محمدناصر حقخواه | شهرآرانیوز؛ «یک طرفدار لیورپول، از باخت منچستریونایتد بیشتر از برد لیورپول خوشحال میشود!» این جملهای است که یک طرفدار دوآتشه لیورپول در سالهای اوج موفقیت رقیب سنتی و افول تیم خودش گفته بود. حتی اگر جمله بالا را افراطی و دور از روح فوتبال بدانیم، هیچ شکی در این نیست که طرفدار واقعی یک تیم فوتبال، از برد تیم مقابل حداقل هرگز خوشحال نمیشود.
این مسئله بدیهی سالهاست که در کشور ما با یک مغلطه نهچندان درست، اینطور جاافتاده است که در برد تیمهای باشگاهی در سطح آسیا، هواداران تیم رقیب هم خوشحال میشوند. اما اگر به واقعیتهای فوتبالی نه در اروپا که در همین منطقه غرب آسیا نگاه کنیم، میبینیم که مثلا اکانتهای توئیتری و اینستاگرامی طرفداران الهلال عربستان، پیش از بازی النصر عربستان و پرسپولیس، یک دست طرفدار پرسپولیس بودند و حتی پس از باخت النصر و شکایتهای متعدد این تیم، همگام با طرفداران پرسپولیس، دست از مسخره کردن تیم رقیبشان برنداشتند.
اما شکل منفی این نوع واکنشها و فرهنگسازی غلط در زمینه هواداری وقتی اتفاق میافتد که پیشکسوت تیم استقلال با نسبتدادن تیم رقیب به دمدستیترین صفتهایی که جای آن روی سکوهای ورزشگاهها یا در صفحه هواداران تیفوسی است، کریخوانیهای چرک را در سطحی گسترده منتشر کند و در پاسخش، پیشکسوت پرسپولیس بهجای سکوت در برابر این اقدام، با الفاظی زنندهتر و با حمله شخصی بزرگتر خود را بیازارد. بهطور دقیق داریم از مهدی فنونیزاده، بازیکن سابق استقلال، صحبت میکنیم که چند روز پیش از فینال حساس لیگ قهرمانان آسیا برای تیم اولسان هیوندای، رقیب کرهای تیم پرسپولیس، آرزوی برد کرده بود و برای آنچه «تیم سلطانیفر» خوانده است، آرزوی شکست!
در پاسخ به او سپهر حیدری، بازیکن سابق پرسپولیس، با دست گذاشتن روی زخمی قدیمی از گذشته زندگی مهدی فنونیزاده، او را «پیشکسوت تیم ترکاعتیاد خوانده» و نه به باشگاه او که به شخص او حمله کرده است. قطعا برای شما هم پیشبینیپذیر است که مهدی فنونیزاده هم این حمله را بیپاسخ نگذاشته و با عباراتی جنسیتزده و درحالیکه زنبودن را از ظن خود نوعی توهین دانسته، در استوری خود نوشته است که سپهر حیدری قرار بود به فوتبال بانوان برود و اشتباهی از فوتبال آقایان، سر درآورده است.
لطمهزدن به اصل فوتبال
بازیکنان قدیمی پرسپولیس و استقلال، از سپهر حیدری تا رضا حقیقی و از پیام صادقیان تا وحید قلیچ و مهدی فنونیزاده و امیرحسین صادقی، برای زنده نگهداشتن نام خود و ماندن در سطح خبرها و دعوت به برنامههای گفتوگومحور زرد اینترنتی و حتی برنامههای تلویزیونی، از این کارها زیاد میکنند و دعواهایشان فقط بهعلت کریخوانی قرمز و آبی نیست.
برای مثال پیام صادقیان بهعنوان یک پرسپولیسی سابق با وحید قلیچ، دروازهبان سالهای دور پرسپولیس، درگیری مفصل اینستاگرامی داشت یا از سوی دیگر همین مهدی فنونیزاده که ذکر کارهایش در سطرهای بالاتر رفت، شکلی از دعوا با پیام صادقیان داشت که حتی نمیتوان محتوای آن را در این یادداشت حتی با سانسور نوشت.
دلیل این کارها همانطور که پیشتر هم نوشتیم، ماندن در یادها و شهوت دیدهشدن و لایک خوردن و در رسانهها بودن است، اما نکتهای که وجود دارد، لطمه دیدن اصل فوتبال ماست؛ فوتبالی که شاید تنها سرگرمی خیلی از جوانان باشد، ولی حالا به یک جنگ بیرحمانه تبدیل شده است و فرماندهان بددهن و بینزاکتی دارد که نام پیشکسوت بر خود نهادهاند.
ماهی گرفتن اولسان هیوندا از آب گلآلود
کری خواندن، بیشک جزئی از جذابیتهای فوتبال است و کریخوانی مجازی و کلکل اینستاگرامی و توئیت هوا کردن علیه هواداران تیم رقیب هم از لذتهای پیش و پس از هر مسابقه فوتبال است، اما توهین آنهم در سطح آدمهای سرشناس و پرفالوئر آن چیزی است که نه چند روز پیش از فینال آسیا که هیچ زمانی درست نیست، آنهم در روزهایی که صفحه اینستاگرام تیم اولسانهیوندای کرهجنوبی با انتشار پستی به زبان فارسی از طرفداران ایرانی خواسته است که شعار، تصویر یا کلیپی برای تیم موردعلاقهشان در بازی فینال به این صفحه بفرستند تا براساس آن جوایزی هم اهدا شود.