به گزارش شهرآرانیوز، نماینده مردم مشهد و کلات در مجلس شورای اسلامی در چهارمین جشنواره زندگی که امروز، ۸ خرداد ۱۴۰۳، در تالار شهدای سلامت برگزار شد، با اشاره به تلخی پشیمانی برخی از خانوادهها پس از از دست دادن فرصت اهدای عضو گفت: این خانوادهها امروز خیلی پشیماناند؛ یعنی کسانی که نتوانستند در آن مقطع تصمیم بگیرند و در نتیجه بیمار آنها نتوانست ادامه حیات بدهد. من چند نمونه از این خانوادهها را دیدهام، با آنها گفتوگو کردم که اغلب گفتهاند: «خیلی پشیمان هستیم که چرا این کار را نکردیم، میتوانستیم فرصت ارزشمندی برای ادامه زندگی یک یا چند نفر دیگر فراهم کنیم و برای عزیز خودمان نیز ذخیرهای ماندگار و اخروی کسب کنیم. ما این فرصت را از دست دادیم.»
نصرالله پژمانفر، ادامه داد: فکر میکنم اگر با خانوادههایی که اقدام به اهدای عضو نکردند گفتوگو شود یا از آنها فیلم تهیه کرد، تأثیر عمیقی بر جامعه میگذارند. هرچند این نوع مصاحبهها بسیار دشوار است، اما میتواند به درک بهتر حس و حال کسانی کمک کند که تصمیم را به تأخیر انداختند و حالا با حسرت و دردِ از دست دادن این فرصت روبهروهستند.
نماینده مشهد و کلات با اشاره به وضعیت بیماران نیازمند عضو تأکید کرد: در کشور افرادی داریم که امروز در صف انتظار پیوند قرار گرفتند. تلاش کردیم در قانون، بیماران خاص و مسائل مرتبط را مورد توجه قرار دهیم و اقدامات لازم برای توسعه مراکز درمانی برای پیوند عضو مثل بیمارستان منتصریه پیشبینی شده است تا خدمات متنوعتر و با سرعت بیشتری ارائه شود.
پژمانفر افزود: امروز فناوری و دانش پیوند اعضا در کشور رشد کرده و راه نجات بیمارانِ فاقد درمان جز پیوند عضو نیست. اقدامات متعددی انجام شده و برنامههای توسعهای ادامه خواهد داشت تا امید به زندگی را برای بیماران بیپناه زنده کنیم.
وی با اشاره به نقش تصمیم فردی در تسهیل انتخاب خانوادهها گفت: در بحث اهدای عضو، بیشتر نمایندگان مجلس شورای اسلامی در کانون ثبتنام کرده و فرمهای اعلام آمادگی را پر کردند. اگر برای کسی اتفاقی رخ بدهد و از قبل خود فرد موافقت خود را اعلام کرده باشد، خانواده راحتتر و سریعتر میتوانند تصمیم بگیرند؛ چون اصل تصمیم توسط خود فرد گرفته شده و این کار بار مسئولیت روحی خانواده را سبک میکند.
پژمانفر در پایان گفت: ما وظیفه داریم حمایت کنیم و امیدوارم بتوانیم کنار خانوادهها باشیم. از همه مردم هم میخواهیم دعا کنند تا این فرهنگ بیش از پیش در جامعه نهادینه شود و هیچ بیماری به خاطر نرسیدن عضو حیاتی، قربانی نشود.