نگاهی به تاریخچه ساخت اولین خودروهای برقی

ترجمه عاطفه همایونی | شهرآرانیوز - اولین خودرو‌های برقی جهان برای رانندگی درون‌شهری بازار سودآوری داشتند. باتری قابل شارژ که وسیله‌ای مناسب برای ذخیره انرژی در یک وسیله نقلیه بود، اولین‌بار در سال ۱۸۵۹ با اختراع باتری سربی‌اسیدی توسط گاستون پلانته، فیزیکدان فرانسوی، تولید شد. آنچه احتمالا اولین خودرو برقی حامل انسان با منبع انرژی درونی به‌حساب می‌آید، در آوریل ۱۸۸۱ توسط مخترع فرانسوی، گوستاو ترووه، در خیابان‌های پاریس آزمایش شد.

 

در سال ۱۸۸۰ ترووه یک موتور برقی «زیمنس» کوچک را ارتقا بخشید و آن را با یک باتری قابل شارژ در یک سه‌چرخه انگلیسی ساخت شرکت «جیمز استارلی» قرار داد و اولین خودرو برقی جهان را اختراع کرد. این سه‌چرخه برقی در ۱۹ آوریل ۱۸۸۱ با موفقیت در مرکز پاریس آزمایش شد، اما ترووه نتوانست آن را ثبت اختراع کند.

 

 

 

 

توماس پارکر، مخترع انگلیسی که مبدع نوآوری‌هایی از قبیل الکتریکی‌کردن مترو لندن، تراموا‌های هوایی در «لیورپول» و «برمینگهم» و سوخت بدون دود «کوالیت» (Coalite) بود، در سال ۱۸۸۴ اولین خودرو الکتریکی تولیدی را در «ولورهمپتون» ساخت؛ گرچه تنها مستندات موجود از این خودرو، عکسی است مربوط به سال ۱۸۹۵. فرانسه و انگلیس اولین کشور‌هایی بودند که از توسعه گسترده خودرو‌های برقی حمایت کردند و درنهایت آندریاس فلوکن، مهندس آلمانی، اولین اتومبیل برقی واقعی را در سال ۱۸۸۸ تولید کرد.

 

 

 

 

پیش از تولید موتور‌های احتراق داخلی (موتور درون‌سوز)، خودرو‌های برقی بهترین رکورد‌های مربوط به سرعت و مسافت را در اختیار داشتند. یکی از بارزترین آن‌ها اختراع کامیل جناتزی بود که در ۲۹ آوریل ۱۸۹۹ با خودرو برقی موشکی‌شکل خود، ژمه کونتانت (Jamais Contente)، رکورد سرعت ۱۰۰ کیلومتردرساعت را شکست و به حداکثر سرعت ۱۰۵.۸۸ کیلومتردرساعت رسید. همچنین یک خودرو برقی که فردیناند پورشه طراحی و ساخته بود، برای صاحبش ای. دبلیو. هارت چندین رکورد ثبت کرد.

 

 

 

 

اولین خودرو برقی در ایالات‌متحده در سال‌های ۱۸۹۰-۱۸۹۱ توسط ویلیام موریسن در شهر «دموین» ایالت آیووا ساخته شد. این خودرو یک واگن شش‌سرنشینه بود که می‌توانست به سرعت ۲۳ کیلومتردرساعت برسد، اما مصرف‌کنندگان آمریکایی تا سال ۱۸۹۵ یعنی زمانی‌که اِی. ال. رایکر سه‌چرخه‌های برقی را به آمریکا معرفی کرد، به خودرو‌های برقی توجهی نمی‌کردند؛ درحالی‌که ۱۵ سالی می‌شد اروپایی‌ها استفاده از دوچرخه، سه‌چرخه و اتومبیل‌های برقی را آغاز کرده بودند.

 

 

 

 

در این میان توماس ادیسون در سال ۱۸۹۹ تلاش مستمر خود را برای تولید یک باتری ذخیره‌سازی مناسب برای خودرو‌ها شروع کرد. ادیسون پیش‌بینی می‌کرد برای رقابت با خودرو‌های بنزینی، خودرو‌های برقی به باتری‌ای نیاز دارند که قابل شارژ باشد، عمر طولانی‌تری نسبت به باتری‌های موجود داشته باشد، توان کافی برای خودرو فراهم کند تا خودرو مسافت‌های طولانی را بدون شارژ دوباره طی کند و به اندازه کافی سبک باشد تا تمام انرژی الکتریکی باتری برای جابه‌جایی باتری به‌هدر نرود.

 

در مقابل باتری سربی‌اسیدی که بسیار سنگین بود و به مراقبت بیش از حد نیاز داشت، ادیسون یک باتری نیکل‌آلکالین (نوعی باتری قلیایی) تولید کرد که بسیار بادوام‌تر و کم‌خطرتر بود، اما باتری جدید بسیار گران‌تر از باتری‌های معمول بود. از آنجا که بیشتر مصرف‌کنندگان به قیمت اولیه خودرو بیشتر از هزینه‌های بلندمدت آن اهمیت می‌دادند، خودروسازان حاضر نبودند به‎ سبب باتری کارآمدتر ادیسون، قیمت اولیه خود را افزایش دهند. با وجود این، تعدادی از شرکت‌ها که نگاه بلندمدت‌تری داشتند، از این باتری برای کامیون‌های برقی حمل بار استفاده کردند.

 

 

 

 

این اختراع ادیسون از لحاظ زمان ارائه با بداقبالی مواجه شد. تنها یک‌سال پس از کامل‌شدن باتری ادیسون و ۲ سال قبل از آنکه او آماده تولید انبوه باتری شود، هنری فورد خودرو بنزینی «مدل تی» را که ارزان قیمت، باکیفیت و بسیار کم‌هزینه بود، در سال ۱۹۰۸ معرفی کرد. «مدل تی» توجه عموم آمریکایی‌ها را به خود جلب کرد، آمریکا را به تصرف خود درآورد و از عصر موتور‌های احتراق داخلی رونمایی کرد. تا سال ۱۹۱۲ با توسعه استارت الکتریکی برای خودرو‌های بنزینی، تنها مزیت جدی خودرو‌های برقی نیز به فراموشی سپرده شد.

 

مهندسان خودروسازی هنوز هم با مشکلاتی که ادیسون درباره باتری تشخیص داده بود (وزن، هزینه و مشکل حفظ شارژ در مسیر‌های طولانی) درگیر هستند. به‌همین دلیل شرکت‌های خودروسازی به‌عنوان جایگزینی برای اتومبیل‌های بنزینی یا خودرو‌های برقی به خودرو‌های هیبریدی (که دارای یک یا چند موتور برقی و یک موتور بنزینی هستند) روی آورده‌اند.