظه عروج، ذکر لبشان هم «یا زهرا» و «یا رضا» بود. کسی از آن سوی تاریخ برایمان خبر نیاورده است، اما بدون شک، پیوند قلبی این شهدای معصوم آن‌ها را برای این همسایگی لیاقت داده است و خوش به سعادتشان و مبارکشان باد خانه نو!
میدان شهدای مشهد حالا دیگر نامش مصداق واقعی دارد. حالا هر زمان برای زیارت راهی حرم شدید، لحظاتی بایستید در آرامگاه این شهیدان و از روح پاکشان با ذکر «یا زهرا» مدد بگیرید.