حرف‌هایش آن‌قدر تلخ و ناراحت‌کننده است که با هیچ شربتی نمی‌توان آن را شیرین کرد. تلخی‌ای که گواه بی‌پشتوانه‌بودن است. مریم می‌گوید: پارسال روز پدر همه دور هم جمع شده بودیم و هرکدام هدیه‌ای به پدرم دادیم، کیک بریدیم و کلی خوش‌حالی کردیم، اما امسال باید یک سینی خرما سرخاکش ببرم و سنگ قبرش را به‌جای صورت ماهش ببوسم.