ورزشکاران، «مادر» صدایم می‌کنند
با زهرا اسلامی، بنیان‌گذار ورزش معلولین بانوان در مشهد به‌مناسبت هفته پاراالمپیک
مژده رنگیان - زندگی قهرمانانی همچون نیره عاکف، معصومه زارعی، راضیه شیرمحمدی، زهرا دلخوش و تمام مدال‌آوران بزرگ مشهد و خراسان را که دنبال کنیم، تمامی آن‌ها از یک نام مشترک در زندگی ورزشی خود یاد می‌کنند؛ کسی که مشوق آن‌ها برای حضور در عرصه ورزش شده و تا قهرمانی پا‌به‌پای آن‌ها آمده است و حالا همه او را با نام «مادر» صدا می‌کنند. زهرا اسلامی، امسال وارد سی‌امین سال حضورش در ورزش جانبازان و معلولین می‌شود؛ کسی که بنیان‌گذار ورزش معلولین بانوان مشهد است و در این سال‌ها توانسته است قهرمانان بزرگی را به ایران، آسیا و جهان معرفی کند. هفته پاراالمپیک بهانه‌ای شد تا گفت‌و‌گویی با این بانوی ورزشکار و مدیر در سن شصت‌سالگی داشته باشیم.
ویلچرنشینی در جوانی
او درباره اینکه چگونه وارد ورزش شد، می‌گوید: به‌دلیل بیماری ژنتیکی از ناحیه پا دچار معلولیت شدم. حدود دوازده‌سالگی معلولیت کم‌کم ظهور کرد و مجبور شدم با تک‌عصا راه بروم و در سال‌های بعدی با ۲ عصا راه رفتم و بعدها، چون برایم سرکردن با عصا سخت بود، ویلچر را انتخاب کردم. خودم از همان روز‌های جوانی با تنیس‌روی‌میز ورزش را آغاز کردم و به تمرین می‌پرداختم. به‌عنوان کارمند بهزیستی مشغول‌به‌کار شدم و از این طریق با معلولین زیادی آشنا شدم. اسلامی تصریح می‌کند: در آن زمان عضو هیئت‌مدیره جامعه جانبازان و معلولین بودم و متوجه شدم استان‌های دیگر در بحث ورزش بانوان قوی‌تر عمل می‌کنند و فعالیت‌هایی دارند؛ اما در مشهد و خراسان به‌این‌شکل نیست. سال ۶۹ بود که خانم‌ها نوروزی و رامشینی به‌عنوان رئیس ورزش بانوان و نایب‌رئیس در استان مشغول به فعالیت بودند. به آن‌ها مراجعه کردم و اعلام کردم می‌خواهم ورزش بانوان معلول و جانباز را فعال کنم، آن‌ها نیز موافقت کردند و برای من ابلاغ زدند تا مسئولیت این کار را برعهده بگیرم. آن سال‌ها ورزش معلولین و نابینایان با همدیگر بود و من نیز در هر ۲ بخش فعالیتم را شروع کردم. نایب‌رئیس هیئت جانبازان و معلولین خراسان رضوی خاطرنشان می‌کند: اول بسکتبال‌با‌ویلچر را برای بانوان راه‌اندازی کردیم و بعد هم تمرینات تنیس‌روی‌میز و والیبال و تیراندازی آغاز شد. منصوره اسودی، اولین ورزشکار مشهدی بود که به رقابت‌های خارج از کشور تنیس‌روی‌میز اعزام شد.
دعوت رودررو به ورزش
او درباره اینکه چگونه بانوان معلول را به ورزش دعوت می‌کرد، می‌گوید: در اداره بهزیستی مشغول‌به‌کار بودم و ازسوی‌دیگر در هیئت‌مدیره جامعه معلولین عضویت داشتم. معلولانی که برای انجام کارهایشان به اداره مراجعه می‌کردند، بهترین گزینه‌ها بودند و من مدام از آن‌ها می‌خواستم که در تمرینات ورزشی حضور پیدا کنند و کم‌کم تعداد ورزشکاران خانم زیاد شد. خودم تنیس‌روی‌میز را با چهره‌هایی همچون زهرا عباسی و نیره عاکف ادامه دادم؛ اما از جایی به بعد تصمیم گرفتم تمرکزم را بر روی کار هیئت جانبازان و معلولین بگذارم. نایب‌رئیس هیئت خراسان رضوی ادامه می‌دهد: در ابتدا خیلی از خانم‌ها در مقابل حضور در ورزش مقاومت می‌کردند یا تمایل نداشتند؛ اما کم‌کم که جو تمرینات و رفتار دوستانه بازیکنان را دیدند، جذب ورزش شدند و خداراشکر استعداد‌های زیادی داشتیم که باعث شد به عناوین قهرمانی و نایب‌قهرمانی کشور در رشته‌های مختلف برسیم. خیلی خوش‌حالم در تمامی این سال‌ها بانوان با اعتمادبه‌نفس و انگیزه همراهی می‌کردند و مزد تلاش خود را هم دیدند، به‌طوری‌که الان بیش از ۱۰ ملی‌پوش در اردو‌های مختلف داریم.
مدال ورزشکاران، بهترین پاداش برای من
اسلامی می‌گوید: من خودم معلول هستم و عاشق معلولانم. زمانی که ورزشکاران و بانوان استان را روی سکو‌های قهرمانی می‌بینم، بهترین لحظه برای من است و مزد کارهایم در تمام این سال‌ها را می‌گیرم. در این سال‌ها شده است که به من گفته‌اند ۳۰ سال در این ورزش بوده‌ای و در مقابل زحماتت چه پست و مقامی گرفته‌ای و من به آن‌ها پاسخ داده‌ام که همین قهرمانی بچه‌ها در مسابقات مختلف، شیرین‌ترین پاداش است. اتفاقا در بین ورزشکاران نیز معروف است که من را مادر قهرمانان و ورزشکاران صدا می‌کنند. او با بیان اینکه عاشق کارم هستم، تصریح می‌کند: تاجایی‌که نفس داشته باشم، در ورزش معلولان حضور دارم و خدمت می‌کنم؛ چه پستی داشته باشم چه صرفا در کنار ورزشکاران باشم. به‌هر‌حال ممکن است بعد از ۳۰ سال نیاز به استراحت داشته باشم.
ایاب‌وذهاب، چالش پیش‌روی ورزشکاران
نایب‌رئیس هیئت جانبازان و معلولین استان با بیان اینکه بزرگ‌ترین مشکلی که بانوان ورزشکار با آن روبه‌رو هستند، بحث ایاب‌وذهاب است، تأکید می‌کند: اوایل تهیه وسایلی همچون تیروکمان و ویلچر سخت بود؛ اما با حمایت‌های هیئت، این مشکلات حل شد. ولی موضوعی که همچنان برای ورزشکاران معضل است، رفت‌وآمد به محل تمرین است. سال‌های گذشته برای ورزشکاران سرویس داشتیم؛ اما بعد از مدتی لغو شد، زیرا رشته‌ها و ورزشکاران زیاد شده بود و حالا رفت‌وآمد به سالن به بزرگ‌ترین چالش برای اغلب بچه‌ها تبدیل شده است. او ادامه می‌دهد: همچنین بچه‌هایی که در رقابت‌های کشوری هم مدال کسب می‌کنند نیاز به تشویق و حمایت دارند، اما ورزشکاران تازه‌کار به انگیزه بیشتری نیاز دارند. از خانواده‌ها نیز می‌خواهم فرزندان معلول خود را در مسیر ورزش تنها نگذارند.
جای خالی شیرمحمدی در ورزش کشور
پیش‌کسوت ورزش بانوان جانباز و معلول مشهد درباره خاطرات خود از سال‌ها حضور در ورزش می‌گوید: بهترین خاطراتم به اردو‌ها و مسابقات برمی‌گردد که در کنار بچه‌ها بودم و تمامی این ۳۰ سال خاطره بوده است. در ۲ جشنواره بزرگ کشوری خودمان قهرمان شدیم و گرفتن کاپ قهرمانی بسیار لذت‌بخش بود. یکی از بهترین مدال‌ها نیز به مدال زهرا انصاری و مریم ترابی بازمی‌گردد که زهرا توانست قهرمان آسیا شود. او از سوم ابتدایی تمرین را شروع کرد و دیدن او روی سکوی قهرمانی بسیار خوش‌حال‌کننده بود. او همچنین با اشاره به تلخ‌ترین خاطره خود تصریح می‌کند: فوت راضیه شیرمحمدی برای ما بسیار تلخ و شوکه‌کننده بود و تمامی خانواده ورزش معلولان را تا مدت‌ها افسرده کرد. اولین ورزشکاری بود که سهمیه پاراالمپیک توکیو را کسب کرد و حالا جایش در ورزش مشهد و کشور بسیار خالی است. بدرقه و استقبال بسیار خوبی داشت و کسی فکرش را هم نمی‌کرد که ۱۰ روز بعد قرار است دیگر او را نداشته باشیم.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
