علی موسی زاده

گاهی گذشته می‌آید تا به ما نشان بدهد چه شد که کار به اینجا کشید.

منظور ازپیش بردن داستان، در اینجا، همان حرکت طولی است. درعین حال، مدنظر داشته باشید که دیالوگ در حرکت عرضی روایت هم کارکرد زیادی دارد.

اگر بخواهید دوتا آدم را به جان هم بیندازید و کاری کنید که همدیگر را تکه و پاره کنند، فقط به یک چیز نیاز دارید؛ یک جرقه.

داشتیم درباره کارکرد‌های چندوجهی دیالوگ صحبت می‌کردیم که رسیدیم به اینجا: سومین کارکرد دیالوگ در داستان و رمان، یعنی صحنه پردازی.

اگر تا الان با ارجاع به مطلب گذشته سری به داستان «جاده اجمونت» یا رمان «نفرین ابدی بر خواننده این برگ ها» زده باشید، خوب متوجه شده اید که دیالوگ چه قدرتی می‌تواند در متن‌های داستانی داشته باشد.

یکی از دشوارترین توانایی‌هایی که نویسنده می‌تواند به آن دست پیدا کند مهارت در گفت وگونویسی یا همان دیالوگ نویسی است.

اگر به عنوان یک سالک راه نوشتن، نداشتن ایده را مانع و سدی برای نوشتن می‌بینی و مطمئنی که این یک مقاومت درونی نیست، یکی از بهترین سرچشمه‌های ایده و داستان گویی نوشتن یادداشت‌های روزانه است.

من که شور نوشتن و ادبیات دارم چطور می‌توانم خلاقیتم را بیشتر کنم و توانایی‌های خودم در خلق یک اثر بهتر را تقویت کنم؟

یکی از بهترین راه‌های موجز کردن متن‌ها به کارگیری همان سیستمی است که برای مدیتیشن تعریف شده است.

بگذارید همین اول کار یک ترفند درست و حسابی برایتان رو کنم، اینکه خیلی وقت‌ها بهتر است رویکرد توضیحی را کنار بگذارید و به جای آن از «نشانه ها» استفاده کنید.