از تساوی با استرالیا تا تساوی با ازبکستان
صعود تیم ملی فوتبال ایران به جام جهانی ۲۰۲۶ در قاره آمریکا ظاهرا و باید یکی از مهم‌ترین رویدادهای ورزشی کشور به شمار برود. با این حال، برخلاف گذشته که مردم با شور و شوق این صعود را در خیابان‌ها به جشن ملی تبدیل می‌کردند، این بار خبری از شادی خیابانی و جشن‌های بزرگ نبود.
برای نسلی که حماسه ملبورن و حتی حماسه اولسان را دیده‌اند و لمس کرده‌اند، سکوت سه‌شنبه‌شب خیابان‌ها غریب بود. حتی به‌ثمررسیدن گل‌های تیم ملی برای فرار از شکست مقابل ازبکستان هم قند در دل کسی آب نکرد. آیا مردم تیم ملی را دوست ندارند؟ آیا تیم ملی خوب بازی نمی‌کند؟ ستاره‌های این تیم ملی چرا محبوب نیستند؟
از منظر جامعه‌شناختی و در نگاه اولیه، باید گفت مردم ایران در سال‌های اخیر با مشکلات اقتصادی جدی مواجه بوده‌اند. تورم بالا، بیکاری و کاهش قدرت خرید باعث شده است که بسیاری از خانواده‌ها برای تأمین نیازهای اولیه خود با چالش روبه‌رو شوند.
در چنین‌شرایطی، بسیاری از مردم دل‌ودماغی برای پرداختن به فوتبال و پایکوبی ندارند.
از دیگر سو، عملکرد تیم ملی در مسابقات اخیر و عدم موفقیت در ایجاد جذابیت، باعث شده که هیجانی به جامعه تزریق نشود.
انتقادات از کادر فنی و بازیکنان نیز به این بی‌توجهی دامن زده است.
نسل جدید به دنبال الگوهای جدید و جذابیت‌های تازه است. اگرچه تیم ملی دارای تاریخچه‌ای غنی است، اما عدم توانایی در ایجاد ارتباط با جوانان و عدم نوآوری در سبک بازی می‌تواند باعث کاهش جذابیت شود.
رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی هم نقش مهمی در شکل‌گیری احساسات عمومی دارند که متأسفانه مدت‌هاست این فضا به سمت منفی‌بودن گرایش پیدا کرده و در حال پمپاژ ناامیدی و اختلاف است.
با همه این موارد، باید اذعان داشت که تیم ملی دلیل غرور هر کشور است و حمایت و تشویق ملی‌پوشان می‌تواند زمینه‌ساز اتفاقات بزرگ بین‌المللی شود.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
