علی موسی زاده

به جز موقعیت‌های داستانی که شخصیت‌ها را به چالش بکشند یا آن‌ها را وادار کنند که بر سر دوراهی‌ها تصمیم‌های حیاتی بگیرند، می‌توان از عنصری دیگر هم اسم برد: تازگی و نوآوری.

عناصر محلی و خاصی که آکوتاگاوا استفاده می‌کند در یک جغرافیای محدود و کوچک تعریف شده‌اند، اما ــ برعکسِ تلقی جهانی شدن تمام مخاطبان را در سرتاسر جهان مجذوب خودش کرده است.

به این علت که اکثر مترجمان ما ادیب و یا نویسنده نیستند میزان تسلط آن‌ها به زبان مقصد (که همان فارسی باشد) به طور نسبی کم است، و همین باعث می‌شود که رویکردی ساده، نزدیک به گفتار و بدون پیچ وخم‌های سبک شخصی پیش بگیرند.

اولین پیامی که در شخصیتی که متحول می‌شود وجود دارد امکان تغییر آدم‌ها از خوب به بد و از بد به خوب و درکل از یک وضعیت به هر وضعیت دیگر است.

تغییروتحول شخصیت چه‌زمانی باورپذیر است و چه زمانی نه. مثلا، می‌شود قبول کرد که یک شخصیت به تغییری عمیق در شخصیت خودش فکر کند و روز بعد که سر از بالش برمی‌دارد به آدم دیگری تبدیل شده باشد؟

در این جهان داستانی، وقایعِ روزمره و پیش‌پاافتاده‌اند که روایت و درونیات و دغدغه‌های شخصیت یا شخصیت‌ها را می‌سازند و اجزای قصه با همین واحد‌های پیکسلی ریز شکل می‌گیرند.

برای وضعیت‌های فراواقعی باید تمهیدی و تله‌ای برای مخاطب چید که رشته ماجرا‌ها را یکسره و متصل دنبال کند، رشته‌ای که هیچ‌کجای امتدادش پاره نشود.

ماجرا ما را مثل غریبه‌ای تازه وارد به دنیای شگفت انگیز خودش می‌کشاند و ما مبهوت و هاج وواج می‌مانیم که اینجا کجاست و خط و ربط این دنیای کج ومعوج را چطور می‌شود پیدا کرد.

شاید با خودتان فکر کنید که یک روایت پیچیده چه مزیت‌هایی نسبت به یک روایت ساده می‌تواند داشته باشد. در اینجا، یک مزیت بزرگ وجود دارد و آن هم داشتن پتانسیل بالا برای درهم تنیدگی بیشتر ماجرا‌ها و پیداکردن برگ‌های برنده بیشتر است.

اتمام نوشته‌های نیمه کاره از این جهت اهمیت دارد که تلنبارشدن آن‌ها روی هم ممکن است یک روحیه خاص را در شما تشدید کند.