در روزگاران قدیم در یکی از شهر‌های بزرگ و پرجمعیت، پیرمرد نابینایی زندگی می‌کرد که در حاشیه خیابان منتهی به میدان اصلی شهر می‌نشست و لیف و کیسه و سفیداب و شامپو تخم مرغی و تیغ خودتراش می‌فروخت. روزی مردی در کنار بساط پیرمرد نابینا ایستاد و از وی پرسید: سلام پدرجان، خداقوت، ایشالا که سلامت و سرحال باشین، می‌بخشین، چهارراه رضایی بخوام برم از کدوم طرف باید برم.
پیرمرد نابینا گفت: از سمت راست. مرد گفت: خیلی خیلی ممنونم پدرجان، خیلی لطف کردین؛ و پس از خداحافظی با مرد نابینا به سمت راست رفت. چند دقیقه بعد مرد دیگری به بساط پیرمرد نابینا رسید و از وی پرسید: آقاجان خیابون جلالی کدوم ور میشه؟ مرد نابینا گفت: مستقیم باید بری. مرد دوم گفت: ممنون، و به سمت مستقیم حرکت کرد.
ساعتی بعد مرد دیگری کنار بساط پیرمرد نابینا توقف کرد و از خودرویش پیاده شد و نخست با لگد زیر بساط پیرمرد زد و اجناسش را کف خیابان ریخت، سپس یک چک از طرف راست و دو چک از طرف چپ و یک پس گردنی به پیرمرد زد و در نهایت پرسید: کدوم وره؟ پیرمرد گفت: سمت چپ. مرد سوم لگدی دیگری به پیرمرد نابینا زد و بار دیگر سوار خودرویش شد به سمت چپ رفت. در این هنگام مردی که روبه روی پیرمرد نابینا در آن طرف خیابان بساط کیک و کلوچه داشت، به سوی پیرمرد رفت و پیرمرد و وسایلش را از روی زمین جمع کرد و گرد و خاکشان را تکاند و بساطش را مرتب کرد و در کنارشان نشست.
سپس رو به مرد نابینا کرد و گفت: چه خبر بود؟ این‌ها کی بودند؟ پیرمرد نابینا گفت: من که ندیدم، اما می‌توانم بگویم کی بودند. مرد گفت: کی بودند؟ پیرمرد نابینا گفت: اولی شخصی مرفه و پول دار و محترمی بود، که، چون از بزرگی خود اطمینان داشت، به دیگران نیز احترام می‌گذاشت. دومی شخصی از قشر متوسط بود که کاری به کار آدم نداشت و دوست داشت کسی هم کاری به کارش نداشته باشد. سومی هم مثل ما از اقشار بیچاره بود که پرخاشگر و عقده‌ای و غیرطبیعی شده بود و یک سؤال ساده را هم بدون برخورد فیزیکی نمی‌توانست بپرسد.
دوست مرد نابینا گفت: دیدی اشتباه کردی؟ اولی اتفاقا شخصی فقیر با لباسی کهنه و مندرس بود، اما مال و ثروت را ملاک احترام نمی‌دانست و سومی شخصی مرفه بود که از بی ام و خود پیاده شد و تو را زد و دوباره سوار شد و رفت و از فرط مال و ثروت هار شده بود. پیرمرد نابینا گفت: عجب... عجب... مرد ادامه داد: دومی را ولی درست فهمیدی. قشر خوبی هستند.
حیف که طبقه شان در حال انقراض است. مرد نابینا بار دیگر گفت: عجب، عجب... و سرش را در جیب مراقبتش فرو برد و برای بار سوم گفت عجب... عجب... و تصمیم گرفت سر پیری جهان بینی و انسان شناسی اش را مورد بازنگری جدی قرار دهد.