ای بسوزد پدر اعتیاد
گزارش میدانی شهرآرامحله از خانواده‌ای که در آیلند میانی بولوار آیت‌ا... هاشمی سکونت دارند
چندی پیش تعدادی از شهروندان به دفتر شهرآرامحله منطقه ۱۲ مراجعه کرده و درخواست تهیه گزارش از خانواده‌ای را داشتند که در میان فضای سبز و درختان آیلند میانی بولوار آیت‌ا... هاشمی رفسنجانی زندگی می‌کنند. بلافاصله به همراه شهروندان به محل مراجعه کرده و با یک خانواده ۴ نفره (پدر و مادر، دو دختر) مواجه شدیم که در آیلند میانی بولوار آیت‌ا... هاشمی چادر زده و زندگی می‌کردند که البته پدر خانواده در آن مکان حضور نداشت.
مادر فرزندان گمان می‌کرد که ما از کارکنان بهزیستی هستیم و نمی‌گذاشت که به فرزندانشان نزدیک شویم. وقتی همسایه‌ها و ما برای او توضیح دادیم که خبرنگار روزنامه‌ایم و قصد کمک به آن‌ها را داریم، داغ دلشان تازه شد و شروع‌کردن به درد و دل و ناله و نفرین!
مادر خانواده که خود را «صاحبی» معرفی کرد در گفتگو با خبرنگار شهرآرامحله درباره زندگی خود گفت: ما هم خانه‌ای داشتیم، مانند تمام خانواده‌های دیگر، خانه‌ای کوچک و محقر در کال زرکش، اما سقف بالای سرمان بود، خانه‌مان را ۴ میلیون تومان رهن کرده بودیم، روزی یکی از همسایه‌ها به نزد من آمد و گفت: بنگاه املاک محل با کمیته امداد آشناست، اگر ۴ میلیون به او بدهیم، ۴۰ میلیون تومان برای ما وام خواهد گرفت.
خانم صاحبی ادامه داد: در آن زمان شوهر من در کمپ ترک اعتیاد بستری بود و اتفاقا حالش بسیار بهتر شده بود و همه امیدوار بودیم این‌بار که از کمپ مرخص شود، مواد مخدر را کنار می‌گذارد. من نیز با خود گفتم برای همسرم ۴۰ میلیون تومان پول بر طبق وعده همسایه فراهم می‌کنم و همسرم بعد از ترخیص از کمپ با این سرمایه حرفه و کاری راه می‌اندازد، این شد که به اتفاق چند همسایه دیگر نزد بنگاه املاک رفته و نفری ۴ میلیون تومان به او پول دادیم تا در چند روز آینده پولمان ۱۰ برابر شود!
بعد از گذشت چند روز، هنگام صبح که برای خرید نان از خانه بیرون رفتم، متوجه شدم که مغازه بنگاه تخلیه شده و فرد کلاه‌بردار با کلی پول آدم بدبخت و بیچاره متواری شده است. رفتیم دادگاه و شکایت کردیم، ولی انگار آب شده و رفته توی زمین، رفت که رفت! بعد از آن ماجرا دیگر آواره شدیم در کوچه و خیابان و در چادر زندگی را سر می‌کنیم.
وی با ناراحتی و اشک ادامه داد: چه کنیم، قسمت ما هم این شد، شوهرم که از کمپ مرخص شد و این خبرها راشنید، حالش خراب شد و دوباره شروع به مصرف مواد مخدر کرد. نه کاری، نه باری، صبح‌ها ما را اینجا رها می‌کند و می‌رود و شب‌ها برمی‌گردد، نمی‌دانم چه می‌کند، بعضی شب‌ها یکی دو تا نان در دست دارد و بعضی شب‌ها همان هم نیست. او بعضی وقت‌ها من و بچه‌ها را مجبور می‌کند که مواد ضایعاتی جمع کنیم یا از آشغال غذا‌های مردم که دم در می‌گذارند خود را سیر کنیم، ولی با همه این بدبختی‌ها مواد مخدر و سیگارش همیشه به راه است!
س. ا خانمی که در خیابان آیت‌ا... هاشمی ۱۲ سکونت دارد، یکی از افرادی است که مدام با این خانواده در ارتباط است. وی دراین‌باره توضیح می‌دهد: مدت‌هاست که این خانواده را می‌بینیم، پدر و مادر معتاد هستند و برخی اوقات در پمپ بنزین و پمپ گاز گدایی می‌کنند، چندین بار هم نیروی شهرداری آمده و آن‌ها را از این مکان رانده‌اند، اما شب نشده دوباره سر و کله آن‌ها پیدا می‌شود. من دو بچه کوچک دارم، به عنوان یک مادر دوست ندارم چنین صحنه‌هایی در دید بچه‌های من باشد و از طرفی دلم به‌شدت برای این دو دختر نازنین (فرزندان والدین معتاد) که نه لباسی بر تن دارند، نه غذای درست و حسابی می‌خورند، نه درس و مشقی می‌خوانند، می‌سوزد. در کنار این پدر و مادر آینده این بچه‌ها تباه خواهد شد.
یکی دیگر از همسایه‌ها به نام نیازی می‌گوید: جدا از پدر بی‌عاطفه و سنگ‌دلی که روزی بچه‌های خود را از داخل سطل زباله جست‌وجو می‌کند و مادری که هم‌پای پدر گدایی، دروغ و تکدیگری را به بچه‌ها می‌آموزد، همسایه‌ها نمی‌توانند در مقابل این دو دختر بی‌تفاوت باشند، ازاین رو گاهی برای این بچه‌ها غذایی آورده یا آن‌ها را با پوشاک و اسباب‌بازی و ... خوشحال می‌کنند، اما تا کی؟ چه کسی و چه ارگانی وظیفه دارد از چنین افرادی حمایت کند؟ چه کسی مسئول حفاظت از جان بچه‌هایی است که در وسط یک بولوار پرتردد سکونت دارند و هر لحظه ممکن است، ماشینی به آن‌ها برخورد کند؟
نیازی گفت: درباره این خانواده با پلیس ۱۱۰ تماس گرفتیم و جریان را برای آن‌ها توضیح دادیم، پلیس ۱۱۰ به ما گفت: باید با سازمان بهزیستی تماس بگیرید، با سازمان بهزیستی تماس گرفتیم و آن‌ها نیز ما را به مرکز ارتباطات مردمی شهرداری (۱۳۷) حواله دادند، سپس با ۱۳۷ تماس گرفتیم و آن‌ها مأموران خود را به محل اعزام کردند و این خانواده را متواری کردند، اما شب نشده دوباره برگشتند و چادر خود را ۵۰ متر آن‌طرف‌تر برپا کردند. تازه مگر همین یک خانواده هستند، تا انتهای بولوار بروید تا ببینید چند نفر در میان بوته‌ها شب‌ها را به صبح می‌رسانند.
پس از شنیدن این سخنان به‌سراغ علی خاندان، رئیس اداره خدمات شهری شهرداری منطقه، رفتیم. او درباره این خانواده و موارد این‌چنینی که در پارک‌ها، فضای سبز، خرابه‌ها و... زندگی می‌کنند، گفت: در سرتاسر منطقه الهیه، مکان‌هایی که به عنوان پاتوق افراد کارتن‌خواب و متکدیان باشد، وجود ندارد و اگر در مواردی گزارشی از افراد یا خانواده‌هایی که چادر زده و اتراق کرده‌اند وصول شود، نیرو‌های سد معبر و خدمات شهری به محل اعزام شده و بعد از جمع‌آوری اسباب و وسایل، آن‌ها را از محل متواری خواهند کرد.
مادر فرزندان گمان می‌کرد که ما از کارکنان بهزیستی هستیم و نمی‌گذاشت که به فرزندانشان نزدیک شویم. وقتی همسایه‌ها و ما برای او توضیح دادیم که خبرنگار روزنامه‌ایم و قصد کمک به آن‌ها را داریم، داغ دلشان تازه شد و شروع‌کردن به درد و دل و ناله و نفرین!
مادر خانواده که خود را «صاحبی» معرفی کرد در گفتگو با خبرنگار شهرآرامحله درباره زندگی خود گفت: ما هم خانه‌ای داشتیم، مانند تمام خانواده‌های دیگر، خانه‌ای کوچک و محقر در کال زرکش، اما سقف بالای سرمان بود، خانه‌مان را ۴ میلیون تومان رهن کرده بودیم، روزی یکی از همسایه‌ها به نزد من آمد و گفت: بنگاه املاک محل با کمیته امداد آشناست، اگر ۴ میلیون به او بدهیم، ۴۰ میلیون تومان برای ما وام خواهد گرفت.
خانم صاحبی ادامه داد: در آن زمان شوهر من در کمپ ترک اعتیاد بستری بود و اتفاقا حالش بسیار بهتر شده بود و همه امیدوار بودیم این‌بار که از کمپ مرخص شود، مواد مخدر را کنار می‌گذارد. من نیز با خود گفتم برای همسرم ۴۰ میلیون تومان پول بر طبق وعده همسایه فراهم می‌کنم و همسرم بعد از ترخیص از کمپ با این سرمایه حرفه و کاری راه می‌اندازد، این شد که به اتفاق چند همسایه دیگر نزد بنگاه املاک رفته و نفری ۴ میلیون تومان به او پول دادیم تا در چند روز آینده پولمان ۱۰ برابر شود!
بعد از گذشت چند روز، هنگام صبح که برای خرید نان از خانه بیرون رفتم، متوجه شدم که مغازه بنگاه تخلیه شده و فرد کلاه‌بردار با کلی پول آدم بدبخت و بیچاره متواری شده است. رفتیم دادگاه و شکایت کردیم، ولی انگار آب شده و رفته توی زمین، رفت که رفت! بعد از آن ماجرا دیگر آواره شدیم در کوچه و خیابان و در چادر زندگی را سر می‌کنیم.
وی با ناراحتی و اشک ادامه داد: چه کنیم، قسمت ما هم این شد، شوهرم که از کمپ مرخص شد و این خبرها راشنید، حالش خراب شد و دوباره شروع به مصرف مواد مخدر کرد. نه کاری، نه باری، صبح‌ها ما را اینجا رها می‌کند و می‌رود و شب‌ها برمی‌گردد، نمی‌دانم چه می‌کند، بعضی شب‌ها یکی دو تا نان در دست دارد و بعضی شب‌ها همان هم نیست. او بعضی وقت‌ها من و بچه‌ها را مجبور می‌کند که مواد ضایعاتی جمع کنیم یا از آشغال غذا‌های مردم که دم در می‌گذارند خود را سیر کنیم، ولی با همه این بدبختی‌ها مواد مخدر و سیگارش همیشه به راه است!
س. ا خانمی که در خیابان آیت‌ا... هاشمی ۱۲ سکونت دارد، یکی از افرادی است که مدام با این خانواده در ارتباط است. وی دراین‌باره توضیح می‌دهد: مدت‌هاست که این خانواده را می‌بینیم، پدر و مادر معتاد هستند و برخی اوقات در پمپ بنزین و پمپ گاز گدایی می‌کنند، چندین بار هم نیروی شهرداری آمده و آن‌ها را از این مکان رانده‌اند، اما شب نشده دوباره سر و کله آن‌ها پیدا می‌شود. من دو بچه کوچک دارم، به عنوان یک مادر دوست ندارم چنین صحنه‌هایی در دید بچه‌های من باشد و از طرفی دلم به‌شدت برای این دو دختر نازنین (فرزندان والدین معتاد) که نه لباسی بر تن دارند، نه غذای درست و حسابی می‌خورند، نه درس و مشقی می‌خوانند، می‌سوزد. در کنار این پدر و مادر آینده این بچه‌ها تباه خواهد شد.
یکی دیگر از همسایه‌ها به نام نیازی می‌گوید: جدا از پدر بی‌عاطفه و سنگ‌دلی که روزی بچه‌های خود را از داخل سطل زباله جست‌وجو می‌کند و مادری که هم‌پای پدر گدایی، دروغ و تکدیگری را به بچه‌ها می‌آموزد، همسایه‌ها نمی‌توانند در مقابل این دو دختر بی‌تفاوت باشند، ازاین رو گاهی برای این بچه‌ها غذایی آورده یا آن‌ها را با پوشاک و اسباب‌بازی و ... خوشحال می‌کنند، اما تا کی؟ چه کسی و چه ارگانی وظیفه دارد از چنین افرادی حمایت کند؟ چه کسی مسئول حفاظت از جان بچه‌هایی است که در وسط یک بولوار پرتردد سکونت دارند و هر لحظه ممکن است، ماشینی به آن‌ها برخورد کند؟
نیازی گفت: درباره این خانواده با پلیس ۱۱۰ تماس گرفتیم و جریان را برای آن‌ها توضیح دادیم، پلیس ۱۱۰ به ما گفت: باید با سازمان بهزیستی تماس بگیرید، با سازمان بهزیستی تماس گرفتیم و آن‌ها نیز ما را به مرکز ارتباطات مردمی شهرداری (۱۳۷) حواله دادند، سپس با ۱۳۷ تماس گرفتیم و آن‌ها مأموران خود را به محل اعزام کردند و این خانواده را متواری کردند، اما شب نشده دوباره برگشتند و چادر خود را ۵۰ متر آن‌طرف‌تر برپا کردند. تازه مگر همین یک خانواده هستند، تا انتهای بولوار بروید تا ببینید چند نفر در میان بوته‌ها شب‌ها را به صبح می‌رسانند.
پس از شنیدن این سخنان به‌سراغ علی خاندان، رئیس اداره خدمات شهری شهرداری منطقه، رفتیم. او درباره این خانواده و موارد این‌چنینی که در پارک‌ها، فضای سبز، خرابه‌ها و... زندگی می‌کنند، گفت: در سرتاسر منطقه الهیه، مکان‌هایی که به عنوان پاتوق افراد کارتن‌خواب و متکدیان باشد، وجود ندارد و اگر در مواردی گزارشی از افراد یا خانواده‌هایی که چادر زده و اتراق کرده‌اند وصول شود، نیرو‌های سد معبر و خدمات شهری به محل اعزام شده و بعد از جمع‌آوری اسباب و وسایل، آن‌ها را از محل متواری خواهند کرد.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
