مادران شهدا اولین حماسه‌سازان انقلاب اسلامی

تاریخ انقلاب را باید با نامه‌ای خون‌نگار بر صفحه جان‌ها نوشت و با دیده عبرت بدان نگریست. باید نوشت تا آیندگان بفهمند که این انقلاب و میوه پرطراوت آن، یعنی نظام جمهوری اسلامی آسان به دست نیامده و در پای واژه واژه این کتاب مقدس، خون پاک‌ترین و رشیدترین فرزندان این ملت ریخته شده است. تاریخ انقلاب را باید حفظ کرد، تا آنان که «در» «فجر» چشم به جهان گشوده‌اند و در «روشنایی» پا گرفته‌اند، قدر نعمت «روز» را بدانند و تصویری از سیاهی «شب» در ذهن خویش داشته باشند.

 

تاریخ انقلاب را باید نگاشت و هر روز آن را مرور کرد تا موریانه‌های غفلت از درون تهی‌مان نکنند. باید برای نسل جوان انقلاب خواند تا بدانند که نیاکانشان برای پیروزی و تداوم آن چه خون دل‌ها خورده‌اند و چه شکنجه‌ها و مرارت‌ها و تبعید‌ها به جان خریده‌اند. باید به نسل جوان و نسل انقلاب یادآوری کرد تا میراث گران سنگ انقلاب را ارزان از دست ندهند و آن را بیهوده در پای دنیاخواهی و شهوت‌طلبی قربانی نکنند.

 

در تقویم تاریخ، روز ۱۳ جمادی‌الثانی، روز تکریم مادران و همسران شهدا نام گرفته و علت این نام‌گذاری این است که «ام البنین» همسر حضرت امیرالمؤمنین (ع) و مادر حضرت ابوالفضل العباس (ع) در چنین روزی روی در نقاب خاک کشید و از این جهان کوچ کرد و در جوار رحمت حضرت حق آرمید. تکریم مادرانی که به ندای پیر و مراد خود، معمار کبیر انقلاب اسلامی حضرت، امام خمینی (ره)، لبیک گفته و زینب‌گونه در حماسه ۸ سال دفاع مقدس با تشویق همسران و فرزندان برومند خود آن‌ها را برای حضور در جبهه‌ها آماده و آن‌ها را تشویق می‌کردند.

 

اگر ایثار و شهامت، شجاعت، صبر و استقامت این شیر زنان ایران زمین نبود، خدا می‌دانست چه بر سر نهال نو پای انقلاب می‌آمد، این دلاور زنان بودند که فرزندان جوان و نوجوان خود را برای خط مقدم جبهه آماده و برای دفاع از ولایت سینه سپر می‌کردند تا یک وجب از خاک مقدس این سرزمین در دست دشمن تا دندان مسلح نیفتد. راستی چه روز خاص و ویژه‌ای را روز تکریم از این شیرزنان و دلاورزنان تاریخ در تقویم نامیده‌اند، زنانی که پسران خود را سینه چاک برادر و مقتدای خود ساختند و راه ایثار و شهادت را آموختند و چه زیبا این فرزندان بزرگ ارزش شاگردی دامن مادر را به جای آوردند و به ما آموختند که بال، برای پریدن است و جاده برای دویدن.

 

به ما آموختند که دم و دقیقه‏‌های زندگی غنیمت هستند. ما همه میدان‏ داریم و زمین، میدانی بزرگ است؛ گاهی میدان جنگ، گاهی میدان مسابقه؛ ولی هیچ‏گاه خالی از تکاپو نیست. به ما آموختند که انسانیت یعنی دلبری کردن. زیستن هنر است و هنرمند آنان هستند که شمع می‏‌شوند تا صدای بال زدن‏‌های پروانه‏‌ها برقرار بماند.

 

آموختند که راه خویش را بشناسیم تا تابلو‌های منحرف کنار جاده، نفریبدمان. آموختند که به قدم‏‌هایمان آن‏‌قدر راه رفتن را بیاموزیم که خستگی نشناسند، به چشم‏‌هایمان آن‏‌قدر مهر ورزیدن را بیاموزیم که دشمنی نشناسند و به دست‏‌هایمان آن‏‌قدر سختی کشیدن را بیاموزیم که سستی نشناسند.

مادران و همسران شهدا حماسه‌های جاویدی ساختند که قلم توانایی نوشتن آن نیست و تاریخ همیشه از آن یاد خواهد کرد. آنان با صبر و استقامت خود دشواری‌ها را تحمل کردند و هم اکنون نیز در تمام عرصه‌های مختلف کشور حضوری پررنگ دارند و دیگر بانوان کشور را پیوسته به این حضور تشویق می‌کنند.