دوره داوری تمام شود کسی سراغ آدم را نمی‌گیرد!
پای حرفهای حسین طهرانی، پیشکسوت داوری فوتبال مشهد
خیلی‌ها او را عصاره داوری فوتبال مشهد می‌دانند، مردی که از اولین‌های داوری فوتبال مشهد بود و زمانی که فوتبال در این خطه داور و مربی آن‌چنانی نداشت، تصمیم گرفت مربیگری را کنار بگذارد و برای برقراری عدالت درون مستطیل سبز، ردای قضاوت به تن کند. حسین طهرانی میهمان این هفته «دوشنبه‌ها با موسپیدان قضاوت» است.
به وقت تولد
اردیبهشت ۱۳۲۶ در خیابان امام‌خمینی مشهد به دنیا آمدم. من از همان کودکی با بچه‌های محل فوتبال بازی می‌کردم و در سیزده‌سالگی به تاج مشهد رفتم و فوتبال را حرفهای دنبال کردم. بعد هم به آریای مشهد رفتم و تا بیست‌وهفت‌سالگی برای این تیم بازی کردم. سپس از دنیای فوتبال خداحافظی کردم. آن موقع تازه ازدواج کرده بودم و نمی‌توانستم فوتبال را ادامه دهم.
شغل در کنار داوری
دبیر ورزش آموزش و پرورش بودم و در همین شغل هم بازنشسته شدم.
دوران قضاوت
بعد از پایان دوران فوتبالم به عنوان مربی مشغول به کار شدم و توانستیم ۳ سال با تیم آموزشگاه‌های استان به مقام قهرمانی کشور برسیم. همان موقع بود که دیدم مربیگری چه کار سخت و پرمشغله‌ای است. از طرفی، به کار قضاوت و عدالت هم علاقه‌مند بودم. این شد که در سال ۵۳ به سمت داوری فوتبال رفتم و از همان سال که در کلاس داوری شرکت کردم تا سال ۷۳ داور فوتبال بودم. در طول این مدت، مهم‌ترین مسابقات فوتبال باشگاهی در کشور را قضاوت کردم و همیشه تیم داوری ما از مشهد که متشکل از من و پهلوان‌زاده و اکبرنژاد و ... بود، بازی‌های مهم سرخابی‌های پایتخت با رقبای خود را سوت می‌زد.
مهم‌ترین داوری
قضاوت‌های مهم زیادی داشته‌ام، اما خودم بازی تیم ملی ایران و کره شمالی را که در دهه ۶۰ به میزبانی مشهد برگزار شد مهم‌ترین قضاوت دوران داوری‌ام در فوتبال می‌دانم.
اشتباه مهم در داوری
اشتباه داوری جزئی جدایی‌ناپذیر از داوری است. اما همیشه سعی کرده‌ام طوری با تیم داوری‌ام عمل کنم که اشتباه تأثیرگذاری گریبان تیمی را نگیرد. یادم می‌آید بازی ابومسلم و پیام در لیگ استان بود. ابومسلم یک بر صفر از پیام جلو بود و روی خط جریمه پیام روی بازیکن ابومسلم خطا شد، خطایی که اندکی درون محوطه بود و باید پنالتی می‌گرفتم، اما چون دلم برای تیم پیام که آن‌ها هم تیم شهرمان بودند سوخت، خطا را بیرون محوطه جریمه اعلام کردم.
بهترین داور استان
نسل طلایی داوران جوان بعد از ما، ترکی، قهرمانی، کامرانی‌فر و سخندان، همه‌شان خوب بودند. اما خب، شاید بتوانم از ترکی و سخندان به عنوان بهترین‌ها یاد کنم.
تفاوت داوری امروز و دیروز
امروز داوری آسان شده، چون تجهیزات و امکانات به کمک داوران آمده است. می‌توانم بگویم مقررات جدید هم به نفع داوری و هم به نفع بازیکنان و تیم‌هاست. حتی به نفع تماشاگران هم هست که فوتبال را جذاب‌تر کرده است.
حال و روز داوری استان
داوری ما امروز خیلی کم‌رنگ شده است. می‌توانم بگویم حال خوبی ندارد، زیرا برای فردای قهرمانی‌ها و ترکی‌ها فکری نشد و جایگزینی برایشان نبود.
بهره‌مندی از تجربیات داوری
الان هیچ‌کس سراغ ما نمی‌آید که حالی از ما بپرسد چه برسد به اینکه بخواهند از تجربیات ما بهره بگیرند.
عایدی از داوری فوتبال
اوقات فراغتم را با دوستانم به بوستان ملت می‌روم و آن‌ها فکر می‌کنند من از فدراسیون فوتبال حقوقی می‌گیرم در صورتی که نه‌تن‌ها چیزی به ما ندادند که یک تشکر خشک و خالی هم نکردند.
درد دل
اینجا به ورزش بهایی نمی‌دهند. تا زمانی که ورزشکار شکوفا باشد، ارج و قربی دارد. بعد از آنکه کنار گذاشته شود، انگار مرده است. انگار پیشکسوتان دیگر مرده‌اند.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
