حذف دیوارهای دانشگاه فردوسی منطق ندارد
پژوهشگر و استاد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری دانشگاه فردوسی گفت: اگر شهرداری به دنبال منافع عموم و رفع نابسامانی‌هاست، مکان‌هایی مانند کارخانه قند آبکوه، پادگان یا انبارهای شرکت نفت و... را تغییر کاربری دهد، اما منطق اینکه جایی مثل دانشگاه، دیوارهایش برداشته شود را درک نمی‌کنم.
به گزارش شهرآرانیوز، دکتر محمدرحیم رهنما در خصوص حذف دیوارهای فیزیکی دانشگاه گفت: این طرح در برخی کشورهای دیگر نیز اجرا شده، اما شرایط آن کشورها با کشور ما متفاوت است. سطح زندگی مردم نیز متفاوت بوده و به لحاظ امنیت در آن دانشگاه‌ها نیز تمهیدات کافی و لازم اندیشیده شده است، اما در اینجا ممکن است اینگونه نباشد.
وی افزود: در نزدیکی دانشگاه فردوسی، پارک ملت قرار دارد و برخی مسائل و مشکلات اجتماعی که در آن وجود دارد ممکن است در صورت اجرایی شدن طرح حذف دیوارهای دانشگاه به دانشگاه نیز نفوذ کند که می‌تواند در ایجاد احساس عدم امنیت برای دانشجویان، اساتید و کارکنان تاثیرگذار باشد.
این پژوهشگر و استاد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری دانشگاه فردوسی اظهار کرد: اگر شهرداری اصرار به انجام چنین کارهایی دارد در وهله اول باید امنیت کافی و لازم را در پارک ملت ایجاد کند، امنیت و روشنایی پارک‌ها را تامین کند و امکانات آنجا را با نیازهای روز جامعه هماهنگ یا حتی می‌تواند باغ‌های شهر مانند بخشی از باغ ملک آباد را تبدیل به کاربری عمومی کند.
رهنما تصریح کرد: در کشورهایی که چنین طرحی را اجرا کرده‌اند ساختمان‌های دانشگاه منسجم بوده و پراکنده نیستند، در صورتی که در دانشگاه فردوسی چنین نیست. ضمن اینکه نگهداری و محافظت از ۳۰۰ هکتار فضای دانشگاه قطعاً دشوار بوده و ممکن است شهرداری توانایی محافظت از آن را نداشته باشد.
وی با اشاره به اینکه «مطرح کنندگان این طرح اگر تمایل به پیوند دانشگاه و جامعه دارند می‌توانند با اجازه دادن زمان‌هایی برای بازدید مردم از دانشگاه، این پیوند را ایجاد کنند»، اظهار کرد: مسئولان هم می‌توانند درب‌های دانشگاه را به روی افراد بگشایند نه اینکه دیوارها را بردارند. حتی در برخی کشورها، افراد اجازه ورود به همراه حیوان خانگی را ندارند و به گونه ای نیست که هرکسی فضای دانشگاه را تبدیل به پاتوق کند.
.
این پژوهشگر و استاد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری دانشگاه فردوسی خاطرنشان کرد: اگر شهرداری به دنبال منافع عموم و رفع نابسامانی‌هاست، مکان‌هایی مانند کارخانه قند آبکوه، پادگان یا انبارهای شرکت نفت و... را تغییر کاربری دهد. ولی منطق اینکه جایی مثل دانشگاه، دیوارهایش برداشته شود را درک نمی‌کنم. دانشگاه یک فضای آموزشی و پژوهشی است و باید محیطی آرام باشد و با تلفیق کردن با یک محیط عمومی قطعاً آن آرامش سابق را نخواهد داشت.
وی با بیان اینکه «دانشگاه فردوسی حدود ۲۴-۲۵ هزار دانشجو دارد»، تصریح کرد: دانشجوهای علوم پزشکی هم در این محیط تحصیل می‌کنند، علاوه بر آن در همسایگی آن، دانشگاه فرهنگیان شهید بهشتی نیز قرار دارد که در مجموع تعداد دانشجوهای این دانشگاه‌ها به حدود ۴۰-۵۰ هزار نفر می‌رسد که قطعا با هماهنگی‌های بین خودشان می‌توانند کارایی فضاهای در اختیار را افزایش دهند و از فضای دانشگاه سودمندانه‌تر استفاده کنند.
رهنما تشریح کرد: اگرچه هزینه نگهداری، مرمت، آب و برق افزایش یافته است، اما به وسیله روش‌های کم هزینه و با یک دیدگاه محیط زیستی مانند آبیاری قطره‌ای، بازیافت آب و... می‌شود مدیریت کرد.
پژوهشگر و استاد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری دانشگاه فردوسی اظهار کرد: یکی از نویسندگان کتاب پژوهش پیرامون طرح تفصیلی، خودم بوده‌ام و و می‌دانم که چه نواقص و ویژگی‌هایی دارد، اما تا الان با بنده مشورت و صحبتی در این خصوص نشده است.
وی گفت: تغییر کاربری به دلیل مسائل و منافع عمومی باید با توافق دستگاه‌ها صورت گیرد و دیگر اینکه دخالت در مالکیت خصوصی افراد در طرح تفصیلی دیده نشده و از مباحث طرح تفصیلی نیست.
رهنما ادامه داد: کسانی که این ایده را مطرح کرده‌اند، در این خصوص تجربه‌ای نداشته‌اند. این افراد باید عواقب و نقاط ضعف و قوت طرح را بسنجند و با ذینفعان دانشگاه مذاکره کرده و نظر آنها را نیز جویا شوند، در غیر این صورت یک طرح خام، اجرایی نخواهد شد.
منبع: ایسنا
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
