روایت یک خبرنگار از انفجار در میانه یک نشست خبری
در دل روز‌های پرتنش حمله نظامی، خبرنگارانی بودند که بی‌وقفه روایت کردند تا حقیقت زیر آوار بماندنی نباشد.
به گزارش شهرآرانیوز، وقتی جنگ به خانه نزدیک می‌شود، خیلی‌ها عقب می‌کشند؛ نه از ترس، بلکه از ناتوانی در مواجهه با ابعاد گسترده و پیچیده‌ی یک فاجعه. اما در همین لحظات، برخی مشاغل به نقطه‌ی تقابل با بحران تبدیل می‌شوند. خبرنگاری، یکی از همین شغل‌هاست؛ حرفه‌ای که در آن، در دل دود و آوار، باید به دنبال حقیقت بود و روایت را از لابه‌لای آوار بی‌خبری بیرون کشید.
در روز‌هایی که تهران زیر سایه تهدید و اضطراب بود، فعالیت رسانه‌ای در سطح کشور، به‌ویژه در پایتخت، به شدت سخت شد. ورود به مناطق آسیب‌دیده ممکن نبود، اطلاعات به‌سختی به دست می‌آمد و فضای خبری در شوک اولیه‌ی جنگ، عملاً از میدان رقابت عقب ماند.
در چنین شرایطی، تنها خبرنگارانی باقی می‌مانند که کارشان را صرفاً شغل نمی‌دانند؛ آنها که مرز میان دوربین و مسئولیت را شناخته‌اند. ایستادن در میانه‌ی خطر، آن‌هم زمانی که خانواده‌ها نگران‌اند و امنیت شخصی در خطر است، تصمیم ساده‌ای نیست. روایت از دل بحران نیازمند جسارتی است که بسیاری از آن عبور می‌کنند. روز‌های ابتدایی جنگ، سرشار از محدودیت، ترس و ابهام بود. انفجارها به مرکز کشور نزدیک شده بودند، رسانه‌ها در محدودیت‌های امنیتی گرفتار بودند و روایتگریِ درست، بیش از همیشه، دشوار شده بود.
اما با گذشت چند روز، شرایط به‌تدریج تغییر کرد. رسانه‌ها به میدان بازگشتند و امکان روایت از مناطق هدف گرفته‌شده فراهم شد. در این میان، خبرنگارانی بودند که حتی در سخت‌ترین لحظات، دوربین را زمین نگذاشتند. روایت آنها تنها ثبت وقایع نیست، بلکه نوعی ایستادگی در برابر فراموشی و تحریف است. این گزارش روایتی است از حضور و پایداری در روز‌هایی که حقیقت، نه پشت میز خبر بلکه در دل حادثه زنده بود.
در ادامه گفت‌وگوی ما با پرستو بهرامی راد خبرنگار رسانه تصویری اکو ایران را می‌خوانید.
تجربه‌ای تلخ در روز‌های جنگ
پرستو بهرامی‌راد با اشاره به تجربه خود در پی حمله اسرائیل به کشورمان توضیح می‌دهد: روز‌های بسیار سخت و دردناکی را پشت سر گذاشته‌ام. با آغاز جنگ ۱۲ روزه، فعالیت خبری‌ام را متوقف نکردم و تلاش کردم از نزدیک روایتگر این رویداد‌ها باشم، چرا که خبرنگاری تصویری حرفه من است. خانواده‌ام در ابتدا مرا از رفتن منع کردند، اما من بر این باور بودم که این یک وظیفه است.
مسئولیتی هم‌ردیف با پزشکان در دوران کرونا
او ادامه می‌دهد: همان‌گونه که در دوران کرونا پزشکان و پرستاران در بیمارستان‌ها حاضر بودند، در زمان جنگ نیز خبرنگاران باید در صحنه حضور داشته و شرایط کشورشان را روایت کنند. تجاوز اسرائیل به خاک ما و کشته شدن تعداد زیادی از انسان‌های بی‌گناه، این وظیفه را فراتر از یک انتخاب شغلی معمولی برای من کرد. من وظیفه‌ام را انجام دادم و از انجام آن رضایت دارم، چرا که معتقدم در لحظاتی که به من نیاز است باید مسئولیت‌هایم را به بهترین شکل ایفا کنم.
روایتگری در محدودیت و بی‌اطلاعی
این خبرنگار اضافه می‌کند: در روز‌های ابتدایی جنگ، فعالیت خبری در تهران بسیار محدود و دشوار بود. اجازه نزدیک شدن به مناطق آسیب‌دیده داده نمی‌شد و روایتگری با مشکلات فراوانی همراه بود. تیم ما با محدودیت‌های جدی در زمینه تصویربرداری و فیلمبرداری مواجه بود و مجبور بودیم به روایت‌هایی که دسترسی محدودی به آن داشتیم یا شنیده‌های دیگران بسنده کنیم. این موضوع به نهاد‌های امنیتی و دولتی منتقل شد که ضرورت روایتگری از کشتار بی‌گناهان باید مورد توجه قرار گیرد. متأسفانه در روز‌های نخست به دلیل عدم هماهنگی و شوک ایجاد شده، بازی رسانه‌ای را از دست دادیم. اما چند روز پس از فاجعه، توانستیم به مناطق آسیب‌دیده دسترسی پیدا کنیم. تهران به عنوان مرکز کشور، هدف اصلی دشمن بود.
انفجار در میانه نشست خبری
بهرامی‌راد تاکید می‌کند: یکی از روز‌های دوشنبه را به یاد دارم که در جلسه خبری سخنگوی وزارت امور خارجه حضور داشتیم و صدای جنگنده‌ها و انفجارها به وضوح شنیده می‌شد. فضای جلسه بسیار پرتنش و خاص بود. پس از پایان جلسه، خانواده‌ها تماس می‌گرفتند و جو به شدت متشنج و نگران‌کننده بود. آن روز شنیدیم زندان اوین و مناطق اطراف آن هدف حملات قرار گرفته‌اند. این لحظه برای من بسیار ناراحت‌کننده بود و تا امروز در خاطرم باقی مانده است، زیرا همزمان با شنیدن صدای انفجارها، در جلسه حضور داشتیم.
خبرنگاری؛ حقیقت‌گویی در شرایط سخت
او با اشاره به چالش‌های شغل خبرنگاری بیان می‌کند: خبرنگاری شغلی پرچالش ولی بسیار ارزشمند است که حقیقت را روایت می‌کند. هر فردی که شغلی را انتخاب می‌کند باید مسئولیت‌های آن را به عهده بگیرد، همانطور که پزشکان در دوران کرونا به وظایف خود عمل کردند. اما نمی‌توان انتظار داشت همه مانند من فکر کنند یا در چنین شرایطی حضور یابند و نمی‌توان همه را مجبور کرد. من تلاش می‌کنم وظایفم را به بهترین شکل انجام دهم.
نبود امنیت و درآمد؛ چالش‌های خبرنگاری در ایران
این خبرنگار اضافه می‌کند: شغل خبرنگاری در کشور ما درآمد بالایی ندارد و شرایط کاری و امنیتی آن بسیار دشوار و پرخطر است، به ویژه در حوزه اخبار سیاسی و اجتماعی. اگر کسی توان پذیرش این شرایط را ندارد، بهتر است به دنبال فعالیت‌های دیگری باشد. هر شغلی خطرات خود را دارد، اما مهم این است که فرد مسئولیت‌های شغل خود را بداند و انتخابی آگاهانه انجام دهد.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
