«جانِ مادر»
شاید زنی نباشد که با شنیدن صدای قلب جنینش به باور قطعی مادر شدن، نرسد. او حالا قرار است تا این باور اصیل و ملموس را زندگی کند. مادری کند. نقشی مقدس که از همان طفولیت آن را بازی و تمرین کرده. زن از تولد تا مرگ، هرچیزی را که باور کند و بپذیرد، مادری می‌کند. او مادر عروسک‌هایش، اسباب بازی‌هایش، همکلاسی و دوستانش است. زن برای پدر و مادرش هم مادری می‌کند. زن، هدفش، شغلش، آرزویش، احساسش، فقدان، گلی را که می‌بوید و حتی خودش را هم مادری می‌کند. زن، همه زندگی را مادری می‌کند. زن باورش را همچون فرزندش و فرزندش را همچون باورش محافظت می‌کند، رشد می‌دهد و بارور می‌کند. چرا که او زایشگر است. که او همان زندگی‌ست.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
