غلامرضا بنی اسدی

تفاوت امام با حکیم را هم شاید بتوان در همین ماجرا دید. حکیم لزوما حکمت خود را زیست نمی‌کند. آن را تبیین می‌کند. امام، اما چون رسول، آنچه را می‌فرماید به زیست در آورده اند لذا می‌توانند الگوی عملی مردمان در همه اعصار باشند.

ما اگر به فکر فردای خود باشیم، درست زیستن را امروز تجربه و تکرار می‌کنیم. از دنیا و آنچه بر سر فزون خواهان آورده عبرت می‌گیریم تا خود به عبرت دیگران تبدیل نشویم.

مشک اصلا نیاز به گفتن و سخن سُفتن ندارد. همین هم هست حکایت آدمی که در کلام راهبردی امام علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع) چنین خوش بیان شده است: «آن که محاسن و امتیازات زیادى داشته باشد، مردم از او تعریف مى‌کنند و به تعریف خود نیاز پیدا نمى‌کند».

توفیق تنفس در حرم حضرت شمس الشموس (ع) که روزی شد، همایون روزگاری است جلال آفرین.

باید خوبی‌ها را، مهر را، محبت را در قاعده کشاورزی دید. آن را کاشت و در داشت آن همت کرد تا برداشت آن، زندگی همگان را آباد کند.

درباره قیمت‌ها همه تجربه کرده ایم که به جد، افزایش طلب است. بالا را چنان دوست دارد که به پایین نگاه هم نمی‌کند.

امام آمده است تا زندگی و عمل و حتی اندیشه و پندارش را مدیریت کند. آمده است تا از مردمانِ متفرق، امت بسازد که رفتارشان در هندسه دینی، شبیه امامشان باشد.

حالی خوب است که  احوال خوب را برای جامعه رقم می‌زند. تلاشگران خوش احوال اند که  به  بداحوالی اجازه شکل گرفتن نمی‌دهند.

ملی‌ترین و انقلابی‌ترین و دینی‌ترین کار، رونق دادن به سفره و آبروی ملک و ملت است.

کار زمانی درست می‌شود که انصاف از تبعیدِ فزون‌خواهی ما برگردد، زمانی که کار باری‌ به‌ هر‌جهت از فهرست کاری مسئولان حذف شود، زمانی‌که همه بفهمیم برای عبور از مشکلات همه باید در کنار هم تلاش کنیم.