به گزارش شهرآرانیوز، خدمات توانبخشی در ایران، سابقه چندان طولانی ای ندارد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی و همزمان با جنگ تحمیلی، ضرورت رسیدگی به جانبازان سبب شد تا خدمات توانبخشی هم جان بگیرد.
با این حال، آمار متولدین دارای معلولیت نیز هیچ گاه در ایران پائین نبوده است و بالطبع، نیازهای گوناگون و متفاوت این قشر باعث آن شد تا نهادی مانند بهزیستی به عنوان مولود انقلاب اسلامی به ارائه خدمت به این افراد بپردازد.
بیشتر بخوانید:
برگزاری طرح ارتقا توانمندی انواع معلولیت‌های رایج خراسان رضوی
سال ۱۳۷۵ بود که چند تن فرد خیّر و علاقمند به کار‌های عام المنفعه با رویکرد توانبخشی و حمایت از افراد دارای معلولیت، رو به سوی این آوردند تا فضایی را برای آموزش، پرورش، توانبخشی و رشد افراد دارای معلولیت آماده کنند.
آن‌ها بر این باور بودند که افراد تحت حمایت شان، معلول نیستند و «توانیاب» به حساب می‌آیند. این رو بود که نام این مرکز را «توانیابان گذاشتند.
با ابراهیم هدایی، یکی از موسسین این مرکز در حاشیه جشن ۲۵ سالگی گفت و گویی انجام دادیم. وی با یادآوری آن دوران گفت: مبحث اول آموزش و توان‌یابی است و ما باور داشتیم آموزش، پایه تمام کار‌های زندگی انسان است و در ابتدا فرد باید آموزش ببیند تا بتواند کاری را پیش ببرد. افراد توانیاب از بخشی از جسم‌شان محروم هستند و حتماً باید خدمات توانبخشی دریافت کنند تا بتوانند از نظر روحی خود را بازیابی کنند و بدانند که می‌توانند مانند دیگران زندگی کنند، زیرا انسان فقط جسم نیست.
هدایی بیش از ۳۰ سال است که فعالیت‌های مددکاری انجام می‌دهد و افراد متعددی را در جامعه افراد دارای معلولیت پرورش داده است. او بازگو می‌کند: وسایلی را تأمین کردیم تا تردد آسان‌تر انجام شود، همچنین تعدادی اتوبوس به کمک شهرداری تأمین شد. من نیز به فکر افتادم و بالابری را طراحی کردم که نمونه اجرایی آن در آسیا نمونه شد که توسط این وسیله مشکل بالارفتن و پایین آمدن با ویلچر حل می‌شود.
وی در خصوص زمینه‌های رشدی که در این مرکز اتفاق افتاده است، افزود: گاه این دانش‌آموزان اختراعاتی دارند و امروز نیز هدایایی که در این مراسم به پیشکسوتان اهدا شد، نقاشی سیاه قلم کار دستان هنرمند دو برادر ولیچری است. زندگی، پر از رنج است، «هنر، تحمل ماندن دهد به رنج حیات» و این هنرمندان با هنرشان، رنج زندگی را کم می‌کنند.