استقلال در فصل جدید لیگ برتر چهرهای متفاوت پیدا کرده است. آبیها با خریدهایی بیسابقه مثل آدان، منیرحدادی، جنپو، آسانی و نازون عملاً تیمی رؤیایی ساختهاند؛ ترکیبی از افرادی که چندی پیش حضورشان در فوتبال ایران بیشتر شبیه یک رؤیا بود. این ستارهها استقلال را در قامت یک مدعی جدی قهرمانی و شاید نخستین گزینه فتح جام قرار دادهاند و به همین دلیل، بسیاری از هواداران، فصلی پرهیجان و پر از برخوردهای جذاب را انتظار میکشند.
اما در دل این هیجان، یک نگرانی جدی وجود دارد. قرارداد بازیکنان خارجی معمولاً شامل بندی به نام «فورس ماژور» است؛ بندی که به آنها اجازه میدهد در صورت وقوع شرایط خاص – ازجمله جنگ یا بحرانهای امنیتی – قرارداد خود را یکطرفه فسخ کنند. این یعنی اگر کوچکترین تنش یا بحرانی در منطقه یا داخل کشور رخ دهد، استقلال ممکن است بهیکباره تمام ستارههای خارجیاش را از دست بدهد.
این موضوع تازه نیست. در سالهای گذشته بارها شاهد بودهایم که بازیکنان و مربیان خارجی با استناد به همین بند، قرارداد خود را فسخ کردهاند و نهتنها بدون پرداخت هزینه از ایران رفتهاند، بلکه در فیفا هم علیه باشگاههای ایرانی شکایت کرده و غرامت گرفتهاند.
اکنون استقلال با خریدهایی که ارزششان بیش از ۱۰ میلیون دلار برآورد میشود، روی یک ریسک بزرگ سرمایهگذاری کرده است. اگر مدیریت باشگاه در تنظیم قراردادها دقت کافی نداشته باشد، کوچکترین بحران سیاسی یا امنیتی میتواند به فسخهای یکطرفه، شکایتهای سنگین و حتی نابودی بنیان مالی باشگاه منجر شود.
البته این نگرانی فقط مختص استقلال نیست. دیگر تیمهای لیگبرتری که بهتازگی در فضای هیجانی بهسراغ خرید بازیکنان خارجی رفتهاند هم با چنینریسکی مواجهاند. پرسش اصلی اینجاست: آیا قراردادها به اندازه کافی محکم و دقیق بسته شدهاند یا صرفاً برای راضیکردن هواداران، امضاهایی هیجانی روی کاغذ رفته است؟
در یک کلام، استقلال امروز بر لبه تیغ حرکت میکند: از یک سو، رؤیای قهرمانی با ستارههای گرانقیمت و خارجی و از سوی دیگر، کابوس بند جنگ و خطر شکایتهای بینالمللی که میتواند همه این سرمایهگذاریها را به باد دهد.