قهرمانی که با شهادت رویین‌تن شد

گفتن از شهید را احیای امر شهادت می‌دانم و مثل «روضه» بر اقامه اش تأکید می‌کنم. این شهادت است که ما و کشور ما را حفظ می‌کند. این شهید است که برج وباروی محکم و حصن حصین می‌شود برای میهن. آنان که چشم بد به این «وطن» دارند هم بیش از هر توان و ظرفیتی، از شهید و فرهنگ شهادت می‌ترسند.

ما با ممتازشدن در این ساحت از دیگر جوامع متمایزیم. همین وجه تمایز هم ماندگاری ما را تضمین می‌کند. در این اصرار بر شهیدخوانی و تبیین معارف شهیدان یک نگاه دیگر هم دارم؛ قهرمان پروری و الگوکردن مردانی که زندگی را در اوج زیبایی به شهادت پیوند زدند.

قهرمانان را باید به چشم آورد و فرا نگاه گذاشت تا به‌سان سرمشق خوش نویسی در هر نگارش ما را به خط معیار نزدیک کند. اینکه برخی قهرمان پروری را نمی‌پسندند، فهم نمی‌کنم. ما اگر معیار تعریف نکنیم، پس چه هندسه‌ای پیش پای فرزندان امروز و فردا می‌گذاریم؟ به چه مترومعیاری می‌خواهیم موفقیت‌ها و عقب ماندگی‌ها را بسنجیم؟

دنیای بی تاریخ دارد برای خودش قهرمان می‌سازد و تاریخ جعل می‌کند؛ چطور ما از مسئله‌ای در این درجه اهمیت راهبردی به غفلت می‌گذریم؟ ما قهرمانانی داریم که در تراز جهانی هم می‌توانند مطرح باشند و به عنوان سرمایه انسانی، ذخیره‌ای راهبردی برای فردا‌ها به حساب آیند. صیاد شیرازی از این قهرمانان است؛ مردی که به مرام پهلوانی همواره در خدمت وطن بود. او در هر جایگاهی که قرار می‌گرفت، همچنان صراط مستقیم را در پیش می‌گرفت.

درنهایت توان را پای کار می‌آورد تا امور به بهترین وجه به انجام رسد. چشم بر «خود» بسته داشت تا «خدا» را ببیند و برای نجات خلقش تلاش کند؛ آنچه در مقابل «مجاهدین خلق» که به حق نماد تام وتمام نفاق و تجسم «منافقین» بودند، از همین نگاه نشئت می‌گرفت.

آنان بازوی صدام شده بودند و می‌خواستند ایران را تحقیر کنند. در عملیاتی که شروع کرده بودند؛ می‌کشتند و می‌سوختند و جلو می‌آمدند. باید با زبانی با آنان سخن می‌گفتیم که برای شتر‌های کینه و گرگ‌های گرسنه فهمیدنی باشد. صیادشیرازی به میدان آمد تا عرصه را از آنان بگیرد و گرفت. «فروغ جاویدان» به لطف «مرصاد» الهی، به «غروب جاویدان» برای غرور و توهمشان تبدیل شد تا شکست را تا استخوان پشتشان احساس کنند.

آنان منهدم شدند و از خاکستر این جنگ، ققنوس به نام قهرمان بلندآوازه ایران برخاست؛ به نام امیر پهلوان ارتش جمهوری اسلامی، سرلشکر صیادشیرزای. او را ترور کردند، اما در کسوت «سپهبد» و شکوه شهادت جلوه کرد و هنوز و همیشه در میدان است.

به سان قهرمانان رویین تن شده است که هرچه زخم زنند، توانی تازه می‌یابد. با اینان است که می‌شود اقتدار ملی را نوبه نو بازتولید کرد. تأکید بر احیای امر شهادت هم برای همین است، برای توسعه اقتدار ملی، برای سربلندی جمهوری اسلامی شهیدان، برای اقتدار ایران.