به گزارش شهرآرانیوز، ورزشکاران زبده علاوه بر تنظیم انرژی جسمانی باید بتوانند انرژی روانی خود را طی یک رویداد ورزشی یا دوره‌ای از مسابقات تنظیم کنند. انرژی جسمانی با تمرین بدنی منظم و تغذیه مناسب توسعه می‌یابد، اما انرژی روانی با تمرینات ذهنی و ایجاد افکار مثبت افزایش می‌یابد. جسم و روان، اثر متقابل بر هم دارند.
مربی خبره و آگاه علاوه بر پرورش جسم ورزشکار به پرورش ابعاد روحی‌روانی وی نیز توجه دارد. بسیاری از اعمال ما تحت‌تأثیر افکار و فرایند‌های روانی ما قرار دارند. ورزشکاران وقتی از سطح انرژی سرشاری برخوردار باشند و افکاری مثبت داشته باشند، بهترین سطح عملکردی را به ثبت می‌رسانند؛ بنابراین نه‌تن‌ها لازم است که سطح انرژی روانی توسعه یابد، بلکه باید در بهترین سطح نیز حفظ شود.
مفهوم انرژی روانی
در روانشناسی، انرژی روانی به‌عنوان سطحی از برانگیختگی، بیداری و فعالیت ذهن و بدن توصیف شده است. انرژی روانی پایه و اساس کارکرد‌های ذهنی محسوب می‌شود و انگیزش را پایه‌ریزی می‌کند. انرژی روانی ۲ بُعد مثبت و منفی دارد. انرژی روانی مثبت همراه با شادی و سرخوشی است و انرژی روانی منفی با خشم و اضطراب توأم است. ازسوی‌دیگر میزان انرژی روانی ممکن است کم یا زیاد باشد. برای مثال وقتی شما به تماشای تلویزیون مشغول هستید، به میزان کمی از انرژی روانی نیاز دارید؛ اما هنگام مسابقه و رویارویی با حریف، میزان انرژی روانی بالایی برای موفقیت و غلبه بر حریف لازم دارید. اگر میزان انرژی روانی در این شرایط از حد مطلوب و مناسب بالاتر برود، مخل فعالیت است و اجرای فرد تخریب می‌شود. ازاین‌رو ورزشکار به سطح مطلوب و بهینه‌ای از انرژی روانی نیاز دارد. این سطح مطلوب و مناسب با توجه به نوع رشته ورزشی و موقعیت رقابت، متغیر است. صرفه‌جویی در انرژی جسمانی از طریق توصیه به حذف حرکات زائد صورت می‌پذیرد و صرفه‌جویی در انرژی روانی از راه تمرکز روی محرک اصلی و هدف واقعی محقق می‌شود. انرژی روانی نه‌تن‌ها می‌تواند سودمند باشد، بلکه ممکن است مضر و مخل فعالیت نیز باشد. در تنظیم انرژی روانی باید توجه را از عوامل مزاحم و متداخل در فعالیت به عوامل اصلی و هدف در تمرین و مسابقه متمرکز کرد. اولین قدم در راه تنظیم انرژی روانی، توسعه شناخت فرد از وضعیت جسمی و روانی خود است. خودآگاهی از وضعیت روانی از طریق گسترش قوه تصویرسازی محقق می‌شود. استرس و انرژی روانی بالا تا حد زیادی به هم نزدیک هستند، اما یک مفهوم ندارند. استرس زمانی به‌وجود می‌آید که بین خواسته‌های مهم و پراهمیت از نظر ورزشکار و توانایی و ظرفیت وی برای اجرای آن‌ها تعارض روی دهد. اگر ورزشکار هنگام مسابقه سطح انتظارات و توقعات را بالاتر از میزان توانایی‌ها و مهارت خود بیابد، دچار استرس ناشی از اضطراب می‌شود؛ البته درک‌نکردن تفاوت این ۲ مفهوم، مربیان را در یافتن محدوده بهینه انرژی روانی گمراه می‌کند.