یک نقاش و پژوهشگر هنر گفت: درباره امام رضا (ع) جای کار زیادی در سبک‌های مدرن وجود دارد. اگر زمینه‌ای فراهم شود، هنرمندان حتما استقبال می‌کنند و آثاری خوب در این زمینه تولید می‌شود.

نقاشی قهوه خانه‌ای بر اساس سنت‌های هنر مردمی و دینی و با اثرپذیری از طبیعت نگاری مرسوم آن زمان به دست هنرمندانی مکتب ندیده، در اواخر دوره قاجار و در بحبوحه انقلاب مشروطیت در حدود سال ۱۲۸۵ خورشیدی شروع به بالیدن کرد و در دوره پهلوی به اوج شکوفایی رسید.

آن قدر‌ها هم از روزگار نقالی در قهوه خانه‌ها نمی‌گذرد. ولی نقاشی قهوه خانه‌ای و آدم‌های آن دارند به فراموشی سپرده می‌شوند.

وفایی در سال ۱۳۸۰ نقشی را در سوگ امام رضا (ع) تصویر کرد که صحنه زهر خوراندن به آن امام معصوم بود. پس از آن هم در هشتمین روز از هشتمین ماه سال ۱۳۸۸ به سراغ داستان معروف «ضامن آهو» رفت و تابلویی از آن را به تصویر کشید که نسبت به آثار دیگر هنرمندان، مانند تابلو معروف محمود فرشچیان، کمتر دیده شده است.

در دهه‌های اخیر کسی جز محمدرضا حمیدی داستان سفر حضرت از مدینه به مرو و حکایات از سر گذشته‌ای مانند خواندن نماز باران در مدینه، بیان حدیث سلسله الذهب بین راه نیشابور به مرو و ... را روی بوم این سبک از نقاشی نیاورده است. گفت وگوی پیش رو پرداختن به این رخداد و بیان تاریخ نقاشی قهوه‌خانه‌ای است.