گفتگو با فوتبالیست و مربی شهرک شهید باهنر: زمین‌های خاکی ورزشگاه ما بود

راد | شهرآرانیوز؛ حمید مروی حالا اسمی شناخته‌شده بین اهالی فوتبال خراسان است. سیاه‌جامگان، ابومسلم، پیام خراسان و... این‌ها فقط چند تیمی است که او در آن‌ها دوره‌ای از زندگی حرفه‌ای‌اش را فوتبال بازی کرده است. علاوه بر این‌ها چندین سال هم در شهر‌ها و تیم‌های مختلف فعالیت ورزشی‌اش را ادامه داده است. او حالا مدرک مربیگری درجه ۳ آسیا را دارد و در آکادمی سنگچولی به مربیگری مشغول است، اما معتقد است که تمام این موفقیت‌ها و تجربه‌ها در دوران کودکی‌اش ریشه دارد. با افتخار می‌گوید که بچه پایین‌شهر مشهد است و فوتبال را از زمین‌های خاکی شهرک شهید باهنر شروع کرده است، بین بچه‌های بااستعدادی که با کمترین امکانات با عشق و علاقه‌ای وصف‌نشدنی صبح و شب فوتبال بازی می‌کردند. در این شماره به گفتگو با این فوتبالیست باتجربه محله شهید باهنر پرداختیم.

 

 

حمید مروی متولد سال١٣٦٢ است و در خانواده‌ای فوتبالی بزرگ شده است. پدرش بازیکن حرفه‌ای فوتبال بوده و در تیم هواپیمایی مشهد بازی می‌کرده است. برادرش هم کم‌وبیش این رشته ورزشی را دنبال می‌کرده است. این می‌شود که او هم از همان دوره کودکی به فوتبال علاقه‌مند می‌شود و در این راه قدم می‌گذارد. البته او علاوه بر خانواده، هم‌محله‌ای‌هایش را هم در انتخاب این مسیر مؤثر می‌داند. خودش را با افتخار بچه پایین‌شهر مشهد معرفی می‌کند و می‌گوید: هرجا که می‌روم با افتخار می‌گویم بچه پایین‌شهر مشهدم. از جایی آمده‌ام که بچه‌های پرتلاش و بااستعداد و ورزش‌دوست دارد، بچه‌های قدردانی که عشق فوتبال هستند و با کمترین امکانات فوتبال بازی می‌کنند. به‌یاد دارم که زمین خاکی حاشیه شهرک شهید باهنر پاتوق ما بچه‌های فوتبالی قلعه‌ساختمان شده بود. خاروخاشاک زمین را با دست جدا کرده بودیم، با چوب طول و عرض زمین را مشخص کرده بودیم و بین خاک و سنگ‌ریزه توپ می‌زدیم. تمام دست‌وپایمان پر از زخم می‌شد، اما عاشق فوتبال بودیم. صبح تا شب بازی می‌کردیم، نانوایی هم در آن نزدیکی بود که هر وقت گرسنه می‌شدیم، از آن نان می‌گرفتیم. خلاصه صبح و شب فوتبال بازی می‌کردیم و آب‌ونانمان هم به راه بود و چیز دیگری از این دنیا نمی‌خواستیم.

 

 

علاوه بر بازی با هم‌محله‌ای‌ها، حمید مروی فوتبال را در محیط مدرسه هم دنبال می‌کرد. در مدرسه شیخ طبرسی و به‌واسطه بازی در تیم مدرسه در سال٧٥ جذب تیم نوجوانان پیام مشهد می‌شود. بعد از آن سال‌ها در رده‌های دیگر، از نوجوانان تا بزرگ‌سالان هم در این تیم بازی می‌کند. علاوه بر این او ۸ سال هم در شهر‌های دیگر مثل تبریز، اراک، یاسوج، گچساران و بابل فعالیت ورزشی‌اش را دنبال می‌کند. او یکی از بهترین خاطراتش را مربوط به سال٨٧ و بازی در تیم تراکتورسازی تبریز می‌داند. تعریف می‌کند: تیم تراکتورسازی شانزده‌هفده‌سال به لیگ برتر راه پیدا نکرده بود و ما آن سال سرانجام خودمان را به لیگ برتر رساندیم. بازی‌ها در مجموعه تراکتورسازی برگزار می‌شد و سخت و نفس‌گیر بود. تماشاچی‌ها نزدیک به ما دور زمین جمع شده بودند و فشار روانی زیادی را تحمل می‌کردیم، اما توانستیم دو بر صفر از بندرعباس ببریم و قهرمان آن دوره از مسابقات شویم. آن برد خاطره شیرینی است که هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم.

 

 

بعد از بازی در شهر‌های مختلف، بازی در تیم سیاه‌جامگان مشهد به او پیشنهاد می‌شود. او به مشهد برمی‌گردد و به‌گفته خودش ۲ سال خیلی خوب را در این تیم بازی می‌کند. اما با بالارفتن سنش، درست در سال٩٥ تصمیم می‌گیرد که فوتبال را در عرصه دیگری دنبال کند. در کلاس‌های مربیگری شرکت می‌کند و موفق به کسب مدرک درجه ۳ آسیا می‌شود. حالا در آکادمی فوتبال سگنچولی کمک مربی تیم امید شهرخودرو خراسان است.
می‌گوید که حالا خیلی از این فوتبالیست‌های تحت آموزش او بچه‌های قلعه‌ساختمان هستند، بچه‌هایی که هنوز مثل قدیم پرتلاش‌ترین و بااستعدادترین بچه‌های مشهد در عرصه فوتبال هستند.