فرزند من تیزهوش نیست!

به این آمار توجه کنید: حدود ۶۰ تا ۷۰ درصد آدم‌های نرمال یک جامعه از لحاظ هوشی در سطح متوسط و بالاتر از متوسط قراردارند. حدود ۱۰ درصد جزء باهوش‌ها قرار می‌گیرند و تقریباً ۳  یا ۴ درصد هم جزء تیزهوشان و نوابغ شناخته می‌شوند. تب استعدادیابی اشتباه فرزندان چندسالی است که در بین والدین همه‌گیرشده و عجیب آنجاست که تعداد دانش‌آموزان تیزهوش محصل در مدارس با آمار واقعی «تیزهوش بودن» در جامعه و جهان همخوانی ندارد.
این روز‌ها والدین دیگر به دنبال مدرسه «خوب» نیستند بلکه همه تلاش خود را می‌کنند تا فرزندشان را در مدرسه تیزهوشان ثبت‌نام کنند و این ثبت‌نام به معنی تضمین آینده و قبولی در رشته پزشکی کنکور یا حضور در دانشگاه‌های صنعتی شریف و امیرکبیر و شبیه آن‌هاست.
تصور آینده بهتر همه آن چیزی است که برایش تلاش می‌کنیم درحالی که معلوم نیست دقیقا چه آینده‌ایی در انتظار این سبک تحصیل است. اینکه دانش‌آموزی با هوش متوسط را به مدرسه‌ایی بفرستید که شاگردان نخبه در آن تحصیل می‌کنند، فشردگی دروس بسیار بالاست و همه فقط و فقط به خواندن فکر می‌کنند، آیا برای فرزند شما جذابیت دارد؟
شاید لازم است پیش از ثبت‌نام مدارس سمپاد که این روز‌ها آغازشده و والدین را نگران جانماندن از این کارزار کرده‌است چند پرسش را با خودتکرار کنید: اگر قرار باشد فرزندم آزمون هوش بدهد آیا جزء تیزهوشان است؟ آیا بدون حضور در این مدارس امکان خوب درس خواندن برایش وجودندارد؟ اگر وارد چنین جمعی شود تا چه اندازه می‌تواند به این شرایط ادامه بدهد؟ ایا همه می‌توانند در رشته‌های اول کنکور پذیرفته‌شوند؟
بپذیرید که فرزند شما  تیزهوش نیست و هنگامی که متوجه تفاوت بین خود و دیگر همکلاسی‌هایش می‌شود، مدام بارسنگین برچسب تیزهوش بودن را باخود می‌کشد و درعین حال ضعف خود را می‌بیند و خیلی طولی نمی‌کشد که این فشار‌ها عزت‌نفس او را از بین تخریب خواهدکرد.
همه این‌ها را بگذارید کنار اینکه باید بدون هیچ زمان اختصاصی درس‌بخواند تا خودش به را دیگران برساند و از طرف دیگر فرصتی برای بروز استعداد‌ها و مهارت‌های دیگرش نخواهدداشت. بگذارید آن‌ها که تیزهوش واقعی هستند، به این مدارس پابگذارند و نگرانی‌های خود از آینده فرزندتان را با تقویت مهارت‌های دیگرش برطرف کنید.