باقیات الصالحات مؤید

به گزارش شهرآرانیوز؛ بی شک آرزوی هر انسانی است که وقتی از این جهان به سرای بقا هجرت می‌کند، دیگر مردم از او به نیکی یاد کنند. البته تحقق این مهم خود با عملی کردن دو اصل در طول زندگی هر فرد محقق می‌شود.

نخست نیک رفتاری با دیگران و نیک گفتاری در همراهی با آنان و سپس به یادگارگذاشتن مواردی که خود باعث عاقبت به خیری خواستن از سوی دیگران پس از سفر ابدی او شود. مورد نخست که مشخص است و به رفتار و کردار مستقیم فرد با دیگران برمی گردد، اما درباره آنچه فرد از خود به یادگار می‌گذارد، باید گفت که این امر یا فرزند صالح است یا آثاری که رهگشای دیگران بوده است و مردم هنگام استفاده از این آثار در اصطلاح عامه فاتحه‌ای نثار روح بانی و پدیدآورنده آن کنند.

سیدرضا مؤید خراسانی، شاعر آیینی برجسته معاصر، نمونه بارز این گونه افراد است که چه هنگام زندگی و چه تا سال‌های سال پس از فوتش از او به نیکی نام برده شده است و خواهد شد. بی گمان خواهید گفت دلیل این پیش داوری درست در روز تدفین مرحوم مؤید چیست؟

در پاسخ باید بیان کنم که درباره بخش نخست یعنی آنچه در دوران هشتادساله عمر این بزرگ ذاکر مشهدی خاندان پاک نبوی (ص) گذشته است، کافی است رجوع کنیم به یکایک دوستان قدیم و جدید وی از همان دوران طفولیت تا بزرگ و کوچک اهل شعر و شاعری و ذکر و ذاکری و صدالبته هیئتی‌های بزرگ و کوچک مشهد و خراسان و حتی ایران که حتی برای یک بار با او رویارویی داشته اند تا ببینیم همه در یک چیز متفق القول هستند و آن هم سادگی، صمیمیت، خلوص و یکرنگی مرحوم مؤید با بزرگ و کوچک مردم بوده است.

خلوص و یکرنگی که هم در کردار و هم در گفتار وی عیان بود و بی تردید در پندار نیک و حق وی ریشه داشت. درست به همین دلیل رهبر معظم انقلاب که اهل شعر و شاعری هستند و با ذاکران و مداحان الفتی دیرینه دارند، در پیام تسلیتشان به خانواده مرحوم مؤید لقب «شاعر آیینی بااخلاص» را برای توصیف وی استفاده می‌کنند.

اما درباره بخش دوم، یعنی باقیات صالحات برجامانده از آن ذاکر برجسته اهل بیت (ع)، نخست باید به اشعار برجامانده از ایشان اشارت کرد. اشعاری که بسیاری از آن‌ها در قالب کتاب‌های «گل‌های اشک»، «جلوه‌های رسالت»، «نغمه‌های ولایت»، «سفینه‌های نور» و «چکامه عشق» در دسترس عموم قرار گرفته است و بیشتر آنان نیز با استقبال ذاکران اهل بیت (ع) روبه رو شده اند، تا جایی که اغراق نیست اگر بگوییم در هیچ محرم و صفر و فاطمیه‌ای نیست که مرثیه‌های مرحوم مؤید در هیئت‌های بزرگ و کوچک شهر‌های مختلف ایران از خراسان تا خوزستان و از آذربایجان تا کرمان قرائت نشود و عاشقان اهل بیت (ع) با شنیدن آن‌ها نوحه سرایی نکنند.

صدالبته که همین امر درباره روز‌های جشنی مانند غدیر و مبعث و ولادت امام رضا (ع) هم صدق می‌کند و مداحان در این روز‌ها از اشعار وی برای شادکردن دل دوستداران اهل بیت (ع) نهایت استفاده را می‌کنند.

باتوجه به اینکه هنوز پس از قرن‌ها اشعار محتشم و پس از سال‌ها اشعار آذر مورد اقبال مردم است و برخی اشعار مؤید هم آنچنان دل نشین است که بدون شنیدن آن‌ها از زبان مرثیه خوان یا مداح، انسان فکر می‌کند مجلس کامل نشده است، می‌توان مدعی شد تا سال‌های سال در مجالس عزا و شادی اهل بیت (ع) نام و یاد سیدرضا مؤید زنده است.

بدین گونه برای او آرزوی همه انسان‌ها یعنی ذکر نام نیک پس از هجرت به سرای باقی تا سال‌های سال محقق خواهد شد.

این گفته‌ها شاید از منظر برخی غلو بیاید، اما شعر مؤید به دلیل سادگی و بی پیرایگی به راحتی با عموم مخاطبان ارتباط برقرار می‌کند.

او به دور از اصطلاح‌های عرفانی، حکمی و فلسفی، با زبانی شیوا و روان شعر می‌گفت و سروده هایش از باور‌های ولایی اش می‌جوشید. مخاطب شعر مؤید، توده مردم بودند. او شاعری از مردم بود که برای مردم می‌سرود و با سروده هایش به خوبی توانست خلائی با عنوان شعر قابل فهم توده‌های مردم را برطرف کند.

مؤید با شعرهایش در بزنگاه‌های مختلف مذهبی، سیاسی، دفاع مقدس و انقلاب حضور پررنگی داشت و یکی از صدا‌های رسای شعر ارزشی این روزگار بود. به همین دلیل هم به شدت مورد پذیرش مردم بود و حضور تعداد قابل توجهی از مردم در مراسم تشییعش آن هم درحالی که حداقل اطلاع رسانی ممکن شده بود، گواهی دیگر بر این مدعاست.

البته مرحوم مؤید بزرگ باقیات صالحات دیگری هم از خود برجا گذاشته و آن فرزندش سیدحسین مؤید است که در راه پدر گام نهاده است و با استفاده از گفتمان امروز جامعه در راه زنده نگهداشتن یاد پدر تلاش می‌کند.

بی شک هرکس دکلمه‌های زیبای رضوی و حسینی این پسر را بشنود، بر روان پدر بزرگوارش درود خواهد فرستاد و بدین گونه آنچه مؤید بزرگ آرزویش بود، یعنی محبوبیت بین مردم و مقبولیت بین اهل بیت (ع)، بی گمان محقق خواهد شد.