گلایه‌های علی نصیریان از جشنواره فیلم فجر

الهام حبشی | شهرآرانیوز - قدیمی ترها، علی نصیریان را با نقش «مش اسلام»، در بهترین فیلم تاریخ سینمای ایران، «گاو» به خاطر سپرده اند. خاطره‌ای که با اضافه شدن ارقام تاریخ و نقش آفرینی‌های متعدد و ممتاز او، سال به سال جای خود را برای عنوان بعدی خالی کردند. ابوالفتح در «هزاردستان» و قاضی شارح در «سربداران» که محال است از ذهن آن‌هایی که دیده اند محو شده باشد. حاج یونس فتوحی «میوه ممنوعه» که ماه رمضان سال ۸۶ را فراموش نشدنی کرده است و کریم بوستان سریال «برادرجان» و انبوهی از عنوان‌های دیگر که شرح یک به یکشان کلمه بسیار می‌طلبد.

در این میان بزرگ آقا دیوان سالار از سریال شهرزاد، درخشان‌ترین نقش علی نصیریان پس از قاضی شارح و یونس فتوحی محسوب می‌شود. نقشی که پس از گذشت سال ها، یک بار دیگر به همگان حالی کرد کت تن علی نصیریان است و دیگر بازیگران بالا بروند پایین بیایند، باز لقب بزرگ آقای سینمای ایران برازنده علی نصیریان است؛ اما چرا وقتی که پای جایزه و جشنواره و تقدیر در میان باشد، حرفی از علی نصیریان نیست؟ نصیریان در سال ۱۳۹۷ برای بازی در نقش مکمل مرد فیلم مسخره باز، از سی و هفتمین جشنواره فجر، برنده سیمرغ بلورین شد.

سیمرغی که احتمالا ابراز دلخوری‌های ایشان از جشنواره فجر در رقم خوردن آن بی تأثیر نبوده است. چند روز پیش علی نصیریان در مصاحبه‌ای که به مناسبت تولد او ترتیب داده شده بود، گلایه خود را به مسئولان جشنواره فجر چنین مطرح کرد: «جایزه و جشنواره فرعیات است. من فیلم‌های زیادی داشتم که استحقاق جایزه را داشتند؛ ولی حالا به دلایل خاصی و افراد خاصی که دوست نداشتند، مرا زیر پا گذاشتند. چهل دوره جشنواره برگزار شد به من جایزه ندادند، خب ندهند.

کار‌هایی را که من کرده ام خود مردم قضاوت می‌کنند. شهرت، جایزه و عکس روی مجله نیست، شهرت محبوبیتی است که در دل مردم ایجاد می‌شود.» سیاوش طهمورث، بازیگر دیگری است که چندی پیش در نشست جشنواره فجر چنین بیان کرد: «من ۵۶ سال است که کار هنری انجام می‌دهم؛ اما هیچ وقت، به هیچ عنوان به افتتاحیه و اختتامیه این جشنواره دعوت نشده ام. با اینکه همیشه دیده ام پسرخاله‌ها و دخترخاله‌ها و عموزاده‌ها اینجا نشسته اند؛ اما هنرمندان کمتر از بیننده‌ها هستند.»

داستان اهدای جوایز به برگزیدگان جشنواره فیلم فجر، همیشه با حاشیه‌هایی همراه بوده است. واکنش‌هایی که در دوره‌های گذشته وجود داشته، نشان داده سیمرغ‌ها بر شانه هرکسی نشسته، هم موافقانی داشته هم مخالفانی. با این حال، حرف و حدیث‌های گلایه آمیزی که هر از گاهی از زبان پیشکسوتان به گوش می‌رسد، این مهم را یادآوری می‌کند که بهتر است ارزش بیشتری برای خاک صحنه خورده‌ها و تجربه‌های بی شمار آن‌ها قائل شویم.