عادل نجفی | شهرآرانیوز؛ مهم نیست در مشهد زندگی میکنید یا نیویورک. در کلانشهرهای مختلف جهان با انبوه خودروهای شخصی و عمومی در حال تردد مواجه هستیم که با ورود به بافتهای مرکزی شهرها تازه عمق فاجعه را درمییابیم، مناطق متراکمی که به دلایل کالبدی، بهسادگی امکان تعریض معابر یا احداث ساختمانها و پارکینگهای جدید در آنها نیست و از شهروندان تا کاسبان و مدیران شهری برای مدیریت تردد سوارهها و پیادههایش کلافهاند. بررسیها در ایالات متحده نشان میدهد به طور متوسط ۳۰ درصد خودروهایی که در هر ساعت از شبانهروز در مناطق مرکزی شهرهای این کشور تردد میکنند در حقیقت در جستوجوی جای مناسب برای پارک هستند.
دادههای جمعآوریشده از سامانه مدیریت پارکینگها، دوربینهای کنترل ترافیک و اپلیکیشنهای مسیریاب نیز نشان میدهند ۲۰ دقیقه رانندگی بیشتر برای یافتن جای پارک مناسب، آلودگی هوا و مخاطرات بیشتری به دنبال دارد که تنها با احداث پارکینگهای بیشتر رفع نمیشود.
رانندگان انگلیسی برای پرداخت هزینه کمتر پارکینگ یا در مقابل نزدیکتر بودن به مقصد خود، از پارکینگهای اختصاصی در نقاط مختلف استفاده نمیکنند؛ بنابراین زمان بیشتری را صرف یافتن پارکینگ ارزانقیمت میکنند. حتی ممکن است با پارک دوبل، هرچند کوتاه، به افزایش بار ترافیکی نیز دامن بزنند.
پس از آنکه اسلو در کشور نروژ به سمت حذف امکان پارک خودرو در حاشیه معابر بافتهای مرکزی گام برداشت، اگرچه ابتدا با مقاومت اهالی مناطق روبهرو شد، چندی بعد از اجرای آن، به موفقیت در مدیریت بهتر ترافیک دست یافت. بررسی تجربه نروژیها نشان میدهد آنها در کنار حذف پارکینگ، در توسعه حملونقل عمومی از طریق اختصاص خط ویژه به اتوبوسها و تاکسیها نیز موفق بودند. همچنین مهندسی زمانبندی چراغهای راهنمایی موجب شد ترافیک با دقت بیشتری در محدوده مدیریت شود.
به علاوه، با توجه به کمبود فضای پارک ایجادشده در منطقه، فرهنگ خودرو اشتراکی بهتدریج از سوی شرکتها و مشاغل حاضر در منطقه ترویج شد تا کارکنان یک اداره، شرکت یا فروشگاه به صورت نوبتی و به جای خودرو شخصی تکسرنشین، از خودروهای یکدیگر استفاده کنند. با افزایش تقاضا برای استفاده از وسایل حملونقل عمومی نیز با توجه به تردد کارکنان در ساعتهای خاصی از روز، هزینه بلیت اتوبوس و مترو در مسیرهای منتهی به بافت مرکزی شهر با تخفیف لحاظ شد تا استفاده از آنها بهصرفهتر نیز باشد.