این نوشدارو سهراب را نجات می‌دهد

هر کلمه را که به فریاد بر دل کاغذ می‌نگاشتیم برای این بود که دولتِ ما با همه وجود به میدان بیاید. فریاد استمداد بود برای طلب نوشدارویی که قبل از فوت وقت باید برسد. اگر تند می‌گفتیم برای به شتاب آمدن متولیان بود. برای نقش آفرینی تمام ساحتیی که امروز- به گواه خبرها- دارد شکل می‌گیرد.

 

فریاد می‌زدیم، چون هوا، هم "پس" بود و هم ناجوانمردانه "آلوده". باید بانک برمی داشتیم تا امروز میدان درست و دقیق و پر حجم، عملیاتی شود و برسد نوشدارو که سهراب را زخم در پهلو است و هنوز وقت هست برای نجات. برای التیام زخمی سهراب‌های در بستر کرونا افتاده. جدی بگیریم فرایند پیشگیری را و همراهی کنیم با فرایند مقابله و قرنطینه. اینجا، سخن از این و آن و بلند آوازه شدن این گروه و آن جناح نیست، حرف جان خودماست. خودِ خودِ ما نه کسِ دیگر. یعنی اگر دل با دیگران- هم- میلی ندارد، باید مراقب کاسه جان و شیشه عمر خود باشد حتی از دستِ لیلیِ شوق و اشتیاقِ بیرون رفتن. همراه شویم با نظام سلامت که "زندگی بان" ماست و اگر می‌گویند رفتن به پارک، ممنوع ما سراغِ پارکینگ خانه هم نرویم. می‌گویند سفر و جاده ممنوع، به خیابان و حتی پیاده رو هم- تا می‌شود- قدم نگذاریم.

 

بدانیم و به دیگران هم تفهیم کنیم که ادامه حیات ما به "فاصله گذاری اجتماعی " وقطع شدن زنجیره انتقال ویروس بسته است. ما – البته- خودخواه نیستیم و این "خودمراقبتی" و همراهی با فرایند درمان، " خودخواهی"مذموم در مباحث اخلاقی نیست بلکه حرفِ حفاظت از جان است. حرف امانت داری ودیعه الهی حیات در میان است که با نگاه به آیه شریفه "بای ذنب قتلت" می‌تواند در این ساحت معنایی نو بیابد. بو غافلان و افراد بی توجه را باید پرسید که چرا و به چه گناهی خویش را به کشتن دادید و چرا باعث مرگ دیگران شدید؟ این علامتِ سئوال را تا روز‌های پیش می‌شد جلوی مسئولان هم گذاشت، اما امروز که با تمام ظرفیت به میدان آمده اند دیگر جای پرسش از دیروز نیست بلکه سخن در همراهی امروز است که ما شهروندان باید بدان اهتمام ورزیم و به این نکته ظریف هم توجه داشته باشیم که در کنار و همراه این مراقبت‌ها و توجه به فرایند درمان، به دامن پر مهر امام حسین، حضرت عباس و امام سجاد (علیهم السلام) که این روز‌ها عید میلاد شان است دست التجا بریم و سلامت و سعادتِ همه آدمیان را طلب کنیم تاهرکس به هر آیین و ملیتی که هست به سلامت برهد از این فاجعه.

 

حیف است که وقتی درمانگری پزشکان خودی و بیگانه و دوست و دشمن نمی‌شناسد ما در دعا برای شفا خواهی، خط کش به دست گیریم و مردمان را بدان بسنجیم و یکی را ببینیم و دیگری را از قلم بندازیم. امروز است که خواندن خدا از زبان رسول مصطفی (ص) به" اللَّهُمَّ اشْفِ کُلَّ مَرِیضٍ" شکوهی عالمگیر می‌یابد و آمین به " اللَّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْرُوبٍ" ما را از این فصل سخت می‌رهاند. باری، شکرانه نعمت به میدان آمدن همه صاحب همتان، همراهی است و توجه به نسخه‌ای که پزشکان می‌نویسند تا نه ما و جمع ما و شهر ما که همه جهان، جان سبک کند از این ویروس و بیماری سنگین. چنین باد، ان شاالله!