مرثیه‌ای برای شمشاد

استادی
خبرنگار شهرآرا محله

اهالی می‌گویند تابلوی پارک همانی است که شهرداری بیست وچند سال پیش اینجا نصب کرده است و برای اینکه حس مالکیتشان را ثابت کنند، زیرش نام محله رازی را هم اضافه کرده‌‌اند که دیگر هیچ حرف و حدیثی وجود نداشته باشد. اما خیلی از ساکنان شهرک رازی که محل تفریح بچه‌هایشان همین پارک است، شده‌اند مثل بوکسورهایی که مشت سنگین اول را می‌خورند. گیجِ گیج هستند و نمی‌دانند که سرو کله مالک این پارک از کجا پیدا شده است که می‌خواهد تنها پارک محله را خراب کند و احتمالاً به جای درختان آن آپارتمان روی زمین بکارد.
حسین مشمول که از قدیمی‌های شهرک 492 واحدی کنار پارک شمشاد است، به ما می‌گوید: زمانی که ما خانه‌ها را تحویل گرفتیم و در اینجا ساکن شدیم، در نقشه‌هایی که به شهرداری داده بودند، این زمین را به عنوان فضای سبز مشخص کردند و شهرداری هم خیلی زود آن را به پارک تبدیل کرد. حالا نمی‌دانیم مگر می‌شود برای زمینی که کاربری‌اش فضای سبز است، مالک پیدا شود و رویش ادعا داشته باشد.
رضا حسین‌زاده هم از دیگر ساکنان این شهرک است که می‌گوید اجازه تخریب بوستان را به احدالناسی نمی‌دهند و ادامه می‌دهد: تمام بچگی من و هم سن‌ و سال‌هایم در این پارک گذشته است. در بوستان شمشاد دوچرخه‌سواری یاد گرفتیم، فوتبال بازی کردیم، از تاب و سرسره‌هایش هم بالا رفتیم. با اینجا کلی خاطره داریم و نمی‌گذاریم که هیچ‌کس آن را قلع و قمع کند. مگر شهر هرت است که یک‌نفر از راه برسد و ادعا کند زمین پارک مال اوست و 300-200درخت را قطع کند؟ الان همه‌جا دارند جار می‌زنند که درخت بکارید تا از آلودگی هوا در شهرهای بزرگ کاسته شود، بعد چطور می‌شود که یک‌نفر آن بالا می‌نشیند حکم به قطع درختان پارکی می‌دهد که همه می‌دانند زمینش متعلق به شهرداری است و اصلاً برای فضای سبز به این سازمان داده شده است.
ترجیع‌بند صحبت‌های همه اهالی شهرک رازی این است که نمی‌گذارند مالکِ تازه از راه رسیده که از قضا خودش در بازداشت است و اطرافیانش هرازگاهی برای قطع درختان بوستان شمشاد می‌آیند، به اینجا چپ نگاه کنند.
انگار که پارک بیست و هفت ساله و شاید قدیمی‌ترین فضای سبز منطقه10، بچه‌شان است.
محمود بیدخوری می‌گوید: همه با هم هم‌قسم شدیم و حواسمان هست که گزندی به بوستان شمشاد نرسد و هرکسی که بخواهد آسیبی به درخت‌ها برساند، قطعاً ما با او برخورد می‌کنیم. اینجا تنها محل تفریح آپارتمان‌نشین‌های شهرک رازی است و بخشی از هویت محله. اگر شهرداری نمی‌تواند جلوی این‌ها بایستد، ما حاضریم که خودمان از بوستان محله‌مان دفاع ‌کنیم.
بهروز حسنی هم که 13-12سالی هست ساکن شهرک رازی شده است، به جمعمان اضافه می‌شود و صحبت‌هایش را این‌طور شروع می‌کند: واقعاً هیچ‌کس نیامده حساب و کتاب کند ببیند شهرداری چقدر خرج این بوستان کرده تا امروز به این شکل در بیاید؟ وقتی که مردم زیر تابلوی بوستان اسم شهرک رازی را اضافه می‌کنند، یعنی اینکه نسبت به این مکان حس مالکیت دارند و اجازه نمی‌دهند که هویت محله‌شان مخدوش شود.
داستان مالکیت بوستان شمشاد، ماجرای عجیبی است. سال گذشته فردی که هم‌اکنون در بازداشت است، ادعا کرد طبق سندی که دارد زمین بوستان متعلق به اوست. درحالی که طبق توافق شهرداری و تعاونی مسکن رازی، این زمین به سرانه‌های خدماتی شهری و مشخصاً فضای سبز تعلق گرفت و بوستان شمشاد در آن ساخته شد. جالب اینجاست سندی که مالک براساس آن علیه شهرداری حکم گرفته، به وسیله محضری صادر شده است که تخلفاتش درباره سندسازی برای این قطعه زمین و مابقی سرانه‌های خدماتی در نظر گرفته شده، محرز شده و آن محضر اسناد رسمی به دلیل همین تخلفات به وسیله محاکم قضایی تعطیل شده است! و دادگاهِ دیگری طبق همان اسناد دفترخانه متخلف پلمب شده، حکم به قلع درختان بوستان شمشاد داده است.
درحالی که باز طبق قانون به همین راحتی‌ نمی‌توان حکم به قطع درختان داد و اگر چنین تخلفی از شهروندی سر بزند، با جریمه‌های سنگین مالی و... روبه‌رو خواهد شد. سال گذشته هم‌زمان با اعتراض مردم و رسانه‌ها به این مسئله، اجرای حکم با دستور مستقیم دادستان مشهد برای بررسی بیشتر متوقف شد. روز یکشنبه نمایندگان مدعی مالکیت در بازداشت، دوباره برای قطع درختان بوستان شمشاد به صف شده بودند که با دخالت شهرداری و مردم از این کار منصرف شدند.
حال باید دید تکلیف پرونده‌ای که لااقل اهالی فکر می‌کردند همان زمستان سال پیش برای همیشه بسته شد چه خواهد بود؟ آیا خواب آرام در زمستان‌های پیش‌رو به چشم درختان بوستان شمشاد می‌آید؟