درباره فیلم «سواران عدالت» | معجونی جذاب از اتفاقات درهم‌تنیده

ریحانه صادقی | شهرآرانیوز -  اعتیاد منحصر به موادمخدر نیست و گونه‌های زیادی دارد؛ اعتیاد به چای، اعتیاد به یک عادت مثل آدامس‌جویدن، اعتیاد به کار و بسیاری موارد دیگر. یکی از این انواع، اعتیاد به محصولات فرهنگی نظیر کتاب و فیلم است که شاید در ظاهر حتی بد هم به نظر نرسد، اما همه این اعتیاد‌ها یک ویژگی مشترک دارند. آن هم بالابردن مقاومت شخص معتاد است. کسی که دم به هیچ چیزی نیالوده باشد، به‌طبع ممکن است با یک پک سیگار هم اذیت شود. یا شخصی که اولین‌بار لذت رمان‌خواندن را می‌چشد، ممکن است تا مدت‌ها راجع به آن خیال‌پردازی یا در عالم آن رمان سیر کند. مثل خیلی از خانم‌های نسل‌های قبل که با خواندن رمان‌هایی نظیر «بربادرفته» یا «بابا لنگ‌دراز» تا مدت‌ها بعد درگیر اسکارلت اوهارا و جودی ابوت باقی می‌ماندند. در عالم فیلم و سینما خودم یک فهرست اعتیادآور داشتم که هرکسی را می‌خواستم فیلم‌بین کنم، می‌گفتم همان‌ها را ببیند.

 

اما هرچه دایره این عادت گسترده‌تر شود، شخص معتاد سخت‌تر به اوج لذت از آن محصول می‌رسد؛ بنابراین دیگر هر کتاب یا فیلمی راضی‌اش نمی‌کند و سراغ آثار قوی‌تر می‌رود. این همان عاملی است که باعث می‌شود بسیاری از مخاطبان سینما به منتقدان بگویند شما سخت‌پسند هستید. این ربطی به سخت‌پسندی ندارد. همین بالارفتن مقاومت است که باعث می‌شود شخص منتقد بلافاصله بفهمد داستان فیلم از چه رمان‌ها یا آثار مشابه سینمایی الهام گرفته، تحت‌تأثیر کارگردانی چه کسی است، سرنوشت قهرمانش چه خواهد شد و... که درنهایت باعث می‌شود لذت چندانی از تماشای آثار مشابه نبرد. البته عکس این قضیه هم صادق است. یعنی شخص معتاد به فیلم از دیدن یک اثر با نوآوری‌های بیشتر، لذت افزون‌تری نسبت به یک مخاطب عادی می‌برد. فیلمی که این هفته قصد معرفی‌اش را داریم، در همان سکانس اولیه ثابت می‌کند ترکیبی است فراتر از انتظارات بیننده. فیلمی از سینمای دانمارک با عنوان «سواران عدالت».

کوتاه از داستان فیلم

یک ترکیب فراتر از تصور

اگر به پوستر فیلم «سواران عدالت» نگاهی بیندازید، شخصیت به‌هم‌ریخته و خشن مارکوس را با اسلحه‌اش می‌بینید. ظاهر پوستر هیچ‌چیز جذابی ندارد. درواقع بیشتر به یکی از فیلم‌های عادی اکشن و بکش‌بکش می‌ماند. با توجه به بستر داستانی هم که گفتیم، این انتظار را به وجود می‌آورد که با فیلمی انتقامی طرفیم. از سوی دیگر نگاه اوتو به حوادث و علل وقوع آن‌ها و بعد حادثه قطار بستری را فراهم می‌کند که فیلم به سمت تقابل فلسفی تقدیر و اختیار برود. رویکرد سوم فیلم به بحث تفاوت نسل‌ها و تقابل نگاه صلح‌آمیز ماتیلد با نگاه خشن مارکوس می‌پردازد. آخرین وجه فیلم هم کمدی است. زیرا شخصیت اوتو و ۲ دوستش یعنی لنارت و ایمنتالر یک مشت شخصیت علمی و خرخوان از جنس شخصیت‌های سریال «تئوری بیگ‌بنگ» هستند که حالا می‌خواهند به نبرد یک گروه مافیایی خطرناک بروند و موقعیت‌های کمیک فراوانی را ایجاد می‌کنند. هنر واقعی آندریاس توماس جانسون به‌عنوان کارگردان و یکی از نویسندگان فیلم‌نامه، این است که همه این ترکیبات نامتجانس را که می‌توانست باعث آشفتگی خط داستانی و درنتیجه فیلمی بسیار ضعیف شود، چنان در یکدیگر ترکیب کرده و از دل آن یک ملودرام بسیار قوی درباره مفهوم تنهایی و خانواده بیرون کشیده است که به‌سختی می‌توان حتی ژانر فیلم را مشخص کرد.

نقش اول همیشگی