روزِ قدس؛ دوباره خیابان، دوباره مرگ بر اسرائیل

ویروس، سلامت سوز است، بد است، لعین است. باید ریشه اش را سوزاند؛ چه کووید ۱۹ باشد چه صهیونیسم، فرقی نمی‌کند. ویروس، ویروس است. میدان پیدا کند، نظام سلامت را به هم می‌ریزد. به وقت با آن مقابله نشود، مرگ می‌کارد در میدان زندگی. مگر بیش از دو سال نیست که کرونا، زندگی ما را گرو برداشته است؟ مگر نه اینکه هشت دهه است که صهیونیسم در خاک زنده فلسطین، مرگ می‌کارد؟

ما، اما با همه توان دربرابر کرونا ایستادیم و زندگی را از گرو او بازپس گرفتیم. او فقط با جان ما کار نداشت که انگار عرصه را بر ایمان ما هم تنگ می‌کرد. یکی از این تنگنا‌ها همین بود که روز قدس نمی‌توانستیم به خیابان برویم و سیاهه دشمن شکن سپاه محمد (ص) را به چشم ارباب صهیون بکشیم. کم سپر نشد کرونا برای صهیون. ما هم -البته- ازپا ننشستیم.

ایستادیم در فضا‌های رسانه‌ای و هرکدام یک خیابان ساختیم برای خودمان. شدیم «فرد-رسانه»‌هایی که چریک وار کار را به پیش می‌برند. آنان همه چیز را آرام می‌خواستند تا در گام دوم به فراموشی گره بزنند، اما نگذاشتیم. نوشتیم، فیلم ساختیم، کلیپ از پی کلیپ روانه کردیم، با طرح و عکس به میدان آمدیم تا خیال تروریست‌های غالب در فصل کرونا هم نتیجه عکس بدهد.

آن محور‌های عملیاتی هنوز باز و فعال است، اما همه خوب می‌دانیم که نفس حضور در خیابان، چیز دیگری است. یک قدرت نمایی آشکار است در برابر ظلم آشکار. یادآوری راهبردی است که، چون مردمان، هرکدام یک سطل آب بریزند، سیل راه خواهد افتاد و بنیان غصب را برخواهد کند. کرونا آمد و بساط خود را پهن کرد و دیوار شد جلوی حضور مردم، اما ما راه را گم نکردیم.

محور عملیات را تغییر دادیم. امسال، اما بدیل اسرائیل، کرونا، دامن خود را جمع کرده است و عملا خیابان دگرباره عرصه مبارزه با اسرائیل خواهد شد. ظرفیت‌های رسانه‌ای و هم افزا نیز در اختیار است. یک جا با لشکر بی نهایت کلمات خواهیم آمد و دیگرجا، با حضور فیزیکی خود، حذف فیزیکی غاصبان را تمرین خواهیم کرد.

ما بر عهد سابق خود، ایمان تازه می‌کنیم و پای کاری که امام انقلاب فرمود و خلف او بر آن تاکید می‌کند، می‌مانیم. می‌مانیم تا بگوییم ما با ظلم و ستم و غصب و اشغال مخالفیم.

بگوییم مرگ آفرینان را دشمن می‌داریم. بگوییم زندگی حقی است که خدا به مردم داده است و هیچ قدرتی به هیچ عنوان و با هیچ توجیهی نباید آن را از مردم بگیرد. فلسطین یک نماد است، خیلی بیشتر از آنکه یک کشور باشد؛ نمادی که نمایانگر حق خواهی است در گستره جهانی.

مظلوم هر شناسنامه‌ای که داشته باشد و ظالم هر شکل و هویتی که به خود بگیرد، فرقی نمی‌کند. ما با ظلم و ظالم مخالفیم. با کشتار انسان‌ها مخالفیم. با شکستن شاخه‌ای از درخت زیتون -حتی- مخالفیم. با فرو افتادن خشتی از خانه‌ای که به امید زندگی در امنیت ساخته شده باشد، مخالفیم. این را بار‌ها گفته ایم و باز هم بر آن تاکید می‌ورزیم.

این باور دینی ماست که با هویت فرهنگی و ملی ما درهم تنیده شده است. ما به جهاد زنده ایم. شعار نبوده است آنچه سال‌ها گفته ایم و نوشته ایم که: «ما زنده به آنیم که آرام نگیریم/ موجیم که آسودگی ما، عدم ماست».

این طرحی است کامل از راهی که انتخاب کرده ایم؛ البته این بار «عدم» را برای دشمنان «آدم» رقم خواهیم زد تا «آسودگی» روزی مردم شود. فردا روز قدس است. حضور ما -بعد از دو سال- در خیابان، یادآور این است که از آن وعده بیست وپنج ساله، فقط ۱۸ سال مانده است. الیس الصبح بقریب؟