صنایع دستی، میراث ماندگار

در میان تقویم روز‌هایی هستند که یا فراموششان می‌کنیم و توجهی به آن‌ها نداریم یا به ظاهر اهمیتی برایمان ندارد و از کنارش به راحتی عبور می‌کنیم. یکی از این روزها، روز جهانی صنایع دستی است. روزی برای ارج نهادن به آثار هنری که بازگوکننده روح ملت‌ها و اقوام است. روزی برای بوسه زدن به دستان زنان و مردانی که با ذوقی سرشار، آثاری خلق می‌کنند که خاص سرزمین مادری‌شان است و این هنرگران‌قدر را دست به دست و سینه به سینه از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌کنند تا پا برجامانده و سال‌های سال بر صفحه گیتی بدرخشد. فردا یعنی ۲۰ خرداد، روزجهانی صنایع‌دستی است، روزی متعلق به هنرمندان عاشق و دلباخته که با کمترین توقع و چشمداشت به خلق دنیای پرنقش و نگار دست‌بافته‌ها و دست نگاشته‌ها و تولید آثاری ماندگار همت گماشته‌اند تا آنجا که بعضا نمی‌توان قیمتی برای آن‌ها متصور شد. اگر با چشم دل به آن‌ها بنگری و با گوش جان آن‌ها را بشنوی، عشق را در ذره ذره این آثار لمس خواهی کرد و قصه دل خالقش را خواهی خواند. رنجی شیرین درخلق این آثار هنری زیباست. نقش‌ها و رنگ‌هایی که انگار لب به سخن باز می‌کنند و داستانی ناشنیده را روایت می‌کنند. همه ما در زندگی‌مان از زیبایی لذت می‌بریم چرا که خالق یکتای هستی نیز همین گونه است. «خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد.» همه انسان‌ها از دیدن منظره‌ای، طرحی، نوشته‌ای، اثر و هنری زیبا لذت می‌برند. یکی از این زیبایی‌ها هنر صنایع دستی یا آثاری است که تمام مراحل ساخت آن به وسیله دست و ابزار‌های مخصوص انجام می‌شود و برگرفته از فرهنگ، هنر، بینش و ذوق مردم هر منطقه است. در ساخت آن از مواد اولیه بومی و مختص آنجا استفاده می‌شود و همه آن را کالایی برای معرفی ویژگی‌های فرهنگی، هویتی و قومی مربوط به روستا یا شهر خود می‌دانند. از این رو می‌توان صنایع‌دستی را راهی برای ورود به دنیای اقوام و ملت‌ها نامید. از طریق این آثار با فرهنگ و باور‌های هر منطقه بیشتر آشنا می‌شویم، زیرا هنرمند خلاق با روحیه‌ای قومی و ملی و با عشقی که به بافت فرهنگی خود دارد، شروع به خلق اثرش می‌کند و جلوه‌های برخاسته از باور‌ها و آرزو‌های سرزمینش را به نمایش می‌گذارد. صنایع دستی افزون بر اینکه میراثی ماندگار است، به عنوان صنعت نیز می‌تواند موتور محرکه بومی اقتصادی جوامع بشری محسوب شود. صنایع‌دستی افزون بر نفع مالی و اقتصادی به معرفی هنر، فرهنگ و هویت هر منطقه کمک می‌کند. با توجه به نکات ذکر شده دولت‌ها، به ویژه شهرداری‌ها نقش مهمی در حمایت از هنر و صنعت بومی خود و معرفی آن به دیگر نقاط کشور و حتی کشور‌های دیگر دارند. این موضوع برای شهری مانند مشهد که هنرمندان بسیاری در آن زندگی می‌کنند و بعضا شهرتی جهانی دارد بسیار مهم است و صنایع دستی می‌تواند اقتصاد و درآمد‌های پایدار شهری، چون مشهد را افزایش دهد که خاستگاه میلیون‌ها نفر زائر در طول سال است. درمنطقه ما با توجه به تنوع فرهنگی و قومی همچنین حضور عزیزان مهاجر، هنرمندانی در عرصه صنایع دستی فعالیت می‌کنند که تا حدودی این منطقه را از بقیه مناطق شهر (حتی مناطق همجوار) متمایز می‌کند و وظیفه مدیریت منطقه در حمایت از این عزیزان نیز دشوارتر و سنگین‌تر است. البته برای حمایت از هنرمندان صنایع دستی علاوه بر مدیریت شهری، نهاد‌های مسئول نیز باید وظایف خودرا انجام دهند و به مدیریت شهری دراین زمینه کمک کنند، اما به طور قطع نقش شورای اسلامی شهر نیز در وضع مصوبات حمایتی از هنرمندان صنایع دستی و ابلاغ آن به مدیریت شهری برای حمایت هدفمند و برنامه ریزی شده بسیارکلیدی و حساس است. حمایتی که علاوه بر خودکفایی هنرمندان موجب اشتغال‌زایی و ایجاد درآمد پایدار برای شهر خواهد شد.