خانه‌های کاغذی

-این دفعه آخرته که تنهایی می‌ری خونه مامانت.
-باز چی شده؟ یادم نیست شوهر کرده باشم.
-دیگه از من گفتن بود.
-آخه زن تو چته؟ چرا هر وقت می‌رم به این پیرزن سر می‌زنم تو اوقاتم رو تلخ می‌کنی؟ من که بهت گفتم دارم می‌رم خونه مادرم. خودت گفتی نمیام.
-من گفتم نمیام تو چرا رفتی؟ وامیستادی یک روز دیگه با هم می‌رفتیم.
-الان حرف حسابت چیه؟ رفتم یک سر به این پیرزن زدم و برگشتم. چی شد حالا.
-مادرت مخت رو شست‌وشو می‌ده.
این بحث بین آقا ایرج و اکرم خانم تا ساعت یک و نیم شب ادامه دارد. البته گاهی با هم آشتی می‌کنند و ختم به خیر می‌شود، اما گاهی هم که بیشتر از این مدل است آخر این بحث با به هم خوردن در اتاق به پایان می‌رسد که صدایش تا چند تا کوچه آن طرف‌تر می‌رود. فردایش هم از وقتی بیدار می‎‌شوند بحثشان درباره اقوام دو طرف ادامه دارد.
آن‌قدر صدایشان واضح در خانه ما می‌پیچد که همه ما اطلاعات کاملی از اقوام دو طرف داریم. مثلا اکرم خانم خواهری دارد که از همسرش جدا شده است. ایرج خان معمولا در بین بحث و دعوا، جدایی خواهر اکرم را به میان می‌کشد و با لحن طعنه آمیزی به او یادآور می‌شود که همه‌شان سر تا پا یک کرباس هستند و اخلاق ندارند و آخر او را می‌فرستند کنار دست خواهرش. این وقت‌ها اکرم خانم خانه را روی سرش می‌گذارد.  
این بساط در بیشتر آپارتمان‌های منطقه‌مان برقرار است. به ویژه آپارتمان‌هایی که وکالتی ساخته شده و دیوارهایش از کاغذ نازک‌تر است!
دعوا و بحث بین اعضای خانواده در روز‌های قرنطینه بیشتر شده است. به‌ویژه دعوای بین همسران بیشتر از قبل دیده می‌شود. تا پیش از قرنطینه مرد‌ها بیشتر ساعت‌های روز را در خارج از منزل به سر می‌بردند و هنوز هم بعضی از مرد‌ها با وجود آغاز به کار بیشتر مشاغل در قرنطینه به سر می‌برند. کم تحمل شدن مرد‌ها به دلیل مشکلات اقتصادی به این موضوع دامن زده است.
شاید در شرایط کنونی این نوع بحث و جدل در خانه‌ها طبیعی باشد، اما پیرزن و پیرمرد‌ها در آپارتمان‌های کاغذی چه گناهی کرده‌اند؟ تصور اینکه شب و روز با صدای دعوا و مرافعه بیدار شوی و بخوابی تصویر قشنگی نیست. سلب آرامش همسایه‌ها موردی است که کمتر به ذهن اهالی ساختمان به‌ویژه زن و شوهر‌های جوان می‌رسد.
به نظر می‌رسد در این مواقع باید این موضوع را در نظر بگیریم که بنا نیست مردم تاوان اختلافات ما را بپردازند. هر فردی به اندازه خودش در زندگی مشکلات دارد. هر کداممان به اندازه کافی استرس‌های متعددی را در طول روز تجربه می‌کنیم پس نباید برای همدیگر دغدغه بیشتری درست کنیم.
درست است که قدیم‌ها می‌گفتند چهاردیواری اختیاری، اما این مثل تاریخ انقضایش گذشته است. حالا خانه‌ها با دیوار‌های مشترک این مزیت اختیاری بودن چهاردیواری‌ها را ثابت کرده است و هر کداممان به یکدیگر در یک آپارتمان مربوط می‌شویم. سروصدا در راه‌پله‌های مشترک، میهمانی‌های شبانه، نگهداری از حیوانات خانگی و... در آپارتمان معنا ندارد. بهتر است خودمان را به زندگی مسالمت‌آمیز با یکدیگر وفق دهیم. با پرخاشگری و دعوا کاری پیش نمی‌رود.