درباره دلایل موفقیت ژاپن در جام جهانی؛ لژیونر‌ها و موریاسو

حمیدرضا معصومیان | شهرآرانیوز؛ استرالیا و مراکش با صعودشان به دور حذفی جام‌جهانی شگفتی‌سازی کردند، اما کاری که آن‌ها انجام دادند، به پای شاهکار ژاپنی‌ها نمی‌رسد. سامورایی‌ها درحالی به‌عنوان تیم اول از گروه مرگ مسابقات صعود کردند که زیر پایشان دو غول فوتبال جهان و تاریخ جام‌جهانی قرار گرفتند؛ یکی اسپانیا که از شانس‌های مسلم قهرمانی است و دیگری آلمان که به‌نوعی پرافتخارترین تیم ادوار جام‌جهانی است.

ژاپن در بازی پایانی‌اش پنجشنبه‌شب در ورزشگاه خلیفه اسپانیا را شکست داد تا با شش امتیاز اولین‌بار به‌عنوان صدرنشین، چهارمین‌بار به دور دوم و اولین‌بار در دو دوره متوالی صعود کند. این تیم در راه رسیدن به این مهم، فوتبال آلمان را که پیش از این فقط یک‌بار در تاریخ جام‌جهانی از گروهش بالا نیامده بود،

بار دیگر ناکام کرد. دو پیروزی مقابل دو غول بزرگ فوتبال جهان در هفتمین جام‌جهانی ژاپن، نشانه محکمی از رشد فوتبال این کشور به شمار می‌رود؛ کشوری که تازه اولین‌بار در سال ۱۹۹۸ به جام‌جهانی پا گذاشت و درحالی‌که شعارشان یک برد، یک تساوی و یک باخت در این تورنمنت بود، با سه شکست از جام‌جهانی بیرون رانده شدند، اما آن مسابقات، چالشی تازه برای رقابت با جهان فوتبال بود.

رشد لژیونر‌ها در تیم ژاپن

ترکیب تیم‌ملی ژاپن در جام‌جهانی فرانسه را بازیکنان لیگ داخلی ژاپن (جی لیگ) تشکیل می‌داد، اما اکنون همه ستاره‌های ژاپن در اروپا زندگی و بازی می‌کنند و برخی از آن‌ها مثل تاکهیرو تومیاسو در آرسنال یکی از بازیکنان برتر تیمش است. سامورایی‌ها از تیم‌هایی هستند که بیشترین لژیونررا بین همه تیم‌های حاضر در جام‌جهانی دارند و از ترکیب بیست‌وشش‌نفره آن‌ها بیست نفر در اروپا بازی می‌کنند.

در سال ۲۰۰۲ که آن‌ها همراه با کره‌جنوبی میزبان مشترک جام‌جهانی بودند، چهار بازیکن از لیگ‌های خارجی داشتند؛ یوشیکاتسو کاواگوچی (پورتسموث)، جونیچی ایناموتو (آرسنال)، هیدتوشی ناکاتا (پارما) و شینجی اونو (فاینورد). این تعداد در سال ۲۰۰۶ به شش و در جام‌جهانی آفریقای‌جنوبی روی عدد چهار قرار گرفت.

اما در چهار سال منتهی به جام‌جهانی ۲۰۱۴ برزیل، بازیکنان بیشتری از ژاپن به اروپا رفتند تا تعداد لژیونر‌ها در فهرست نهایی به عدد دوازده افزایش پیدا کند. کیسوکه هوندا در میلان، یوتو ناگاتومو در اینتر، شینجی کاگاوا در منچستریونایتد و ماکوتو هاسه‌به در نورنبرگ، لژیونر‌های سرشناس تحت هدایت آلبرتو زاکرونی را تشکیل می‌دادند.

در سال ۲۰۱۸ بود که تعداد لژیونر‌های ژاپن به عدد هفده رسید تا فقط شش بازیکن از جی‌لیگ به تیم‌ملی دعوت شوند. این همه در حالی است که لیگ داخلی ژاپن هم از کیفیت بسیار خوبی برخوردار است و همین امسال بیش از صد بازیکن برزیلی در این لیگ بازی کرده‌اند. همه این‌ها نشانگر رشد فوتبال ژاپن و بازیکنانش است که با حضور در سطح اول فوتبال اروپا به کیفیت تیم‌ملی کشورشان کمک شایانی کرده‌اند.

نقش مربی توانمند بومی

یکی دیگر از ابزار‌های موفقیت ژاپن در جام‌جهانی، سرمربی این تیم است. گزاف نیست اگر بگوییم هاجیمه موریاسو مهم‌ترین نقش را در این صعود بزرگ تیم‌ملی ژاپن ایفا کرده است.

هرسه گل اخیر سامورایی‌ها در جام‌جهانی به‌دنبال تعویض‌های او به ثمر رسید و در لحظاتی که فلیک و انریکه فکر می‌کردند بازی را تمام کرده‌اند، او به‌نوعی آن‌ها را فریب داد. موریاسو در فوتبال ژاپن به مربی تدافعی، اما زیرک مشهور است. برخی می‌گویند او مثل سوباسو در کارتون معروف فوتبالیست‌ها در نیمه اول خوب دفاع می‌کند و در نیمه دوم به حریفانش ضربه می‌زند. موریاسو با همین حربه مربی موفقی در جی‌لیگ بود و تیم تحت‌هدایتش، فرانسیس هیروشیما، را دوبار پیاپی قهرمان ژاپن کرد، درحالی‌که آن سال‌ها کاشیما آنتلرز حرف اول را در جی‌لیگ می‌زد.

این مربی پنجاه‌وچهارساله از سال ۲۰۱۷ وارد ساختار تیم‌ملی ژاپن شد و ابتدا در رده جوانان کار کرد و سپس پله‌پله بالا آمد. موریاسو با اتکا به توانمندی خود و بدون نیاز به لابی با مدیران و رسانه‌ها در سال‌های اخیر رشد کرده است و پس از آنکه در جام‌جهانی قبلی دستیار سرمربی تیم بود، در این جام خودش سرمربی شده و تاکنون عملکرد درخشانی داشته است.