میلاد عرفان پور

متأسفانه با وجود کار‌های معدودی که انجام شده، سال هاست که حسرت ترجمه و صدور شعر‌های ناب دوره معاصر و به ویژه دوره انقلاب اسلامی برجای مانده است.

اسفند ماهی عجیب است؛ مرزی است میان انجماد و حرکت، یأس و امید و شاید مرگ و زندگی. اسفند در شعر فارسی دست‌مایه بسیاری از شاعران قرار گرفته و مضامین گوناگونی از این مفهوم به دریای کران ناپیدای ادبیات فارسی راه یافته است.

شعر پیش از انقلاب اسلامی، جریانات متعدد و گوناگونی را به خود دیده است؛ اما جو عمومی شعر در سال‌های منتهی به انقلاب اسلامی، ویژگی‌های بارزی دارد.

دولت‌ها و حاکمیت‌ها به امور مختلف و پرشماری می‌پردازند. در این بین فقط دولت‌هایی موفق‌ می‌شوند به اهدافشان دست یابند که به جای پراکنده کاری‌های بیهوده و پرداختن به امور فرعی، توان و همت خود را صرف مهم ترین، اصلی‌ترین و مؤثرترین امور می‌کنند.

گاه برخی هدف را اشتباه انتخاب می‌کنند، در واقع هدفی را نشان می‌کنند که رسیدن به آن نه تنها منافعشان را تأمین نمی‌کند که کاملا در تعارض با نیاز‌های آن هاست.

شاعرانی که در اوج بحران‌ها و شرایط دشوار، امید را در جامعه برای پیشرفت و اصلاح زنده نگه می‌دارند، فرزندان خلف زبان پارسی و فرهنگ پارسی اند.

در ماجرا‌های اخیر، یکی از مطالبی که پیش از هرچیز دیگری ذهن اهالی اندیشه و تحلیلگران دل‌سوز اجتماعی را به خود معطوف کرده، این است که بخش درخورتوجهی از مردم و به‌خصوص جوانان و نوجوانان هیچ تحلیلی از جهان پیرامونشان ندارند و اگر خرده‌تحلیلی هم دارند، برداشتی کاملا سطحی و برساخته بنگاه‌های خبرپراکنی است.

‌میلاد عرفانپور - شاعر

زبان، در نگاه اول ابزار ارتباط است و وسیله انتقال پیام.