گروه فرهنگ | شهرآرانیوز؛ این جشنواره با هدف ترویج فرهنگ ایثار و شهادت و سبک زندگی ایثارگران برگزار شد و در آن، هنرمندانی از ۱۵ استان حضور داشتند. در این دوره ۱۶۰ اثر در دو بخش صحنهای و خیابانی به دبیرخانه جشنواره معرفی شدند. در نهایت، ۳۱ اثر منتخب شامل ۱۳ اثر در بخش صحنهای و ۱۸ اثر در بخش خیابانی از ۲۶ تا ۲۹ دیماه روی صحنه نمایش رفتند و در پایان، از برگزیدگان این جشنواره قدردانی شد.
اما در بخش صحنهای و در بین برگزیدگان این جشنواره، نمایش «علیرضا» به کارگردانی «محمد جهانپا» از مشهد توانست در بخشهای مختلف، جوایز این جشنواره را به خود اختصاص دهد. بهگونهای که جایزه اول بخش کارگردانی به «محمد جهانپا» کارگردان، جایزه سوم بخش نویسندگی به «مهدی سیمریز» نویسنده، جایزه سوم بازیگری نقش زن به «عادله دامغانی» بازیگر، جایزه اول بخش طراحی صحنه به «مهدی شریفی» طراح صحنه و جایزه برگزیده بخش بروشور نیز به «محمود بازدار» طراح بروشور این نمایش تقدیم شد. ضمن اینکه نمایش «علیرضا» به چهلویکمین جشنواره بینالمللی تئاتر فجر نیز معرفی شد. به بهانه همین حضور موفق در جشنواره ملی تئاتر ایثار، گفتوگویی با «محمد جهانپا»، کارگردان این نمایش، داشتیم که روزهای پرکاری را میگذراند. گفتوگوی ما بین ۲ اجرای نمایش «علیرضا» در چهلویکمین دوره جشنواره تئاتر فجر صورت گرفت. آنچه در ادامه خواهد آمد، حاصل این گفتوگوست.
با توجه به اینکه امسال هم جشنواره ملی مقاومت و هم جشنواره کشوری بسیج را داشتیم، جمع زیادی از علاقهمندان به موضوع دفاع مقدس درگیر تولید تئاتر بودند؛ بنابراین این دوره از جشنواره تئاتر ملی ایثار نیز با کیفیت بسیار خوبی برگزار شد و کارهای بسیار خوب و باکیفیت در این دوره از جشنواره ارائه شد.
جشنواره ایثار، جشنواره بسیار خوبی بود که باکیفیت برگزار شد و بهمراتب از جشنواره ملی مقاومت که در مشهد برگزار شد، قویتر و منسجمتر بود.
نمایش «علیرضا» بهعنوان تنها نماینده جشنواره ملی ایثار، به جشنواره تئاتر فجر معرفی شد و امروز هم در چهلویکمین جشنواره تئاتر فجر در ۲ نوبت در تالار مولوی روی صحنه رفت.
نمایش «علیرضا» محصول فعالیت جمعی از بهترینهای تئاتر مشهد است و در آن شاهد حضور ۳ نسل از بازیگران تئاتر مشهد هستیم. این نمایش، روایتگر بخشی از زندگی سردار شهید «علیرضا عاصمی» از فرماندهان واحد تخریب است که در طول دوران دفاع مقدس، اختراعات و ابتکاراتی نیز داشت. در این نمایش دورانی از نوجوانی تا زمان شهادت شهید عاصمی روایت میشود. اما روایت اصلی ماجرا مربوط به سال۱۳۶۵ و زمانی است که بمبهای سهوضعیتی اهدایی ناتو به صدام حسین بر سر مردم مظلوم کرمانشاه (باختران سابق) فرومیریزد و تیم علیرضا برای خنثیکردن یکی از این بمبها که منفجر نشده و بهاصطلاح عمل نکرده است، اعزام میشود.
مهمترین چالشی که این نمایش برای مخاطب امروز دارد، این است که «علیرضا»ها، آرمانها و هدفهای بزرگی برای ایران داشتند و گفتوگوهایی که در این نمایش شکل میگیرد نیز بیانگر همین اهداف است که برخی از آن در گذر زمان، غبار فراموشی گرفته است. در حقیقت، نمایش «علیرضا» تلنگری است به بسیای از افرادی که دچار این فراموشیها شدهاند و هدف از آن نیز زدودن همین غبار فراموشی است.
این نمایش، هم در بخش مستقل در جشنواره تئاتر فجر انتخاب شد و هم بهعنوان اثر منتخب جشنواره ایثار به جشنواره فجر معرفی شد. اما تصمیم ما این بود که برای حفظ عنوان جشنواره ایثار، بهعنوان منتخب این جشنواره در جشنواره تئاتر فجر حاضر باشیم.
عنوان دومی که برای این نمایش انتخاب شده بود، «آهوان» بود و در معرفی آثار حاضر در جشنواره فجر نیز نام آن با همین عنوان دوم ذکر شده است.
اکنون فضاهایی گریبانگیر تئاتر است. عدهای میگویند نباید کار کرد و عدهای هم میگویند در هیچ جشنوارهای نباید شرکت کرد. تهدیدها و دیکتاتوریهای فراوانی از سوی کسانی وجود دارد که چندان سابقه هنری هم ندارند و مدت کوتاهی است وارد بدنه تئاتر شدهاند و با ادبیات خاص خود، فضا را بهگونهای پیش میبرند که باعث آزار روحی و روانی اهالی تئاتر میشوند.
امیدوارم بهانهای برای گفتوگو فراهم شود و مسائل بهگونهای حلوفصل شود که بتوانیم سال آینده، جشنواره پربارتری در استان برگزار کنیم و نمایندگان قویتری برای حضور در جشنوارههای ملی و بینالمللی باشیم.
ابزار و سلاح ما در هنرهای نمایشی، اجرای نمایش است. اگر نقدی به سیاستهای دولت یا اتفاقات اجتماعی داریم، با کمک این ابزار میتوانیم مسئله را بیان کنیم تا اصلاحی در روند مسائل اجتماعی صورت بگیرد. اصرار بر اجرانکردن و جلوگیری از اجرای دیگران، کاری عبث و بیهوده است و کسی که دلسوز کشور و مردم باشد، قطعا با این روش اقدام نمیکند. مسئولان هم باید بگذارند اهالی تئاتر سخنان خود را در صحنه تئاتر بیان کنند. نباید بهبهانه سانسور موجب شویم این سخنان شنیده نشود. تماشاگران ما بسیار فهیم هستند و درک خوبی دارند. سال آینده برای ما باید سال گفتوگو باشد. اندیشمند و جامعهشناس و سیاستگذار باید بنشینند و فکر کنند و راهکار پیدا کنند. دوقطبیشدن و اینکه هرکس حرف خودش را بزند، صحیح نیست و آفت آن گریبان هنر و هنرمند و جامعه را میگیرد.