به گزارش شهرآرانیوز - نسخه قرآنی به شماره Is ۱۴۳۵ در کتابخانه چستربیتی (ایرلند)، به سبب یادداشتی که در پایان آن آمده است، در‌میان نسخه‌پژوهان غربی به «قرآن ابونعیم بیهقی» شناخته می‌شود. کسانی که این نسخه یا تصاویر آن را بررسی کرده‌اند، گمان برده‌اند که ابونعیم بیهقی، کاتب این نسخه در سال۵۹۲هجری بوده است. اما درواقع این نسخه یکی از هفت سُبْع از قرآنی هفت‌پاره است که سایر بخش‌های آن اکنون در کتابخانه آستان قدس رضوی در مشهد نگهداری می‌شود. همه این اجزای هفت‌گانه را ابوالحسن زنگی [زنکی]بن محمد بن علی الجِشُمی در سال۵۶۱ هجری به حرم رضوی در مشهد مقدس وقف کرده بوده است.
بررسی این نسخه‌ها نشان می‌دهد که ابونعیم بن حمزه البیهقی، دانشمند کمتر شناخته‌شده شیعی، هنگام اقامت در مشهد رضا (ع)، در محرم سال۵۹۲ هجری، در پایان یکی از این هفت‌جزء، یادداشتی کوتاه (دعای ختم قرآن به روایت امام علی (ع) را نوشته، اما وی، کاتب متن قرآن نبوده است. این قرآن افزون‌بر جایگاهش در شناخت تاریخ کتابت و تذهیب مصاحف دوران سلجوقی، اطلاعات مهمی از شیوه رسم کلمات قرآن، و نوع قرائت رایج در خراسان قرن ششم هجری به ما ارائه می‌کند.
به‌جز نسخه چستربیتی، چهار پاره دیگر این قرآن، اکنون در کتابخانه آستان قدس رضوی باقی مانده است، اما از سرنوشت دو سُبْع دیگر آن اطلاعی نداریم. بررسی متنی این پنج سُبع قرآنی نشان می‌دهد که این قرآن در قرن ششم هجری در ایران، احتمالا در بیهق یا حوالی آن، با رسم املایی، و نه رسم عثمانی، و بر‌اساس قرائت ابوعمرو (یکی از قراء سبعه) کتابت شده است.
کتابت قرآن با رسم قیاسی و املایی و نیز کتابت قرآن بر‌اساس قرائت غیر‌عاصم و غیر‌حفص، هر دو از امور متداول در ایران و بسیاری مناطق دیگر در جهان اسلام بوده است. در این امر، میان شیعیان، اهل سنت، معتزله و سایر فرقه‌ها و مذاهب اسلامی هیچ تفاوتی دیده نمی‌شود، خواه کاتب نسخه باشند یا واقف نسخه یا همچون ابونعیم بیهقی، خواننده نسخه.