به گزارش شهرآرانیوز، جشنواره بینالمللی سینماحقیقت، هرساله فرصتی ویژه برای نمایش آثار مستندسازان برجسته و نوظهور کشور فراهم میکند. در این میان، امیراطهر سهیلی و امیرمسعود سهیلی، مستندسازان خلاق مشهدی، با دو اثر تازه خود، «باران سیاه در چشمانم» و «نجواهای شکسته»، توجه علاقهمندان و داوران را به خود جلب کردهاند. این آثار نهتنها روایتگر داستانهایی از عمق واقعیت بوده، بلکه بهنوعی نشاندهنده شور و اشتیاق تیم تولید در مواجهه با دشواریهای متعدد مسیر فیلمسازی هستند.
امیراطهر سهیلی، مستندساز و فیلمساز باتجربه مشهدی، با نگاهی نوآورانه و روایتی بومی، آثار خود را در عرصههای ملی و بینالمللی به نمایش گذاشته است. او علاوه بر فیلمسازی، به همکاری با برادرش، امیرمسعود سهیلی نیز شناخته میشود. سبک خاص این دو برادر در ارائه روایتهای واقعگرا، با چاشنی نگاهی متفاوت، جایگاه ویژهای در سینمای ایران به ارمغان آورده است.
امیراطهر سهیلی درباره جزئیات ساخت و چالشهای مستندهای «باران سیاه در چشمانم» و «نجواهای شکسته» توضیح میدهد: این دو مستند، حاصل تلاش تیمی یکساله ما هستند و هرکدام با موضوعی متفاوت، نگاه جدیدی به روایتها دارند. از ابتدا هدف ما این بود که این آثار در جشنوارهها دیده شوند و زحمات گروه به ثمر بنشیند. در این مسیر، ما از منابع و امکانات محدودی استفاده کردیم، اما روحیه تیمی و عشق به کار، به ما انگیزه داد تا این مسیر را طی کنیم.
او درباره چالشهای ساخت مستند در سوریه، میگوید: رفتن به کشوری جنگزده و آغاز فیلمسازی، اولین چالش ما بود. برای دریافت مجوز سفر به سوریه، با ارگانهای مختلف هماهنگیهای دشواری داشتیم. شرایط در مناطق جنگی پیچیده بود، هم از نظر امنیت و هم از نظر امکانات. اما ما باور داشتیم که میتوانیم روایتی متفاوت از آنچه تاکنون دیده شده است، ارائه دهیم. این آثار بدون حمایت مالی یا پشتیبانی سازمانی ساخته شدند و حالا به عنوان مستندهایی مستقل، توانستهاند مسیر خود را پیدا کنند.
این مستندساز درباره همکاری با برادرش که یکی از عناصر مهم این پروژه است، ادامه میدهد: ما از کودکی همیشه با هم بودیم و در پروژههای سینمایی نیز در کنار یکدیگر بودیم. اینبار تصمیم گرفتیم دو فیلم مجزا ارائه کنیم تا زحمات تمامی عوامل هر اثر بهطور مستقل دیده شود. برادرم با نگاه بومی و خلاقانهاش، جهان متفاوتی را در فیلمهایش به تصویر میکشد. این سبک خاص، باعث شد که ما بتوانیم فیلمهایی با زاویه دیدی تازه ارائه دهیم. اگرچه همکاری با برادرم همیشه چالشهایی دارد، اما نتیجه نهایی رضایتبخش است.
سهیلی با اشاره به نقش کلیدی عوامل فیلم و تعامل تیمی میگوید: تمامی اعضای تیم ما، حتی با دستمزدهایی کمتر از حد معمول، با عشق و علاقهای وصفناپذیر کار کردند. برخی از آنها بیش از یک سال وقت گذاشتند تا این پروژهها به سرانجام برسد. این سطح از تعهد و همکاری، نقطه قوت ما در تمام مراحل تولید بود. برای من، تکتک اعضای تیم لایق بهترینها هستند و زحماتشان ارزشمند است.
او در خصوص سختیهای مراحل تولید موسیقی و صداگذاری تأکید میکند: یکی از بزرگترین چالشهای ما، ضبط موسیقی برای فیلم بود. به دلیل محدودیتها، مجبور شدیم از طریق تلگرام با یک خواننده ارتباط برقرار کنیم و مراحل ضبط را پیش ببریم. این خواننده، یک دختر هشتساله بدون تجربه حرفهای بود، اما با تلاش فراوان تیم و راهنماییهای ما، نتیجه نهایی بسیار خوب شد. این تجربه نشان داد که با همکاری و صبر میتوان بر هر مانعی غلبه کرد.
کارگردان فیلم سینمایی «زنانی که با گرگها دویدهاند» درباره روند حضور در جشنواره سینماحقیقت و انتظارات خود بیان میکند: دیدن فیلم روی پرده و ارتباطگرفتن مخاطبان با آن، برای من از هر چیز دیگری ارزشمندتر است. تلاش کردهایم آثاری ارائه دهیم که بتوانند پیام خود را بهخوبی منتقل کنند و در ذهن مخاطبان ماندگار شوند. پیشبینی استقبال مردم سخت است، اما امیدوارم فیلمهایمان جایگاه خود را در دل مخاطبان پیدا کنند.
در بخش دیگری از گفتوگو، او به اهمیت موسیقی در هنر اشاره میکند: موسیقی میتواند جهان را تغییر دهد. معتقدم موسیقی توانایی پایاندادن به جنگ و زیباترکردن جهان را دارد. این باور، بخشی از فلسفهای است که در ساخت آثارم به کار میگیرم.
سهیلی در پایان توضیح میدهد: نمایش زحمات تیمی ما روی پرده، ارزش تمام سختیها را داشت. امیدوارم این فیلمها بتوانند بخشی از خاطرات مخاطبان شوند و تأثیر خود را بگذارند. از تمامی کسانی که در این مسیر همراه ما بودند، صمیمانه تشکر میکنم و امیدوارم روزهای روشنی برای سینمای مستند ایران رقم بخورد.