همه‌چیز برای صعودمان فراهم بود؛ بیشتر از همه دوره‌های گذشته و پررنگ‌تر از سال‌های 1998و2018 که مجبور بودیم آلمان و پرتغال را ببریم. یک کلین‌شیت، آن هم نه در برابر تیم‌های بزرگ، بلکه مقابل تیمی هم‌اندازه خودمان کار سختی به نظر نمی‌آمد، اما نشد که بشود، تا این‌گونه رؤیایمان نقش‌برآب شود. به یک شب تاریخی خیلی نزدیک شده بودیم، اما قدرش را ندانستیم و در مسابقه‌ای که عملکرد ملی‌پوشانمان چنگی به دل نزد، از قطار جام‌جهانی قطر پیاده شدیم.
تیم‌ملی در این بازی مهم هیچ نشانی از تیم هجومی و برنده بازی با ولز نداشت. در لحظاتی که برنامه تیم دفاع بود، انسجامی ندیدیم و در زمانی که باید گل می‌زدیم، حتی از ایجاد یک موقعیت صددرصد هم عاجز بودیم. شاید اگر از نقطه‌نظر فنی تیم شایسته‌ای نشان می‌دادیم، ناراحتی این باخت کمتر می‌شد، ولی واقعا این‌گونه نبودیم. حالا رفت تا چهار سال دیگر که معلوم نیست باشیم یا نباشیم. باید باز منتظر باشیم و امیدوار تا شاید آن روز تاریخی از راه برسد.