دوستی در کلام امام رضا (ع)

همیشه همه از دوست ناباب حرف می‌زنند که وجودش می‌تواند چقدر در زندگی شما فساد ایجاد کند و شما را وارد چالش‌های بسیار بزرگی سازد. ولی می‌خواهم از دوستی خوب بگویم که داشتنش ازجمله بزرگ‌ترین هدیه‌های الهی است که خداوند متعال فقط به معدود افرادی ارزانی می‌کند.

زندگی بر مدار دوستی می‌چرخد و آدمی با دوست‌های خودش است که می‌تواند مسیر زندگی خویش را تعیین کند. پس داشتن یک دوست خوب خودش به منزله انتخاب مسیری درست در زندگی به شمار می‌آید. دوست خوب یکی از چیز‌هایی است که هرکسی در دنیا به آن نیازمند است. دوستان خوب کسانی هستند که بتوانید عمیق‌ترین و تاریک‌ترین اسرارتان را با اعتماد کامل با آن‌ها در میان بگذارید.

آن‌ها بازهم برای شنیدن این اسرار قضاوتتان نمی‌کنند و از اطلاعات شخصی تان با امانت داری کامل محافظت می‌کنند. وقتی مطمئن باشید آن‌ها هرگز اطلاعات محرمانه تان را به کسان دیگر نمی‌گویند، با خیال راحت می‌توانید اسرارتان را به آن‌ها بگویید. دوست خوب شما را به سمت چیز‌های خوب و ارزشمند در زندگی هل می‌دهد. او شما را به تجربه چیز‌های جدید در زندگی تشویق می‌کند و دوست دارد که شما را در این راه رشد دهد.

گاهی ارزش داشتن یک دوست خوب از ارزش طلا هم برای انسان‌ها بیشتر است. درست در همان لحظه‌ای که گرفتار مشکلات شدید و بحران‌های سخت شده اید، به خوبی می‌توان قدر دوست‌های خوب را دانست که پشت شما می‌مانند و لحظه‌ای پشتتان را خالی نمی‌کنند. دوست واقعی را باید در این اوضاع شناخت.

دوست خوب را آنگاه می‌توانی در زندگی لمس کنی که خصوصیات مثبت بارز او هم اینک جزو اولویت‌های زندگی شما و ورد زبان شما شده باشد. آنجاست که می‌توان به داشتن یک دوست خوب بالید و به شکرانه این نعمت بزرگ به درگاه حق تعالی سجده شکر به جا آورد.

بزرگی می‌گفت اگر مال و اموالتان را از دست دادید، جای هیچ نگرانی نیست، زیرا آن‌ها پس از مدتی با تلاش و کوشش به شما باز خواهند گشت. ولی خدا نکند که شما دوست واقعی تان را از دست بدهید؛ آنجاست که متوجه خواهید شد که چه گوهر نابی را از دست داده اید. بهترین سرمایه آدم‌ها داشتن دوستی خوب است که به دست آوردنش ممکن است آسان باشد، ولی ازدست دادنش بدترین اتفاق زندگی است.

روایت است از امام رضا (ع) که امام، دوستی مایه آرامش، پدری مهربان و برادری همدل است؛ الامام الانیس الرفیق و الوالد الشفیق و الاخ الشقیق. خیلی از آدم‌ها هستند که آرزوی زیارت این دوست را دارند و حتی برای دیدار این دوست چه بسا سختی‌های زیادی را به جان می‌خرند. اما گاهی ماه و سال می‌گذرد و ما مشهدی‌ها توفیق زیارتش را نداریم.

روایتی از وجود نازنین رسول اکرم (ص) نقل شده است که ستدفن بضعة منی بخراسان ما زار‌ها مکروب إلا نفس ا... عزوجل کربه و لا مذنب إلا غفرا... له ذنوبه‏؛ پاره‌ای از تن من در خراسان دفن خواهد شد که هیچ گرفتاری نیست مگر آنکه با زیارت او خداوند مشکلش را حل کند و هیچ گناهکاری نیست، مگر آنکه خدا گناهش را می‌بخشد.

زیارت امام رضا (ع) نه تنها گره‌های دنیوی ما را رفع می‌کند، بلکه تیرگی و سنگینی گناه را از دوش ما برمی دارد و آخرت ما را نیز آباد می‌سازد. بنابراین، باید برای دیدار و زیارت امام رضا (ع)، این دوست مهربان و دلسوز، همت کنیم و برای رفتن به حرم باید برنامه داشته باشیم و دست کم هفته‌ای یک روز به حرم برویم.