می‌خواهم خودم را ثابت کنم

مرتضی اخوان - از خانواده چاه‌جویی‌هاست. پسرک دیروزی که پا به پای پدرش به استادیوم تختی می‌رفت و از دویدن کودکانه دنبال توپی که پدرش برایش روی چمن آن روزها طبیعی ورزشگاه پیر شهر سر می‌داد، لذت می‌برد. او درست شبیه 2 برادر دیگرش راه پدر را در پیش گرفت. راهی که ختم به فوتبال، عاشقی و جنون مستطیل سبز می‌شد. سعید، مهدی و کامران هر 3 پسران محمد چاه‌جویی هستند. پیش‌کسوت کهنه‌سوار پیام مشهد که سال‌ها برای سبزقبایان فوتبال شهر عرق ریخت و به اذعان خیلی‌ها توی خط دفاع امان مهاجمان حریف را می‌برید. سعید چاه‌جویی، فرزند خلف پدرش در فوتبال است که کمی بالاتر از استانداردهای کیفی 2 برادرش کامران و مهدی فوتبال بازی کرد و الان در 33 سالگی برای «ناخونپاتن» تایلند توپ می‌زند. او در فوتبال رو به پیشرفت تایلند و به دور از هیاهوی فوتبال ایران، روزهای آخر حضورش در مستطیل سبز را می‌گذراند؛ با افتخار و قهرمانی. گپ‌وگفت ما با سعید چاه‌جویی از پس فاصله سه‌ساعته ایران و تایلند رقم خورده است.

از خودت بگو. کجا به دنیا آمدی؟
- من اول تیرماه 1365 در محله آزادشهر و در خانواده‌ای پنج نفره به دنیا آمدم. پدرم کاپیتان پیام و مادرم هم اهل ورزش بود و یوگا کار می‌کرد. 2 برادر دیگر هم به نام‌های مهدی و کامران دارم که هر 2 فوتبالیست بودند و مهدی الان با خودم در تایلند است و فوتبال بازی می‌کند.

در چه باشگاه‌هایی بازی کردی؟
- فوتبال حرفه‌ای را از استقلال اهواز آغاز کردم و بعد از آن در ابومسلم، فجرسپاسی، راه آهن، شهرداری بندرعباس و استقلال خوزستان فوتبال بازی کردم و الان هم در اختیار تیم ناخونپاتن تایلند هستم. با ابومسلم عنوان بهترین تیم شهرستانی لیگ برتر را به دست آوردم و توانستیم آن سال چهارم ایران شویم. در رده ملی هم برای تیم ملی جوانان، امیدها و دانش‌آموزی بازی کردم.

چه شد که برای ادامه فوتبال بی سر و صدا به تایلند رفتی؟
- بعد از جدایی از استقلال اهواز پیشنهادی از ترکیه داشتم ولی متأسفانه به خاطر بی‌توجهی و اشتباهات مدیر برنامه‌هایم نتوانستم با تیم ترکیه‌ای قرارداد ببندم. به ایران برگشتم و دیگر تیم نداشتم. در مشهد سیاه جامگان و پدیده آن موقع تیم‌داری می‌کردند اما هیچ‌کدام از مربیان مشهدی من را نخواستند. آن‌ها می‌دانستند بچه مشهد هستم و تیم ندارم. خیلی متأسفم برای مسئولانی که این‌قدر ساده از بچه‌های مشهد می‌گذرند. یک فصل و نیم جایی بازی نکردم و انفرادی تمرین کردم. خواست خدا بود یکی از دوستان به من پیشنهاد داد گفت به تایلند می‌روی؟...

وتو هم از خدا خواسته؟
- بله. گفتم اصلا برایم مهم نیست، هر جا می‌خواهد باشد. گفتم فقط از مشهد دور شوم. جو اینجا خیلی برای من بد است و فقط می‌خواهم از اینجا دور بشوم و بروم. دوست ندارم اینجا بمانم و آدم‌هایی را بالای سر ورزش ببینم که نگاهی به فوتبالیست‌های این شهر نمی‌کنند. خیلی‌ها هستند که حقشان را خوردند.

و در تایلند چه اتفاقی برایت افتاد؟
- وقتی به تایلند آمدم انواع تست‌ها را از من گرفتند! تست پزشکی، آمادگی جسمانی و... اما خدا را شکر همه را با موفقیت پشت‌سر گذاشتم و با تیم ناخونپاتن قرارداد بستم. تیمی که به خاطر اختلافات و مشکلاتی که داشت از «تای لیگ» تایلند به 3 رده پایین‌تر سقوط کرده بود...

فوتبال تایلند چند دسته دارد؟
- 5 دسته چهارده تیمی. بالاترین سطح فوتبال در این کشور «تای لیگ» است.
و تو که آمدی با ناخونپاتن توانستی قهرمان دسته 3 این کشور شوی.
- دقیقا و من جزو 11 بازیکن برتر فصل شناخته شدم. امسال هم خوشبختانه تیممان با 11 امتیاز اختلاف در صدر جدول است و 6 بازی تا پایان فصل داریم.

چند خارجی در تیمتان دارید؟
- سرمربی ما تایلندی است اما یکی از کمک‌هایش برزیلی است. 5 بازیکن خارجی هم داریم. 2 بازیکن از برزیل، یکی از غنا، یک بازیکن از لائوس و یکی هم من.

فوتبال در تایلند چطور است؟
- اینجا، قوانین و مقررات خاص خودشان را دارند که برای ما یک مقداری تازگی دارد. هر شهری یک تیم مخصوص دارد که اسپانسر می‌گیرد و بازی‌هایش را در لیگ پیگیری می‌کند. اینجا همه به هم احترام می‌گذارند و همه چیز بر مبنای احترام بنا شده است.

هواداران خاصی باید باشند؟
- همین‌طور است. هواداران خاصی داریم. فقط و فقط با لباس‌های مخصوص خودشان به ورزشگاه می‌آیند. هر یک لباس ما 600 بت که می‌شود 250 هزار تومان ایران، برای هواداران قیمت‌گذاری می‌شود. هواداران از دقیقه یک تا آخر بازی تیمشان را تشویق می‌کنند و به هر نحوی شده بازیکنانشان را بالا می‌کشند. یک قانون جالب دارند بعد از بازی تمام بازیکنان به سمت تماشاچیان تیم حریف می‌روند و تماشاچیان حریف بازیکنان تیم دیگر را تشویق می‌کنند.

بهترین تیم تایلند بوریرام است. قصد رفتن به تیم‌های بهتر یا حتی کشورهای دیگر را نداری؟
- قصد رفتن به تیم‌های بهتر را دارم اما کشورهای دیگر را نه. چون کشورهای دیگر طبیعتا شرایط سنی برایشان مهم‌تر است و من الان 33 سال دارم. برای رفتن به کشورهای دیگر رفتن دیر شده است.

رقم قراردادت چقدر است؟
- این‌ها تا زمانی که به باورشان نرسد که شما به دردشان می‌خورید رقم بالای مالی نمی‌دهند. مگر اینکه این بازیکن خارجی شاغل تیم ملی در بازی‌های جهانی باشد که کامل دیده باشند. برای ما زیاد رقم خاصی را در نظر نگرفتند. من فقط می‌خواستم بیایم اینجا و خودم را ثابت کنم. می‌خواستم خودم را به بزرگان فوتبال مشهد ثابت کنم.

دلت از فوتبال مشهد پُر است؟
- خیلی شب و روزها بابت آن چیزی که حقم بود و به من ندادند، اذیت شدم. در خیلی تیم‌ها رایگان بازی کردم. قراردادهای خوبی بستند ولی به پولم نرسیدم. خیلی بی‌مهری‌ها به برادران خودم و پدرم شد ولی خدا را شکر می‌کنم که خانواده آرامی داریم که دندان روی جگر گذاشتند و شرایط را طوری پیش بردیم که خدا خواست. خدا همیشه برای بنده‌هایش خوب می‌خواهد.

دوست نداری به ایران برگردی؟
- 2 بار از پرسپولیس پیشنهاد داشتم که متأسفانه آن موقع یک ریال از ابومسلم نگرفته بودم و گفتند اگر می‌خواهی بروی باید بابت حق رشدت 100میلیون بدهی! کجای دنیا این طور جلوی پیشرفت بازیکن را می‌گیرند؟ جز مشهد هیچ جای دنیا این‌طور نیست. دوست دارم بیایم ایران بازی کنم ولی به هیچ عنوان دوست ندارم در مشهد بازی کنم.