تجمع امکانات، ادارات و نهاد‌های دولتی در شهر‌های بزرگ، در دهه‌های اخیر موج مهاجرتی گسترده‌ای را به شهر‌ها به وجود آورده که نتیجه‌ای جز گسترش شهر‌ها و به تبع آن گسترش حاشیه نشینی، افزایش قیمت‌ها و به خصوص افزایش قیمت مسکن را در پی نداشته است.
زندگی‌های گران در شهر‌ها به حدی شرایط را برای شهرنشینان دشوار کرده که آنان برای کاهش هزینه‌های زندگی هر روشی را در پیش گرفته اند؛ از دو یا سه شیفته کار کردن گرفته تا کوچ به سمت حاشیه شهر‌ها برای کاهش هزینه اجاره مسکن.
اما هزینه زندگی در روستا‌ها به مراتب از شهر‌ها کمتر است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که هزینه خالص یک خانوار شهری در سال گذشته به ۲۰۶ میلیون تومان در سال رسیده که نسبت به سال ۱۴۰۲، ۵۰.۶ درصد افزایش داشته است.
هزینه سالانه یک خانوار روستایی نیز در سال ۱۴۰۲، ۱۱۰ میلیون تومان بوده که نسبت به سال قبل از آن ۴۰ درصد افزایش را نشان می‌دهد.
آنطور که به نظر می‌رسد اختلاف هزینه اجاره مسکن مهم‌ترین عامل اختلاف هزینه سالانه شهرنشینان با روستانشینان است.
نکته‌ای که در این میان باید به آن توجه داشت آنست که شکاف میان درآمد خانوار‌های شهری و روستایی کمتر از هزینه هاست.
آنطور که آمار‌ها می‌گویند درآمد سالانه متوسط خانوار شهری در سال ۱۴۰۲، ۲۵۷ میلیون تومان بوده که این رقم برای خانوار روستایی ۱۵۰ میلیون تومان بوده است.
به نظر می‌رسد، اگر فردی دارای درآمد ثابت باشد، زندگی کردن در روستا بسیار به صرفه‌تر از شهر باشد، زیرا سطح هزینه‌های شهری با توجه به رشد هزینه‌های سکونت و حمل و نقل بالاتر رفته است.
چند سالی است که تبلیغات گسترده‌ای برای مهاجرت معکوس به روستا آغاز شده است. اما همچنان رغبتی به این موضوع در بین عامه مردم شکل نگرفته است. به نظر می‌رسد یکی از دلایل آن نبود یا کمبود امکانات رفاهی، درمانی، آموزشی و ... در روستا‌ها باشد.
حال با این شرایط ضروری ست تا مسئولان توجه ویژه‌ای به روستا‌ها یا حتی شهر‌های کوچک در تامین امکانات داشته باشند تا مهاجرت معکوس شکل گرفته و از فشار زندگی در شهر‌های بزرگ کاسته شود.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
