آل ابراهیم - انتقال پادگان لشکر77 به خارج از شهر مشهد، سرانجام پس از سال ها عملی می شود تا این جا به جایی منشأ تغییرات کلانی به نفع مردم باشد. در کنار پیگیری های فراوان مسئولان برای انجام این جابه جایی، بی تردید همسایگان پادگان مشهد بیشتر از همه از این انتقال خشنودند.
بولوار نامجو، فضای مسکونی هم راستا با پادگان ارتش است. درحالی که یک طرف خیابان زندگی جریان دارد و مردم رفت وآمد می کنند، در سوی دیگر دیواری در امتداد بولوار قرار گرفته است. عابدی، مرد میان سالی که عمری را در این محله گذرانده، به شغل چوب بری مشغول است. او می گوید: به ترافیک زیاد و شلوغی اینجا عادت کرده ایم، اما مشکل اصلی مان این است که نباید فضای نظامی وسط شهر قرار بگیرد.
او ادامه می دهد: وجود پادگان در این منطقه مسکونی، دید خوبی ندارد. سال های گذشته حتی تانک هم از اینجا رد می شد. درواقع اینجا به نقطه کور تبدیل شده است. سال های زیادی است که این مشکلات پابرجاست، اما حالا خوش حال می شویم اگر این پادگان به جای دیگری منتقل شود و در این منطقه خیابانی باز شود تا رفت وآمد برای مردم راحت تر شود، یا اینکه بوستان ساخته شود.
آلودگی صوتی، بزرگ ترین مشکل
شریفی بزرگ ترین مشکلی که به ذهنش می رسد، آلودگی صوتی پادگان است. او ساکن و کاسب محله نامجو است. می گوید: صبح ها از ساعت 6تا8 بلندگوهای پادگان در حال پخش صداست و این سروصدا ما را اذیت می کند. ضمن اینکه اگر این پادگان منتقل شود، برای ما که کاسب هستیم، بهتر است. زیرا مسیری از بولوار امام خمینی(ره) به نامجو باز می شود.
تعریض خیابان، چاره مشکل ترافیکی
حسینی یکی از اهالی محله است که با وجود گرمای هوا و آفتاب، در صف نانوایی خیابان فیاض بخش منتظر است تا نان تازه را به سفره افطار اهل خانه برساند. در این ساعت های پایانی نزدیک به افطار، کم رمق است و می گوید: اگر این خیابان عریض شود، مشکلات ترافیکی آن نیز برطرف می شود. اینجا را ببینید؛ اگر خودرویی کنار خیابان توقف کند، مسیر همه خودروهای پشت سرش را می بندد. اگر از اینجا به سمت کوهسنگی مسیری باز شود، برای مردم محل خوب است.
داخل شهر جای پادگان نیست
یکی دیگر از کسبه محل کمی جلوتر از دیوارهای ارتش در خیابان فیاض بخش مغازه سبزی فروشی دارد. سفیدی موهایش نشان از سن وسالش دارد. مغازه اش آفتاب گیر نیست و در خنکی سایه باقالی پاک می کند. او می گوید: تاکنون خیلی گفته ایم که این پادگان را به جای دیگری منتقل کنند، اما به حرفمان گوش نمی کنند. حالا که می گویید انتقال پادگان تصویب شده است، امیدوارم پس از سال ها این انتقال انجام شود.
مهدی، یکی از اهالی جوان محله، درباره مشکل تداوم حضور پادگان لشکر در این محدوده می گوید: درختان بزرگ و سرسبز پادگان تا حدودی سبب پاکی و ارتقای کیفیت هوای این محدوده است، اما مردم نمی توانند نفع بیشتری از این فضای سبز ببرند. تا زمانی که این دیوارها برداشته نشود و مردم نتوانند از آن استفاده کنند، بودن این فضای سبز فایده چندانی برای مردم شهر ندارد.
او تصاویر ماهواره ای پادگان را روی گوشی همراهش نشان می دهد و می گوید: سال ها پیش که این پادگان دایر شده، جمعیت مشهد زیاد نبوده، اما حالا جمعیت زیاد شده است و مردم به فضاهای عمومی بیش ازپیش نیاز دارند. مجموعه پادگان فضاهای بسیار مفیدی مانند استخر و زمین چمن فوتبال دارد که اگر مالکیت عمومی پیدا کنند و به روی شهروندان باز شوند، بی شک می توانند میزبان بخشی از اوقات فراغت آنان باشند.تأکید او برای بهره برداری عمومی از فضای پادگان به دلیل این است که «شهرداری باید برای ساخت چنین بوستان ها و فضاهای ورزشی میلیاردها تومان هزینه کند، درحالی که می توان با تغییرات جزئی، امکان بهره برداری از فضای کنونی را برای همه مردم فراهم کرد.»
با برداشتن دیوارها کاسبی رونق می گیرد
هرچه از ساختمان پادگان فاصله بگیریم و به چهارراه لشکر نزدیک شویم، هم تعداد مغازه ها بیشتر می شود و هم تنوع پیدا می کنند. صاحبان مشاغل از بن بست بودن و یک طرفه بودن مسیرهای این محدوده می گویند و راه حلشان برداشتن دیوارهای پادگان است تابتوانند دسترسی بیشتری به محلات همسایه شان داشته باشند. یکی از کسبه محله که در حال خالی کردن خریدهای تازه مغازه اش است، خیلی کوتاه می گوید: به اینجا می گویم بن بست اختصاصی. چون خیلی از مشهدی ها اصلا گذرشان به این خیابان ها نیفتاده که بدانند اینجا چطور است.
به عقیده او اگر مسیرهای داخل پادگان باز شود، کسب وکار مغازه دارهای این محدوده هم رونق بیشتری پیدا می کند. می گوید دیوارها را بردارید تا راه مردم باز شود.
شبیه پارک چیتگر
یکی دیگر از اهالی که خودش را تقوی معرفی می کند و آماده رفتن به محل کارش است، می گوید: مشکل مهم ما پارک خودروهای کارکنان و مراجعان پادگان در کوچه های اطراف است. زمین بزرگی برای پارکینگ جلو پادگان وجود دارد، اما نیروهای سازمانی پادگان بیشتر خودروهایشان را در کوچه ها و جلو خانه ها پارک می کنند. گاهی هم دزدگیر خودرویی فعال می شود و از آنجا که صاحب خودرو صدایش را نمی شنود، مردم به مدت نامعلومی آسایش ندارند.
خانم جوانی هم به نمونه تهرانی چنین جابه جایی اشاره می کند و می گوید: اگر جابه جایی پادگان مشهد شبیه به پادگان چیتگر تهران باشد که درنهایت بوستان چیتگر را برای مردم به جای گذاشت، عالی است. ترس اهالی از این است که پادگان برود و برج تجاری و مسکونی به جایش بیاید. آن وقت اوضاع از این که هست، بدتر خواهد شد.