«من مرتضی هستم»، با حضور امیر کربلایی‌زاده در مشهد

زوزنی _ این نمایش برای نخستین‌بار در یک سالن سینما اجرا می‌شود که در نوع خود بدیع است. پیش‌تر این نمایش با همین عنوان، با بازیگری و کارگردانی مهران سلیمانی‌پاک به‌صورتی متفاوت در تعدادی از کافه‌های مشهد اجرا شد. شاید بتوان «من مرتضی تنها هستم» را در گونه تک‌گویی (منولوگ) از هنر‌های نمایشی قرار داد.

قصه‌گویی تنها
تقریبا نیمی از صندلی‌های یک سالن چندده‌نفری در سینما ویلاژتوریست پر بود. امیر کربلایی‌زاده، همان استندآپ‌کمدین مشهور تلویزیون، روی صحنه سینمایی زیر نور ثابت آن ایستاده بود و با «هدمیک»‌ی که روی گوشش نصب کرده بود، دیالوگ‌هایش را می‌گفت.

 

هرازگاهی یکی‌دو نفر هم در واکنش به صحبت‌های او با صدای بلند می‌خندیدند. با این حال کربلایی‌زاده با جدیت تمام و بدون اینکه خنده‌ای به روی لبانش بیاورد، حدود ۴۵ دقیقه روی صحنه بود و تنها در شعاع نیم‌متری‌اش حرکت و قصه مرتضی تنها را برای تماشاچی‌ها تعریف می‌کرد. مرتضی تنها یک یتیم است که بخشی از عمرش را در پرورشگاه گذرانده و بعد از آن برای کار به تایلند سفر می‌کند.

 

مرتضی در آن کشور با زنی به نام ساکورا آشنا می‌شود که گمان می‌کند به مادرش شباهت دارد و با او ارتباط عاطفی عمیقی برقرار می‌کند و.... مرتضی یک عکس از مادرش همراه خود دارد که تلاش می‌کند آسیبی به آن نرسد. «من مرتضی هستم» در لحظاتی از ریتم می‌افتد و گاهی احساس می‌شود نویسنده خط داستانش را گم کرده است، از همین‌رو بیشتر اتفاقات در داستان رویاگونه است و داستان در توهم و خیال سپری می‌شود.

 

در لحظاتی از این نمایش، جایی برای تعمیق در قصه پیش می‌آید که به مدد حس‌وحال و توانایی بازیگر فراهم می‌شود، «من مرتضی هستم» می‌توانست به یک نمایش تبدیل شود که درونیات را به روی صحنه بیاورد، اما چنین نشد.

بازی بدون توقف
«من مرتضی تنها هستم» نه طراحی صحنه ویژه‌ای دارد و نه حتی طراحی لباس دشواری و نه نور عجیب‌وغریبی را به صحنه می‌تاباند. مهم‌ترین قوت «من مرتضی تنها هستم» حضور امیر کربلایی‌زاده در این نمایش است. او چندده‌دقیقه بدون اینکه صحنه عوض شود یا حتی یک دقیقه مکث کند، بدون توقف قصه‌اش را پیش می‌برد.

تماشای یک تئاتر تک‌گویی همانند «من مرتضی هستم» می‌تواند سرشار از لحظات ناب بازیگری باشد و این تنها ارمغانی است که نمایش یادشده برای مخاطبان خود دارد.