به گزارش شهرآرانیوز؛ فیلم سینمایی «تاکسیدرمی»، به کارگردانی محمد پایدار و تهیه کنندگی محمدجواد موحد، اثری است که در چهل وسومین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمده و کارش را با ایدهای نسبتا جذاب و خلاقانه آغاز میکند: سردرگمی و آوارگی شاهزاده پهلوی در بستر تاریخ ایران و تحولات اجتماعی. در ادامه اما، این فیلم، چه به لحاظ روایت و چه از نظر اجرایی، آن قدر سردرگم و مغشوش عمل میکند که نه از پس خنداندن مخاطب برمی آید و نه میتواند پیام مشخص و دقیقی را به بیننده منتقل کند یا حتی به لحنی که برای مخاطب قابل درک باشد، دست پیدا کند. این فیلم که از حضور بازیگرانی توانمند بهره میبرد، نتوانسته از ظرفیتهای بالقوهای که برای خلق اثری موفق و گیرا در اختیار دارد، بهره بگیرد.
بدبختانه «تاکسیدرمی» در مسیر روایت خود به گونهای حرکت میکند که شخصیتها و موقعیتهای کمدی به شکلی ناقص و ناپخته رها شدهاند و نتیجه این رویکرد، اثری است که نه در ژانر کمدی به توفیق دست پیدا میکند و نه به لحاظ داستانی، انسجام لازم را دارد. حتی حضور هنرپیشههای کارکشتهای همچون مجید صالحی و حسن معجونی و تلاشهای این دو نفر هم نمیتواند فیلم را نجات دهد و روند بسط قصه آن قدر با لکنت همراه است که در نهایت این اثر به مثابه فیلمی بی رمق و چندپاره مقابل چشم مردم به نمایش درمی آید.
با وجود انبوهی از نقاط ضعف که امکان فرم گرفتن را از «تاکسیدرمی» سلب میکنند، این فیلم از منظر طراحی صحنه، لباس و گریم، استانداردهای قابل قبولی را رعایت کرده است.
علاوه بر این، تنوع بصری قابل توجهی هم در این فیلم وجود دارد که میتوان گفت یکی از معدود نقاط قوت اثر محسوب میشود. اما این امتیازها هم در نهایت نمیتواند ضعفهای اساسی فیلم را بپوشانند و آن را برای مخاطب به تجربهای دلپذیر تبدیل کند.
«تاکسیدرمی» نمونهای از فیلمهایی است که در ایده پردازی اولیه امیدوارکننده به نظر میرسند، اما در مرحله اجرا، دچار فقدان انسجام روایی، ضعف در شخصیت پردازی و ناتوانی در ایجاد یک لحن و تشخص میشوند.
این فیلم را میتوان به عنوان تجربهای ناکام در سینمای کمدی ایران ارزیابی کرد که با وجود برخی نکات مثبت، از رسیدن به نقطه مطلوب بازمی ماند و بعید به نظر میرسد که در گیشه هم بتواند به فروش بالایی دستپیدا کند.