روزه‌داری با تغییر عادت‌ها، نوع دیگری از زیستن را به‌همراه دارد؛ برای نمونه مراقبت در اعمال و دوری از گناه، مبارزه با نفس و همچنین بخش مهمی از حال خوبی که در هنگام افطار تجربه می‌کنیم، مرتبط با همین موضوع است که در آن به خود می‌بالیم و حسی آکنده از سپاس، اعتمادبه‌نفس و حرکت به سمت کمال را داریم؛ ازاین‌رو ماه مبارک رمضان، تمرین مهمی است برای مهارتی به‌نام خویشتن‌داری. مهارتی که از آن یاد کردیم، هسته اولیه اعتمادبه‌نفس و درواقع فضیلتی است که به ما یاد می‌دهد چگونه رفتارهایمان را تنظیم و خود را با واقعیت‌های زندگی منطبق کنیم.
مکانیسمی درونی که سبب می‌شود هر فکر زیان‌آوری را به عمل تبدیل نکنیم، کنترل بیشتری بر رفتارهایمان داشته باشیم، خود را با محیط و واقعیت تطبیق دهیم، ارضای خواسته‌های خود را به تعویق بیندازیم، انعطاف‌پذیری، همدلی بیشتری و رفتار‌های عجولانه کمتری از خود نشان بدهیم. میزان خویشتن‌داری در افراد متفاوت است. برخی بهتر از دیگران می‌توانند زندگی خود را اداره و به تعهداتشان عمل کنند، رازدار باشند و صبوری پیشه کنند. برخی هم در این زمینه توانایی کمتری دارند. اما خوبی ماجرا اینجاست که مهارت خویشتن‌داری یادگرفتنی است و ماه‌مبارک رمضان هم فرصت خوبی برای یادگیری و تمرین این مهارت است.